Rozdział 20.

- Natsu, czekaj. Gdzie tak pędzisz? Masz jakiś plan ataku? – Spytała Heartfillia, próbując dogonić chłopaka.

- Mam plan: atakować. (sorki, utkwiło mi w głowie od takiego jednego filmu ;P) – Odparł.

- Zgłupiałeś? Ot tak chcesz wparować do ich bazy i wszystkim spuścić łomot?

- No a czemu nie?

- Do końca Cię pogięło. Jest nas trzech, a ich nie wiadomo ile, możemy sobie nie poradzić.

- Damy sobie radę. Skopię im tyłki, zdania nie zmienię.

- Ale trzeba mieć jakiś plan, nie sądzisz? Trzeba ich poobserwować, sprawdzić jaką posługują się magią.

- Lucy, nie ma na to czasu. Ci mieszkańcy liczą na nas. Atakujemy od razu i nie marudź już. Gdy będziesz mieć problem z którymś, ja zaraz przyjdę i Ci pomogę. Ok? – Stanął na chwilę i spojrzał na zaniepokojoną blondynkę. Wyszczerzył się i chwycił za rękę. – Nie martw się, damy sobie radę. – Dodał. Kilka minut później dotarli do miejsca, gdzie znajduje się baza wrogów. – No to jazda. – Krzyknął i wyszedł z ukrycia. Blondwłosa też postanowiła wykazać się odwagą i tak samo jak on podążyła w kierunku kilku magów, którzy stali przed bazą. Natsu jednym podmuchem, zmiótł ich z powierzchni. Weszli do środka. Tam spotkali kilkudziesięciu magów, którzy już zaczęli zaciskać pięści i zaczęli podchodzić do magów. Walka trwała niedługo. – Cieniasy. – Rzucił Dragneel w kierunku wielkiej kupy zrobionej z złodziejaszków. – Jeszcze raz zaatakujecie tę wioskę, a przyjdę tu jeszcze raz i znów tak skończycie, jasne? – Rzekł gniewnie w ich stronę. Widać, wzbudził w nich wielki respekt, bo nawet bali się mu spojrzeć w oczy i zaprotestować. Chłopak otrzepał ręce i wyszedł z bazy, a tuż za nim blondynka i kot. – No to wracamy do domu. – Rzekł i ruszył przed siebie.

- Wracają! – Krzyknął jakiś mieszkaniec wioski, widząc zbliżających się wybawicieli.

- Jesteście już bezpieczni. – Powiedziała blondwłosa, uśmiechając się serdecznie. Mieszkańcy zaczęli się nisko kłaniać i dziękować. Magowie byli trochę skrępowani tym wyczynem. – Proszę, wstańcie. – Dodała dziewczyna. – Nie musicie nam dziękować w taki sposób.

- Jesteście naszymi wybawicielami! – Krzyknął ktoś z tłumu.

- No bez przesady, ludzie. – Rzuciła blondwłosa. – Natsu, Happy, idziemy? – Odwróciła się w ich stronę.

- Aye! – Krzyknęli i zaczęli się żegnać z mieszkańcami, ale po chwili zostali przez nich zatrzymani.

- Chwileczkę, poczekajcie.. Jeszcze zapłata. – Powiedział mężczyzna.

- Chyba nie będziemy mogli przyjąć żadnej zapłaty. – Odezwała się Heartfillia. – Zabierali Wam oszczędności, a nawet jedzenie. Nie przyjmiemy pieniędzy od ludzi, którzy ledwo wiążą koniec z końcem. – Dodała. W oczach mieszkańców pojawiły się łzy.

- Więc jak możemy się Wam odwdzięczyć?

- Po prostu wróćcie do swoich domów i żyjcie jak dawniej.

- Powiedzcie, jak macie na imię?

- Ja jestem Lucy, to Natsu, a ten latający kot to Happy. – Odpowiedziała, wskazując na każdego z towarzyszy.

