Rozdział 29.

Jak to na każdej imprezie Fairy Tail, nie obyło się bez kłótni i bójek. Zawsze zaczynały się one w połowie zabawy, gdzie już wszyscy mieli trochę w głowie. Blondwłosa rozejrzała się bo wnętrzu budynku i ciężko wzdychała widząc po raz kolejny tłukącego się Natsu a wraz z nim resztę męskiej części gildii.

- A nie mówiłam? Gdyby to było u mnie w domu, już dawno by go nie było.. – Rzekła niby do Tytanii.. niby, bo gdy się obejrzała, ona zniknęła. Szybko, instynktownie odwróciła głowę w stronę drzwi. Ujrzała kawałek szkarłatnych włosów, które właśnie zniknęły. Wstała i z ciekawością udała się za przyjaciółką. Ta ruszyła w stronę parku. ‘To zupełnie nie w stronę jej domu’ – pomyślała dziewczyna. Scarlet usiadła na ławce i czekała. Heartfillia zaś skryła się za najgrubszym drzewem w oddali od przyjaciółki. Po kilku minutach, przy Erzie pojawiła się dość tajemnicza postać. Zakapturzona. Blondwłosa choćby chciała, nie mogła dostrzec twarzy, koloru włosów.. Żadnych znaków szczególnych. Erza wstała i podeszła do nieznajomego. Pocałowała go. ‘Co tu jest grane?’ – zastanawiała się. Zaraz oboje usiedli. Tytania oparła głowę i jego ramię. ‘Spotyka się z kimś i nic nam nie mówi?’ – dalej rozmyślała. Doszła do wniosku, że nie będzie już ich obserwować. Odeszła z powrotem w stronę gildii. Stanęła w progu i wzrokiem od jednego kąta do drugiego omiotła całą sytuację panującą w gildii. Westchnęła. Odwróciła się na pięcie i poszła do nowego domu. Od razu rzuciła się na łóżko, rozmyślając o tym, co dziś widziała. Nie żeby to była jej sprawa z kim się spotyka, ale bądź co bądź, przyjaźnią się. Nie powinna tego ukrywać przed przyjaciółmi.

- Porozmawiam z nią jutro. – Szepnęła do siebie i zasnęła.

Rano, gdy wstała, rozglądnęła się po pokoju, szukając Smoczego Zabójcy. Była pewna, że przyszedł do domu, gdy tylko zauważył jej nieobecność. Myliła się. Udała się do kuchni i zjadła śniadanie, umyła się i pognała do gildii. Ku jej zdziwieniu, panował tam porządek. Krzątało się kilku magów. Zauważyła różowowłosego, który miał opartą głowę na blacie baru. Podeszła do niego.

- Czemu nie wróciłeś do domu? – Spytała, krzyżując ręce na piersi. Ten wyprostował się i spojrzał na dziewczynę.

- Lucy? A Ty gdzie byłaś?

- No w N A S Z Y M domu, a gdzie miałam być?

- Naprawdę? – Podrapał się po głowie.

- No naprawdę. A Ty czemu nie wróciłeś? – Zapytała ponownie.

- Nie wiem gdzie posiałem klucze..

- Eh.. Ja je miałam. Teraz już mieszkamy razem. Pamiętaj, że to ja je mam przy sobie. – Chłopak uderzył się w czoło na znak, że zapomniał o tym.

- Przepraszam. Bardzo się martwiłaś?

- Nie. Czułam, że pewnie siedzisz w gildii. – Usiadła na krześle obok chłopaka.

- Coś się stało? Dziwnie wyglądasz?

- Czemu dziwnie?

- Odkąd tu weszłaś, ani razu się nie uśmiechnęłaś. Co się stało?

- Nic takiego.. Może to przez pierwszą noc w domu i to w dodatku bez Ciebie. – Rzekła, lekko się uśmiechając, lecz jego to nie przekonało.

- Na pewno wszystko gra?

