Rozdział 30.

Zbliżał się wieczór. Jedna z najpopularniejszych par Fairy Tail właśnie wyszła z gildii i kierowała się w stronę swojego domu. Podziwiali granatowe niebo, które było wypełnione było po sam horyzont najjaśniejszymi gwiazdami. Blondwłosa ciężko westchnęła. Chłopak popatrzył na nią z troską.

- Coś nie tak? – Zapytał.

- Wszystko w porządku. Jestem.. szczęśliwa. – Odpowiedziała, uśmiechając się szczerze. Odwzajemnił uśmiech. Dotarli do mieszkania. Lucy zajęła się kolacją, a Natsu nakrywaniem do stołu. Po zjedzonym posiłku, odświeżeniu się, poszli spać. Wtuleni w siebie, całą noc trwali w takiej pozycji. Uśmiechnięci, wypoczęci oraz już najedzeni, wyszli rano z domu. Jak co dzień, udali się do gildii. Całą drogę blondwłosa rozmyślała.

- Lucy? – Nie usłyszała. – Hej, ziemia do Lucy. Zatrzymał się. – Zaczął machać jej ręką przed oczyma.

- Co się stało? – Odezwała się nagle, ‘wyrwana’ z transu.

- Martwisz mnie ostatnio.

- Nie potrzebnie.

- Ale jednak, widzę że coś jest nie tak. Coś ukrywasz. – Spojrzał na nią podejrzanie i prosto w oczy.

- Nie martw się tym. Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie.

- Dowiem się? A czego?

- Wytrzymaj trochę. Proszę.

- Mam nadzieję, że to nic złego.

- Nie, to nic złego. – Uśmiechnęła się pod nosem. – Chodźmy. – Pociągnęła go za rękę i po kilku minutach dotarli do gildii. Jak to zwykle bywało w Fairy Tail, głośno. Mimo tego, że było bardzo wcześnie, w gildii znajdowało się bardzo dużo magów. – Coś się stało, że dzisiaj taki ruch? – Spytała blondwłosa, podchodząc do baru, gdzie stała Mirajane.

- Według kart Cany, ma się dziś coś zdarzyć. – Rzekła.

- Doprawdy? A mówiła może co?

- Nie, ona sama nie wie. Ledwo otworzyłam drzwi, a do gildii zaczęli się schodzić magowie. Wszyscy są ciekawi, co się wydarzy. – Heartfillia zdała sobie właśnie sprawę, że ‘to’ wydarzenie, może dotyczyć tego, że zjawi się tu Erza i Jellal. Zaczęła się trząść.

- Lucy, wszystko gra? – Spytał nagle Salamander, widząc zachowanie dziewczyny. Otrząsnęła się.

- Tak. Po prostu zastanowiły mnie słowa Miry sprzed paru chwil. – Skłamała. Czuła, co się święci. Wolała jednak to przemilczeć. – Już wszystko do.. – Nie dokończyła, bo właśnie oto drzwi do gildii otworzyły się, a w progu pojawiły się dwie postacie. Jedną z nich rozpoznali, to Erza. Druga osoba miała na sobie zarzucony płaszcz i kaptur. Nie widzieli twarzy towarzysza szkarłatnowłosej.

- Witam wszystkich. – Odezwała się nagle Tytania. Wyglądała na pewną siebie. Jednak jej ręce zaczęły się trząść. Partner zauważył jej zdenerwowanie. Szepnął do niej.

- Możemy się jeszcze wycofać.

- Nie. Postanowiłam. Nie zmienię zdania. – Odpowiedziała mu równie szeptem. Chwycił ją za rękę, dodając tym samym jej otuchy. Wszystkie oczy magów zwróciły się w ich kierunku.

- Erza.. – Rzekła do siebie Lucy i uśmiechnęła się pod nosem.

- Chciałabym Wam oświadczyć, że mam kogoś. Ukrywam to od jakiegoś czasu. – Powiedziała na jednym wdechu, patrząc co chwilę na miny swoich przyjaciół. Na ich twarzach malowała się radość.

- To wspaniale! – Krzyknął ktoś z tłumu.

- Gratulacje Erza. – Podszedł do niej Natsu, tuż za nim Lucy. Chwilę potem dołączył również Gray i Tsubaki. – Kim jest ta zakapturzona postać? – Spytał po chwili.

- To właśnie osoba, z którą się spotykam.

- Może pokarze nam swoją twarz? – Spytał znowu zaciekawiony. Scarlet spojrzała na swojego partnera.