- W takim razie, na pewno możecie liczyć na dobre słowo do Rady Magów, a wasze imiona i wyczyny będą opowiadane każdemu pokoleniu w tej wiosce. – Skwitował starszy pan. Magowie Fairy Tail bardzo się ucieszyli. Pożegnali się grzecznie i odeszli z wioski. Gdy dotarli do dworca, okazało się, że pociągi są odwołane.

- Co?! – Krzyknęła zrezygnowana blondwłosa.

- Lucy, spokojnie. Pójdziemy na nogach. – Uśmiechnął się szeroko. – Jest kilka pozytywów.

- Niby jakich?

- Po pierwsze: nie będę umierał, przez co nie sprawię Wam kłopotów, po drugie: świeże powietrze dobrze nam zrobi, a po trzecie: pozwiedzamy okolicę.

- I po czwarte: może jak wrócimy to w gildii będzie porządek. – Dodał kotek.

- No w sumie macie rację. Dobra, idziemy. – Rzekła Heartfillia i ruszyli do miasta. Po dwóch godzinach zwiedzania okolic i wygłupianiu się, dotarli do gildii. Gdy przekroczyli próg, uśmiechy znikły im z twarzy. Nadal panował tam bałagan. Rozglądnęli się po wnętrzu budynku i podeszli do podpierającej się o blat baru Miry.

- Mira? Dlaczego nadal panuje tu taki bałagan?

- Sama nie wiem. Niektórzy magowie wstali, rozglądnęli się dookoła, znów zaczęli pić i zasnęli.

- Ale jak to? Nawet Erza jeszcze nie wstała, albo mistrz?

- Sama się dziwię, ale nie. I aż się boję, co to będzie, gdy wstaną.

- Natsu, Happy, wychodzimy stąd. – Pociągnęła oboje w stronę wyjścia.

- Lucy, czemu to zrobiłaś?

- Chcecie wiedzieć co tu się może stać, gdy tam będziemy? Ja wolę osobiście stąd wyjść. I nie mam zamiaru sprzątać bałaganu, który oni zrobili.

- Więc co zamierzasz zrobić? Kolejna misja?

- Nie.. Myślałam o tym, żeby.. Odwiedzić grób rodziców i zobaczyć, co się dzieje w domu.. – Odpowiedziała.

- Idę z Tobą. – Odezwał się Dragneel pełen zapału.

- Naprawdę?

- No jasne. A Ty, Happy, idziesz z nami?

- Nie, ja wrócę do gildii. Chcę być przy Carly, gdy się obudzi. – Skwitował kotek i odleciał.

- Robi się późno, pojedziemy tam jutro, dobrze? – Spytała dziewczyna.

- Aye!

- Chodź, zrobię nam coś do jedzenia. – Dodała później i ruszyli spacerem w stronę mieszkania blondwłosej. Gdy dotarli, dziewczyna zrobiła kolację dla siebie i chłopaka. Po posiłku, ona udała się do łazienki, a on położył się na łóżku. Po chwili zasnął. Gdy wyszła z łazienki, zauważyła już śpiącego chłopaka. Uśmiechnęła się i podeszła do niego. Pogłaskała go po policzku, a następnie położyła się obok niego i sama zasnęła.

Nazajutrz. Obudzili się w tym samym momencie. Wstali, wykonali poranne czynności, zjedli śniadanie (no jak małżeństwo ;O), a następnie wyszli z mieszkania i udali się na grób rodziców Lucy. Dziewczyna kupiła dwa bukiety kwiatów i stanęła przed ich pomnikami. Dragneel stał za nią, nie odrywając od niej wzroku.

- Trochę już minęło, co nie? – Szepnęła do nagrobków i położyła bukiety. – Tyle się wydarzyło, ale pewnie i tak to widzieliście. Brakuje mi Was, wiecie? Ale każdego dnia myślę o Was. Bardzo Was kocham. - Kucnęła miedzy oboma pomnikami i dotknęła ich. – Dozobaczenia. – Dodała uśmiechnięta. Wstała i ruszyła przed siebie omijając Smoczego Zabójcę. Ten znowu podszedł do nagrobków i kucnął przed nimi.