- Tak, na pewno. Nie martw się tym. – Tym razem posłała mu szerszy uśmiech.

- Siemka wszystkim. – Usłyszeli nagle. Odwrócili się i dostrzegli maga lodu, a tuż przy jego boku kroczyła Tsubaki.

- O, Hej Gray, Tsubaki. – Odezwała się blondynka, uśmiechając się szeroko do przyjaciół.

- Cześć miętówko. – Rzucił Dragneel. Brew Fullbaster’a drgnęła.

- Osz Ty.. Nie daruję. – Pociągnął go za szalik i zaczęli się bić.

- Idę ich uspokoić. – Westchnęła ciężko czarnowłosa. Heartfillia zachichotała. Do gildii właśnie weszła Tytania. Podeszła do baru i usiadła przy dziewczynie.

- Witaj Lucy.

- Cześć Erza. Co tam?

- Dobrze. Bardzo dobrze. – Uśmiechnęła się pod nosem.

- Co to za uśmiech? – Spytała chytrze, przyglądając się przyjaciółce.

- T-to.. nic takiego. Gdzie Natsu?

- Nie zmieniajmy tematu. Coś się stało?

- Nie.

- Erza..

- Wszystko gra, naprawdę. – Już zamierzała odejść, jednak została zatrzymana przez blondwłosą. Spojrzała jej głęboko w oczy.

- Przede mną nic się nie ukryje. Poza tym, że widziałam Cię.. z kimś. – Scarlet drgnęła.

- Musiałaś mnie z kimś pomylić.

- Proszę, nie kłam. Wiem, że to nieładnie, ale śledziłam Cię. Nie mogłam Cię z nikim innym pomylić. Wyjaśnisz mi, czemu ukrywasz fakt, że z kimś się spotykasz? – Tytania nic nie mówiąc, wyciągnęła dziewczynę na dwór.

- Co widziałaś? – Spytała, puszczając jej rękę.

- Ciebie, zakapturzonego gościa i to jak się witaliście. – Zarumieniła się.

- Spotykam się z kimś..

- Zauważyłam. – Chwyciła jej dłonie i się uśmiechnęła. – Opowiadaj, kto to jest?

- Nie wiem, czy powinnam Ci mówić..

- Czemu nie? Chyba nie jest żadnym przestępcą, prawda? – Spytała. Jednak, gdy zauważyła minę przyjaciółki, domyśliła się, że trafiła w dziesiątkę. – Jest przestępcą?! – Krzyknęła. Jednak Tytania zakryła jej twarz ręką.

- Nie krzycz. – Uspokoiła ją i odsunęła rękę. Spojrzała na nią pytająco. – Czemu tak na mnie patrzysz?

- Kto to jest?

- J-je.. – Zaczęła się jąkać.

- Jellal.. – Dokończyła za nią. Teraz spodziewała się, że dziewczyna zacznie ją pouczać, wyzywać. Ta jednak uśmiechnęła się do niej, a potem mocno przytuliła. – Tak się cieszę.

- Lucy?

- Myślałaś, że zacznę na Ciebie krzyczeć? Nic z tych rzeczy. Widziałam, co do niego czujesz. To nie ma znaczenia, kim jest, kim był. Ważne kim jest dla Ciebie. – Słowa przyjaciółki wprawiły ją w osłupienie. Po jej policzkach popłynęły łzy.

- Dziękuję Lucy.

- Nie dziękuj.. Powiedz mi, czemu to ukrywałaś?

- Sama wiesz, jaka opinia krąży na jego temat w gildii. Jak myślisz, jakby zareagowała reszta, gdyby się o tym dowiedzieli?

