Rozdział 26.

Obudzili się bardzo wcześnie. W tym samym momencie. Posłali sobie uśmiechy i wstali. Nic nie musieli do siebie mówić. Doskonale rozumieli się bez słów. Zjedli śniadanie, wykonali inne poranne czynności i w bardzo dobrych humorach, trzymając się za ręce, wyszli w stronę gildii. Pogoda – jak to była zwykle w Magnolii – słoneczna. Idąc główną uliczką Magnolii, napotkali dziewczynkę, około siedmioletnią. Siedziała po turecku na środku uliczki i kiwała się na różne strony. Blondwłosa podeszła do dziewczynki i kucnęła przed nią.

- Hej. Dobrze się czujesz? – Spytała z przejęciem. Dziewczynka podniosła głowę do góry. Jej oczy wyglądały, jakby były obłąkane. Uśmiechnęła się do Heartfilli tak, że wywołało to u niej gęsią skórkę. Otrzepała się i zapytała znów. – Mogę Ci jakoś pomóc? Gdzie są Twoi rodzice? – Bezimienna wstała, a uśmiech znikł z jej twarzy. Po policzku spłynęła łza.

- Nie wiem gdzie są moi rodzice. – Rzekła cicho, by tylko blondwłosa mogła ją usłyszeć. Ta bez chwili namysłu, przytuliła ją bardzo mocno. Różowowłosy patrząc z tyłu na tę sytuację, przybliżył się i stanął przy dziewczynie.

- Możemy Ci jakoś pomóc? – Zapytała znów, odsuwając od siebie dziewczynkę. Ta pokiwała przecząco głową. – Jak masz na imię?

- Jestem Ayano. – Rzuciła krótko. Jej wyraz twarzy zmienił się, a oczy odzyskały blask. Wyglądała tak niewinnie.

- Chodź z nami. – Powiedziała blondwłosa uśmiechając się serdecznie do dziewczynki i wyciągnęła ku niej rękę.

- Gdzie, po co?

- Do naszej gildii Fairy Tail. Może tam znajdziemy jakiś sposób, by Ci pomóc. – Skwitowała krótko Heartfillia. Dragneel uśmiechnął się pod nosem i poparł dziewczynę.

- Jesteście magami?

- Tak. A w ogóle to się nie przedstawiliśmy. Jestem Lucy, a to Natsu. – Przedstawiła i siebie i chłopaka. Uśmiechnęła się. Po chwili chwyciła rękę dziewczyny i Salamandra.

- No to chodźmy do tej gildii. – Rzuciła i pociągnęła dorosłych. Gdy już dotarli do gildii, napotkali się na pytające spojrzenia niektórych magów.

- Sprezentowaliście sobie dziecko? – Zapytał Gray, gdy dotarli do baru.

- Odczep się miętówko. – Rzekł nie kto inny jak Smoczy Zabójca.

- Jak mnie nazwałeś płomyczku?

- Tak jak słyszałeś.

- Przestańcie, proszę. – Powiedziała blondwłosa, pomagając usiąść dziewczynce na wysokim krześle przy barze.

- Kto to? – Spytała Mira.

- To Ayano. Spotkaliśmy ją w drodze do gildii. Nie wie gdzie są jej rodzice. – Odpowiedziała Heartfillia. – A właśnie Ayano, to jest Mira. – Przedstawiła przyjaciółkę.

- Dzień dobry. – Uśmiechnęła się nieśmiało.

- Witaj. Może chcesz coś zjeść? – W oczach dziewczynki pojawiły się iskierki po wypowiedzeniu tych słów. Białowłosa bez namysłu podała jej talerz z jedzeniem. Grzecznie podziękowała za jedzenie.

- Chciałabym jej jakoś pomóc, ale… - Nie dokończyła, bo głośne trzaśnięcie drzwiami spowodowało, że dziewczyna podskoczyła ze strachu na krześle. Odwróciła się szybko na krześle, by zobaczyć, co było przyczyną takiego huku. Wszystkie oczy skierowały się tamtą stronę. Ze zmieszaną miną w drzwiach stała wysoka dziewczyna.