- Proszę się nie martwić, zaopiekuję się Lucy. – Szepnął z uśmiechem i wstał, doganiając dziewczynę. Złapał ją za rękę i uśmiechnął się do niej. Teraz ruszyli w kierunku posiadłości dziewczyny. Cała służba, która po śmierci ojca dziewczyny zamieszkała w tym domu, z nieopisywaną radością rzucili się w stronę zbliżającej się pary. Na ustach dziewczyny pojawił się szeroki uśmiech, widząc ich wszystkich.

- Tak się cieszę, że Was widzę. – Rzekła, przytulając każdego z osobna.

- Panienko Lucy, my również się cieszymy widząc Cię całą i zdrową. – Powiedziała niewielka kobieta, płacząc. – A co Panienka tutaj robi? – Spytała po chwili, uspokajając się trochę.

- Przyszłam odwiedzić miejsce, gdzie się wychowywałam, byłam odwiedzić też grób rodziców, no i chciałam Was zobaczyć. – Wytłumaczyła.

- Może Państwo coś zjedzą? – Spytała, patrząc też na towarzysza dziewczyny, który stał cicho i przyglądał się całemu zajściu z uśmiechem.

- Nie, dziękuję. – Rzekli oboje i popatrzyli na siebie. Wymienili się uśmiechami.

- Ja właściwie, to przyszłam też coś Wam wszystkim zaproponować. – Rzekła blondwłosa i wszyscy spojrzeli na nią poważnie. – Chodzi o to, że pewnie ciężko jest Wam tutaj wszystkim mieszkać, jednocześnie spotykając się ze swoimi krewnymi. Wpadłam więc na pewien pomysł.. Mianowicie, chciałabym sprzedać ten dom, a pieniądze z niego rozdzielić równo między siebie i Was. – Odpowiedziała, a wszyscy otworzyli buzie ze zdziwienia.

- O czym Panienka mówi? Czemu Panienka chce go sprzedać? Wszyscy myśleliśmy, że Panienka w przyszłości tu zamieszka z mężem..

- Też tak myślałam, ale chcę być jak najbliżej gildii. Dlatego też z otrzymanych po sprzedaży domu pieniędzy, chcę kupić niewielki dom blisko Fairy Tail i w nim zamieszkać, a potem założyć szczęśliwą rodzinę. – Uśmiechnęła się pod nosem na samą myśl. – Resztę pieniędzy, chcę oddać Wam. Byliście przy mnie od początku, jesteście dla mnie jak rodzina. Chcę w ten sposób się odwdzięczyć i pomóc zapewnić Wam lepszą przyszłość. – Odparła pewnie i posłała każdemu ciepły uśmiech. – Nie przyjmuję odmowy. – Zagroziła palcem i zaczęła się śmiać, a zaraz za nią reszta zgromadzonych. – Załatwię wszystkie sprawy związane ze sprzedażą. Wszystkie pamiątki, zdjęcia chcę przewieźć do siebie. To wszystko. – Dodała po chwili. Wszyscy zaczęli płakać ze szczęścia z powodu planów, jakie ma wobec nich ich mała niegdyś Lucy. Przytulili się, a potem pożegnali. Wraz z Natsu ruszyli w dobrze znanym im kierunku – do Fairy Tail – ich drugiego domu. Całą drogę milczeli, Dragneel wydawał się być jakiś nieobecny. Heartfillia to zauważyła. Stanęła na chwilę i chwyciła go za rękę.

- Natsu, wszystko gra? – Spytała z troską. Zatrzymał się.

- Jasne, po prostu zamyśliłem się. – Uśmiechnął się.

- A nad czym tak rozmyślasz?

- Nad tym, że ciekawi mnie to, co zastaniemy, gdy dotrzemy do gildii. – Skłamał. Blondwłosa widziała, że coś go gryzie, ale na pewno nie to. Postanowiła nie męczyć go dalej. Znów ruszyli.