- Zdejmij kaptur. – Rzekła, a on posłusznie i powoli wykonał polecenie dziewczyny. Miny magów zmieniły się diametralnie. Zapadła niezręczna cisza.

- Jellal?! – Prawie że krzyknął ze złością Dragneel, zbliżając się do chłopaka. – Erza, co to ma znaczyć?

- Natsu, stój. – Zatrzymała go jednak blondwłosa. Spojrzał na nią pytająco.

- Ty wiedziałaś? – Spytał się patrząc prosto w jej brązowe oczy.

- Tak..

- Dlatego byłaś taka dziwna.

- Chciałam, żeby to Erza powiedziała Wam o tym wszystkim. Nie żeby to wyszło ode mnie. – Tłumaczyła się. W oczach Smoczego Zabójcy było widać złość. Wyrwał się z uścisku dziewczyny i szybko pojawił się przed niebieskowłosym.

- Ty.. – Zwrócił się do niego, nie ukrywając swojej złości. Podniósł rękę z zamiarem uderzenia chłopaka, jednak znów powstrzymała go Heartfillia.

- Nie rób tego. – Rzuciła groźnie.

- Ona przez niego cierpiała. Mam pozwolić, by moja przyjaciółka znów płakała przez tego gościa? – Spytał, nawet nie patrząc na dziewczynę, a prosto w oczy chłopaka, którego traktował jak wroga.

- Dobrze mówi! – Odkrzyknął znowu ktoś z tłumu.

- Oni się kochają. – Stanęła w ich obronie blondwłosa.

- Co nie zmienia faktu, że ją skrzywdził.

- To przeszłość. Zmienił się, wierzę w to. Proszę Natsu, przestań. – Puściła jego rękę. Uspokoił się. W gildii znów zapanowała cisza.

- Wynoś się stąd! – Dało się usłyszeć jakiś chórek z wnętrza budynku. W oczach szkarłatnowłosej pojawiły się łzy. Za dużo sobie wyobrażała? Przygryzła dolną wargę i odwróciła się na pięcie, pociągając za sobą chłopaka. Lucy ruszyła za nimi.

- Zostaw mnie! – Krzyknęła Scarlet w jej stronę. – Nie wiem czemu Cię posłuchałam. – Dodała. Wryło ją w podłogę na te słowa. Nieprzyjemny, chłodny wiatr owiał jej twarz. Czuła się okropnie. Odwróciła się w stronę gildii i ogarnęła wzrokiem jej wnętrze.

- Jesteście zadowoleni? – Spytała, patrząc każdemu w oczy, jakby chciała obarczyć ich winą za to co się stało, nie siebie.

- To raczej Ty nam odpowiedz. – Stanął przed nią Dragneel z poważną miną.

- Ona jest szczęśliwa z nim.. Zrozum to. Czy szczęście przyjaciółki nie jest ważniejsze?

- Owszem jest, ale nie z takim gościem.

- Czemu taki jesteś?

- Jaki?

- Rozdrapujesz stare rany. Ona widocznie o tym zapomniała, o przeszłości. Dlatego mu wybaczyła i z nim jest. Czy to tak ciężko zrozumieć?

- Zasługuje na kogoś lepszego.

- Dla niej to on jest lepszy. – Jej ton głosu zmienił się. Czuła jak się w niej gotuje. Miała ochotę mu wygarnąć.

- Nie dość. – On dalej swoje.

- Nikt nie jest idealny! – Krzyknęła. – Nawet Ty. Myślisz, że jesteś wspaniały i bez żadnej skazy? Ty na pewno też masz jakiś grzech na swoim koncie. – Nim się zorientowała, co właśnie powiedziała, w miejscu, gdzie stał jej chłopak pozostała nicość. Zakryła usta ręką. On wyszedł. Dało się tylko słyszeć głośne trzaśnięcie drzwiami. – Jeśli kochacie Erzę, zrozumcie jej uczucie do Jellal’a. Zróbcie to dla niej. – Rzuciła po chwili i sama wyszła na zewnątrz. W głowach innych magów, odbijały się właśnie ostatnie słowa dziewczyny. Miała rację. Nie chcą jej stracić. A jeśli ona była w stanie mu wybaczyć, to oni też.

Blondwłosa właśnie szła wolno uliczką Magnolii. Jej serce biło jak oszalałe. Czuła złość, ale i ulgę? Sama nie wiedziała. Nie wiedziała też, co robić. Czy pójść za Erzą i Jellal’em i ich przeprosić, czy też za Natsu.. Nogi jednak nie zaprowadziły jej do żadnej z tych osób. Skierowały ją jednak nad ocean, a konkretniej do drzewa wiśni. Usiadła na szerokiej gałęzi i zaczęła rozmyślać.