- Przepraszam.. Widocznie był przeciąg i tak trzasnęło. – Wytłumaczył melodyjny głos. – Chciałabym dołączyć do Fairy Tail. – Rzekła ów osoba, uśmiechając się szeroko. Do dziewczyny podeszła najstarsza z rodu Strauss.

- Witaj. Jestem Mira. A Ty?

- Ah tak. Gdzie moje maniery. Jestem Tsubaki. – Przedstawiła się i ukłoniła w dobrych manierach. Kilka chwil później do białowłosej i nowej, podeszła Lucy, Natsu i Erza. Gray został przy Ayano i z nią rozmawiał.

- Cześć, jestem Natsu.

- Hejka, a ja Lucy.

- Witaj, a ja jestem Erza. – Przedstawili się i posłali dziewczynie uśmiech. Przyjrzeli się jej bardzo dokładnie. Miała długie, czarne włosy, spięte w wysokiego kucyka. Jej oczy były brązowe, takie jak Lucy. Jej figura – idealna, a cera nieskazitelna.

- Jesteś Lucy? Lucy Heartfillia? – Skierowała się do blondwłosej.

- Tak. Znasz mnie?

- Nie zupełnie. Słyszałam o Tobie. Nasze matki przyjaźniły się.

- Doprawdy? Wnioskuję zatem, że pochodzisz z zamożnej rodziny.

- Dokładnie. Pochodzę z rodziny Kazato.

- A! Teraz już kojarzę. Miło mi Cię poznać. Nasze rodziny od początku żyły ze sobą przyjaźnie.

- Zwłaszcza nasze matki. Przykro mi, że Twoja już zmarła. – Spuściła głowę. – Ale moja mama bardzo często ją wspomina, brakuje jej rozmów z nią.

- A skąd wiesz o mnie?

- Twoja mama odwiedzała moją, będąc z Tobą w ciąży. Mówiła, że jeśli będzie mieć córkę, nazwie ją Lucy. Jakimś cudem zdjęcie Twojej mamy, było u nas w domu, więc gdy tylko moja mama opowiadała mi o Twojej, pokazywała mi jej zdjęcie. Teraz gdy się spotkaliśmy od razu skojarzyłam fakty i zdjęcie i domyśliłam się, że to Ty jesteś córką pani Layli.

- Rozumiem. – Uśmiechnęła się. – Wybacz, że zapytam, ale co tu w takim razie robisz, że chcesz dołączyć do gildii? Uciekłaś z domu?

- Nie. Jestem tu za pozwoleniem moich rodziców. Wyjaśniłam im, że jestem dorosła i że chcę żyć własnym życiem i że chcę dołączyć do jakieś gildii. Wybrałam tą ze względu na jej popularność.

- Cieszymy się, że wybrałaś akurat nas. – Wtrąciła się Erza. – Jaką magią się posługujesz? – Dodała po chwili.

- Mogę zamieniać się umysłami, blokować ruchy przeciwnika. (Wiecie, połączenie Ino i Shikamaru z ‘Naruto’, nie wiedziałam co wymyślić, a kolejnego Smoczego Zabójcy nie chciałam dodawać ;P)

- Fajnie. Bardzo ciekawa magia. – Skwitowała Tytania.

- Ponad to, bardzo dobrze władam mieczem i jestem dobra w walce wręcz.

- Super. Walcz ze mną! – Odezwał się nagle Dragneel, ale blondwłosa ostudziła jego zapał, dzieląc go w czaszkę.

- Przepraszam za niego. On tak zawsze, gdy spotka kogoś silnego. – Usprawiedliwiła go blondwłosa. Tsubaki zaczęła się śmiać, a wraz z nią reszta zgromadzonych tam.