- Wiesz, Natsu? Słyszałeś, co mówiłam na temat sprzedaży domu i co zamierzam zrobić z pieniędzmi, które za niego dostanę. Za moją część chcę kupić domek gdzieś blisko gildii i chcę w nim zamieszkać i założyć rodzinę, prawda?

- No tak..

- No bo ja.. tak chciałabym, żebyś to Ty ze mną w nim zamieszkał. – Powiedziała szczerze to, co chciała. Nie popatrzyła nawet na minę Salamandra, który wydawał się być zaskoczony tą decyzją. Uśmiechnął się lekko i nic nie odpowiedział. Resztę drogi szli w milczeniu. W końcu dotarli do gildii. Ku ich zaskoczeniu, panował już tam porządek. Na blacie baru siedział mistrz i wszystkiego pilnował, by wróciło na swoje miejsce.

- No i w końcu coś zaczęło się dziać. – Szepnęła blondwłosa, przekraczając próg budynku. – Dzień dobry wszystkim! – Krzyknęła w stronę sprzątających magów. Odpowiedzieli wszyscy chórkiem. Nagle straciła gdzieś z oczu Natsu. Westchnęła ciężko i podeszła do baru.

- Cześć Mira, dawno zaczęły się porządki?

- Od dwóch godzin nic innego nie robią. – Uśmiechnęła się, wycierając szklane naczynie.

- Rozumiem. Widziałaś Gray’a? – Spytała nagle.

- Gdzieś się tu plątał. Może poszedł z Juvią na spacer czy coś?

- Kogo szukasz? – Odezwał się nagle ktoś z tyłu. Blondwłosa wzdrygnęła się trochę. Odwróciła się w kierunku tego ktosia. Okazał się nim być, szukany właśnie przez nią Fullbaster. – Gdzie ten kretyn? – Spytał nagle, podpierając rękę o głowę.

- Nie wiem. Weszłam tu z nim, a chwilę potem gdzieś zniknął. W sumie to miałam małą nadzieję, że poszedł z Tobą walczyć, ale że Ty tu jesteś, to nie wiem gdzie mógł pójść. – Posmutniała.

- Nie martw się. Głupi ma zawsze szczęście. Zaraz wróci. – Zaczął pocieszać dziewczynę.

- A gdzie zgubiłeś Juvię? - Zmieniła temat.

- Odprowadziłem ją do domu. Źle się czuła. – Odpowiedział.

- Rozumiem. Ja chyba też już pójdę. – Rzekła krótko.

- Zaczekaj. Może Cię odprowadzę?

- Nie trzeba, przejdę się. Przemyślę to i owo. – Uśmiechnęła się lekko i wyszła z gildii. Szła wolno, ale nie w kierunku swojego domu. Szła nad ocean. Tak naprawdę, to nie pamięta, czy kiedyś nawet tam była. Dreptała przed siebie, ciągle rozmyślając nad tym, czy powinna była powiedzieć Natsu o jej planach. ‘Może to go wystraszyło?’ – pytała się w myślach. Chwilę potem znajdowała się tuż przed wielkimi wodami. Dech jej zaparło w piersiach. Była zachwycona tym widokiem. Rozglądnęła się dookoła. Wielu ludzi tak samo jak i ona podziwiało ten piękny krajobraz. W dużej większości były to pary. Obejrzała się do tyłu. Znajdowały się tam drzewa wiśni. Podeszła do nich i wdrapała się na jedno z nich. Usiadła na dość szerokiej gałęzi i oparła się. Miała doskonały widok na ocean i na ludzi znajdujących się pod nią, ale jej nikt nie widział. Popadła w zadumę.

Nadrabiam zaległości ;D i jak oceniacie ten rozdział? Hmmm?

Czekam na komentarze, zażalenia itp. ;D

Do następnego – może jeszcze dziś wieczorem.. ^^

Pozdrawiam, buźka ;*