- Teraz to już straciłam i przyjaciółkę i chłopaka. – Rzekła do siebie i zaczęła płakać. Pod koniec dnia, gdy słońce już zachodziło, wzięła się w garść i postanowiła spotkać się z Erzą. Zeskoczyła z drzewa i biegła w stronę Akademiku, gdzie mieszkała przyjaciółka. Nie zastała jej tam, więc tym razem powoli, ruszyła w stronę parku. W oddali zauważyła już szukaną osobę. Podbiegła do niej. Scarlet miała spuszczoną głowę.

- Lucy? – Spytała, podnosząc do góry głowę.

- Erza, tak bardzo Cię przepraszam.. Byłam pewna, że to zrozumieją. Wybacz mi, nie chcę stracić przyjaciółki.

- To ja powinnam przeprosić. Chciałaś mi pomóc. Nie potrzebnie tak na Ciebie naskoczyłam. – Uśmiechnęła się do blondwłosej lekko. Ta ją przytuliła.

- Co z Jellal’em? – Spytała nagle.

- Rozstałam się z nim. – Posmutniała.

- Co? Ale jak to? Dlaczego?

- Widocznie nie jest mi pisane bycie z nim. Postanowiłam, że tak będzie najlepiej.

- Zwariowałaś? Kochasz go..

- Nie mylisz się.. Kocham go, bardzo.. ale nie mogę z nim być.

- Możesz..

- Nie mówmy już o tym. Wybacz, ale chcę się iść położyć. – Dotknęła jej ramienia i wyminęła ją i udała się w stronę swojego lokum. Blondwłosa stała zszokowana, tym co usłyszała. Nie spodziewała się, że tak to się potoczy. Postanowiła szybko zareagować. Udała się w stronę siedziby niebieskowłosego chłopaka. Zapukała grzecznie w drewniane drzwi. Po chwili otworzyły się, a tuż za nimi pojawiła się wyczekiwana przez nią postać.

- Lucy, co tu robisz o tak późnej porze?

- Możemy porozmawiać? – Nie odezwał się. Gestem ręki zaprosił ją do środka. – Musisz wrócić do Erzy. – Powiedziała prosto z mostu.

- Ale to ona ze mną zerwała.

- Bo została podstawiona pod ścianą..

- Nie zmienia to faktu, że jednak ze mną zerwała.

- Jak Ty byś się czuł na jej miejscu?

- Sam nie wiem

- Jestem pewna, że zrobiłbyś tak samo.

- Być może.

- Kochasz ją?

- Słucham?

- Kochasz ją, czy nie? – Spojrzała mu prosto w oczy.

- Najmocniej na świecie. – Odpowiedział po chwili i poważnie. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego.

- Więc zrób wszystko, by do Ciebie wróciła.

- Ale gildia nie akceptuje tego. Sama też widziałaś zachowanie Natsu.

- To już na mojej głowie, by ich przekonać.. – Zawiesiła głos.

- A co z Natsu, pewnie się pokłóciliście?

- Być może. – Odwróciła wzrok. – Z resztą, to mój problem. To wszystko, co chciałam powiedzieć. Chyba już pójdę. – Rzuciła szybko i zmierzała do drzwi. Została jednak zatrzymana przez Fernandesa.

- Lucy. Umiesz pomóc innym, a sobie potrafisz? – Spojrzała mu w oczy. Jej oczy się zaszkliły.

- Dam sobie radę. Dzięki. – Minęła go i wyszła. Chłopak uśmiechnął się na samą myśl o Erzie. Doszedł do wniosku, że jutro z nią porozmawia i będzie błagał o powrót. W końcu.. nie umie bez niej żyć. Blondwłosa w tym samym czasie właśnie rozmyślała o Dragneel’u. Wolnym krokiem kierowała się w stronę domu. Gdy już dotarła, udała się do sypialni. W progu zauważyła jego postać. Leżała do niej plecami. Uśmiechnęła się pod nosem i opuściła dom. Ponownie udała się nad ocean, na drzewo wiśni. Tam też zasnęła.

Ciaossu!

Jest dobry humor (Misaki-chan, Ayamari, dziękuję ;*) to i rozdział jest ^^

I jak się Wam podoba moi drodzy czytelnicy?

Nie wiem, kiedy uda się napisać kolejny, ale wyczekujcie go cierpliwie ;D

Pozdrawiam i buziaki ślę :*