- Nie szkodzi. – Uspokoiła się i rozglądnęła po wnętrzu budynku.

- No to gdzie chciałabyś mieć znak gildii? – Spytała Mira.

- Hm, może dłoni? – Podniosła ów lewą kończynę i się jej przyglądnęła. Strauss obdarowała ją znakiem koloru czarnego. Zachwyciła się. – Dziękuję. – Dodała po chwili.

- Chodź, poznasz innych magów. – Powiedziała blondwłosa i pociągnęła dziewczynę w stronę baru. – To jest Gray. A to Ayano. – Wskazała na siedzącą parkę. – A to jest Tsubaki. Od dziś należy do Fairy Tail. – Dodała. Fullbaster oniemiał na jej widok. Uśmiechnęła się do niego delikatnie, a na jej policzkach wyskoczyły dwa lekko widoczne rumieńce.

- Miło mi Cię poznać. – Uścisnął jej dłoń.

- Ta dziewczynka również należy do gildii? – Spytała zaciekawiona uśmiechając się do Ayano.

- Nie. Wraz z Natsu przyprowadziliśmy ją niedawno do gildii. Chcemy znaleźć jej rodziców.

- Rozumiem. Może pomogę? Albo nie.. Chciałabym się zająć tym sama. Uwielbiam wyzwania i małe dzieci. – Rzekła. Dragneel i Heartfillia popatrzyli na siebie i pokiwali głowami.

- No dobrze. Ale w razie problemów, zawiadom nas. Może wspólnie na coś wpadniemy.

- Jasne. Dzięki. Chodź Ayano, w drodze opowiesz mi wszystko, co się stało i znajdziemy Twoich rodziców, obiecuję. – Rzuciła pewnie dziewczyna, posyłając jej szczery uśmiech, na co dziewczynka również się uśmiechnęła i zeskoczyła z krzesła i pociągnęła nową ku wyjściu.

- No to co zrobimy z resztą tak pięknego dnia? – Spytał Salamander, przytulając do siebie blondwłosą. – Zabrali nam robotę.

- No fakt. To może.. idziemy na spacer?

- Żeby znaleźć kolejne zabłąkane dziecko?

- Nie. Żeby spędzić razem czas.

- No niech będzie. – I wyszli. Ledwo przekroczyli próg gildii, a na zewnątrz nagle znikąd pojawił się jeden złodziejaszek, który z impetem uderzył różowowłosego w głowę kamieniem. Blondwłosa zadrżała. Zaczęła krzyczeć, ale zanim ktoś wyszedł zobaczyć co się stało, jego już nie było. Dziewczyna uklękła przy chłopaku i podniosła jego głowę. Na ręce pojawiła się krew.

- Pomocy! – Krzyknęła, a już chwilę potem przy niej pojawił się mag lodu, Mira, Erza i Elfman. Elfman wziął chłopaka na ręce i szybko zaniósł do pokoju. Chwilę potem do pokoju wbiegła Wendy i zaczęła go leczyć. Po udanej ‘akcji’ leżał nieprzytomny na łóżku. Heartfillia usiadła na krześle przy łóżku, na którym leżał jej ukochany. Chwyciła go za rękę, a po jej policzkach zaczęły płynąć łzy. Teraz zdała sobie sprawę, jak on się czuł, gdy leżała w tym miejscu, a on był przy niej. – Natsu.. – Szepnęła i dotknęła jego zimnego policzka. – Obudź się. – Dodała. Podszedł do niej mag lodu i dotknął jej ramienia. Jak na zawołanie, Smoczy Zabójca otworzył oczy. Rozglądnął się po pokoju, w którym leżał i się uśmiechnął.

- Kto by pomyślał, że tu skończę. – Skwitował, a dziewczyna rzuciła mu się na szyję.

- Natsu! – Krzyknęła z radości. Chłopak odsunął ją od siebie i popatrzył pytająco.