- A czemu obchodzi Cię ich zdanie? To przecież Twoje życie, Twoje szczęście, Twoje uczucie. Oni nie mogą tym kierować. Erza.. Nie bój się. Czy widzisz, żebym ja była zła, kazała Ci wybierać? Nie, wręcz przeciwnie. Jestem przeszczęśliwa, widząc Cię taką. Jestem pewna, że gdy oni się o tym dowiedzą, zmienią zdanie i podzielą moje. – Puściła jej oczko. Scarlet uśmiechnęła się do niej. – Chodź, powiedz im to teraz. – Dodała po chwili, wchodząc do środka. Dziewczyna jednak na to nie pozwoliła.

- Nie teraz. Muszę się przygotować.

- Przygotować?

- Emocjonalnie.

- I mówi to Najsilniejsza Kobieta Fairy Tail..

- Nawet Ci silni czasem się czegoś boją.

- Nie dramatyzuj.

- Lucy.. nie teraz. Proszę, daj mi czas.

- Dobra, niech będzie. W takim razie mam inny pomysł. Przyjdziesz tu z Jellal’em i oficjalnie to ogłosisz.

- Co?!

- Erza.. Lepiej tego nie przeciągać. Niech wiedzą. Z czasem Tobie zacznie to ciążyć. A jeśli pokarzesz wszystkim, jaka jesteś szczęśliwa u jego boku, zrozumieją to. Jestem tego pewna.

- A jeśli nie?

- Myśl pozytywnie. No, a teraz chodź do środka. Ciekawa jestem jak idzie Tsubaki rozdzielanie Gray’a i Natsu.

- Dziękuję Lucy.

- Za co?

- Za tę wiarę we mnie i za wsparcie.

- Od czego się ma przyjaciół? – Posłała jej ciepły uśmiech. Odwzajemniła go i weszły do środka. – Tak jak myślałam.. Dla Tsubaki to za wiele. – Rzekła blondwłosa, podchodząc do nieprzytomnej przyjaciółki, ocucając ją. – Eh.. MOŻECIE SIĘ USPOKOIĆ?! – Krzyknęła groźnie. Jak na zawołanie, oboje zaprzestali wykonywanej czynności. Fullbaster teraz się zorientował, że jego ukochana leży nieprzytomna na podłodze.

- Tsubaki. Przepraszam.. To nie chcący. – Przebudziła się. Uśmiechnęła się do niego słabo i szepnęła.

- Jasne.. Bywało gorzej.. – Heartfillia w tym czasie podeszła do swojej drugiej, narwanej połówki i spojrzała na niego karcąco.

- To naprawdę było niechcący. – Tłumaczył się, próbując jakoś uciec od jej wściekłego spojrzenia.

- Używaj czasem ten swój mózg! – Rzuciła tylko w jego stronę. – Masz zamiar tak stać i się gapić? Może byś przeprosił Tsubaki, co? – Salamander przestraszył się dziewczyny, więc wykonał jej polecenie.

- Nie gniewam się. – Rzekła tylko poszkodowana. – Lucy nie musisz być dla niego taka surowa.

- Muszę, bo czasem przesadza. – Znów spojrzała na chłopaka groźnie, a potem się uśmiechnęła. – Ale i tak go kocham. – Podeszła do niego i przytuliła. – Hamuj czasem te pięści, jasne?

- Dla Ciebie wszystko. – I w takiej oto miłej już atmosferze do końca dnia obyło się bez żadnej bójki. No.. przynajmniej Lucy na to nie pozwalała. Gdy widziała, że dochodzi do spięcia między nim a magiem lodu, natychmiast interweniowała, posyłając obojgu srogie spojrzenie.

Ciaossu!

Nudny wiem.. ale nie mogłam się jakoś skupić, by napisać coś innego.. Mam strasznego doła.. Długa historia..

Nie chciałam też ciągle pisać wątku NaLu, bo w końcu i to się nudzi.. Taki tam mały ‘fillerek’ z większym udziałem Erzy. Komentujcie lub nie.. róbcie co tam chcecie..

Pozdrawiam i nie wiem kiedy pojawi się kolejny rozdział ;D

Czekajcie cierpliwie, jeśli dalej chcecie czytać te bazgroły ;)

Buźka ;*