- Kim jesteś? – Zapytał całkiem poważnie.

- Natsu, nie zgrywaj się. To ja, Twoja Lucy.

- Lucy? Jesteś nowym członkiem naszej gildii?

- Tak.. od jakiegoś czasu. – Jej mina zmieniła się diametralnie. – Chwilka, Ty naprawdę nie wiesz kim jestem? – Zapytała, jakby teraz doszło do niej wszystkie informacje i wyprostowała się.

- Już wiem.. Jesteś Lucy, nowa w gildii. – Odpowiedział krótko. Dziewczyna zasłoniła usta ręką. Mag lodu widząc całą sytuację, szybko wydedukował, że ten wypadek spowodował luki w jego pamięci. Domyślił się również, że pewnie i blondwłosa to zauważyła. Podszedł do niej i przytulił. Po jej policzkach spłynęła łza. – Gray, za ładna dla Ciebie. – Rzekł do chłopaka.

- Coś powiedział płomyczku?

- To co słyszałeś miętówko. – Dodał zgryźliwie. ‘Zaraz! Pamięta mnie, a nie pamięta Lucy?’ – spytał się w myślach. Dziewczyna również to zauważyła. Wyrwała się z uścisku i wybiegła z pokoju.

- Nerwowa trochę, ale wydaje się fajna.. i ładna. – Rzekł różowowłosy. – Erza, możesz mi powiedzieć, co się stało? Nie wiele pamiętam. – Dodał chwilę później do Tytanii.

- Amnezja.. – Rzekł szeptem Fullbaster. ‘Ale czemu nie pamięta Lucy?’ – dodał w myślach.

W tym samym czasie blondynka właśnie wybiegła na zewnątrz budynku.

- Aaaaaa! – Krzyknęła na cały głos i się rozpłakała. W jej głowie przeleciało wiele wspomnień z Natsu i jedno zasadnicze pytanie: ‘Czemu o mnie zapomniał?’. Po kilku minutach postanowiła nie poznać po sobie niczego. Ogarnęła się i znów weszła do środka. Z małymi oporami wróciła do pokoju, gdzie przebywali jej przyjaciele. – Przepraszam Was.. Źle się poczułam. – Skłamała, a na jej ustach pojawił się wymuszony uśmiech. – Natsu, źle zaczęliśmy naszą znajomość. Jestem Lucy. – Podała chłopakowi rękę. W środku jednak czuła, jak serce pęka jej na pół, ale postanowiła być silna i zrobić to dla Natsu, by nie komplikować mu życia. Wszyscy tam zgromadzeni popatrzyli na nią ze zdziwieniem.

- Lucy, co Ty wyprawiasz? – Spytał zaskoczony jej zachowaniem Gray.

- Witam się grzecznie. – Odpowiedziała, odwracając się do chłopaka.

- Proponuję zostawienie tu Natsu, by odpoczął. – Rzuciła nagle Scarlet, wypychając wszystkich z pokoju.

- Co Ty odwalasz? – Spytała, zamykając drzwi do pokoju.

- Robię to dla niego. – Rzekła, a po policzkach spłynęło kilka łez. Otarła je. - Nie pamięta mnie, a Was tak, więc niech będzie tak, jak on to pamięta. – Dodała.

- Jesteś tego pewna? – Spytał Fullbaster, przybliżając się do dziewczyny.

- Chyba tak.. – Odpowiedziała niezbyt przekonująco i odeszła.

Ciaossu!

Dodaję teraz, bo pisałam ten rozdział na ‘raty’ – wczoraj i dzisiaj, ale i tak akcja nie była taka, jaką chciałam, ale nie chciało mi się już zmieniać, więc niech będzie tak jak jest i git :D Może być?

Kolejny rozdział – jutro ^^ 

P.S. Widzieliście dzisiejszy odcinek? No popłakałam się jak dziecko :(

Pozdrawiam i buziaki ślę ;*