Rozdział 14.

Godzinę później.

- No ile to może trwać? Czemu nikt nie wychodzi? – Odezwał się zdenerwowany Dragneel, który już od dłuższego czasu chodzi w kółko. Jak na wezwanie, drzwi do pokoju się otworzyły i wyszła z nich Wendy wraz z Carlą. – Wendy! Co z Lucy? Mogę ją zobaczyć? – Podbiegł do dziewczynki i chwycił ją za ramiona.

- Pani Lucy czuje się lepiej. Zrobiłam wszystko co mogłam. Musi dużo odpoczywać. Teraz jest tam jeszcze Pani Mira i Pani Lisanna, gdy wyjdą, będzie można tam wejść. Proszę jej nie męczyć, Panie Natsu. – Rzekła pewnie i uśmiechnęła się do wszystkich zgromadzonych.

- Dziękuję Ci, Wendy. Bardzo. – W tym momencie z pomieszczenia wyszły siostry Strauss, a Natsu wbiegł do pokoju, gdzie leżała dziewczyna. Podszedł do niech cicho. Spała. Chwycił jej rękę i patrzył na nią przez cały czas. Nastał wieczór. Ciągle trzymał jej dłoń. Głowę położył obok i po chwili zasnął. Lucy w nocy chciała się obrócić, lecz poczuła, że jest to trochę niemożliwe, bo coś blokuje jej rękę. Otworzyła zaspane powieki i zobaczyła śpiącego Salamandra. Uśmiechnęła się na jego widok. Delikatnie wysunęła rękę z jego uścisku i odwróciła się w jego stronę. Przeczesała jego rozczochrane włosy i sama po chwili zasnęła.

Nad ranem obudziła się jako pierwsza. Chciała się przeciągnąć, ale była tak obolała, że zaraz zaprzestała tej czynności. Złożyła ręce jak do modlitwy i wyczekiwała, aż jej ukochany się zbudzi. Nie czekała zbyt długo.

- Lucy, jak się czujesz? – Spytał, przecierając zaspane oczy.

- Dużo lepiej. Wszystko dzięki magii Wendy. – Uśmiechnęła się. Chwyciła go za dłoń i westchnęła.

- Nawet nie wiesz jak się bałem. To były najgorsze godziny w moim życiu.. – Zaczął Dragneel, a w jego głosie było słychać zdenerwowanie i smutek. – Nie wiem co bym zrobił, gdyby coś Ci.. – Nie dokończył, bo blondwłosa zasłoniła mu usta ręką.

- Ale nic mi się nie stało. Nie myśl tak, proszę. – Odsunęła rękę i chwyciła go za policzek. – Już po wszystkim. Jestem tutaj cała i zdrowa. Wszyscy tu jesteśmy. – Obolała podniosła się na łokciach i przybliżyła swoją twarz do twarzy Dragneela. Pocałowała go. Po chwili odsunęła się i upadła na poduszkę.

- Lucy, wszystko gra? – Spytał z przejęciem.

- Tak.. Już wszystko gra. – Do sali weszli przyjaciele, którzy na widok obudzonej blondynki uśmiechnęli się.

- Jak się czujesz? – Spytała pierwsze Erza.

- Dobrze. Jeszcze trochę mnie boli, ale poza tym jest wszystko w porządku.

- Mocno oberwałaś. – Dodał Gray.

- Tak, ale dzięki Wendy dochodzę do siebie. A tak poza tym, co z Rose?

- Jest bezpieczna. Gdy Natsu zabrał Cię z zamku i pobiegł do gildii, my odprowadziliśmy ją do rodziców. Gdybyś widziała ich szczęście..

- Domyślam się. Tak się cieszę, że jest już z rodzicami.

- Tak. Kazali nam przekazać Ci pozdrowienia i szybkiego powrotu do zdrowia.

- Dziękuję. – Nagle drzwi do pokoju znowu się otworzyły, a w nich stał ów zleceniodawca z żoną i córką. Dziewczynka podbiegła do łóżka Heartfilli. Ona z pomocą Natsu podniosła się do pozycji siedzącej, by móc lepiej ich widzieć.

- Dzień dobry. – Zaczął starszy mężczyzna, trzymając rękę swojej żony. – Jak się Panienka czuje?

- Dziękuję. O wiele lepiej. A skąd Państwo się tu wzięli? – Spytała zdziwiona.

- Gdy Rose została przyprowadzona do zamku, od razu zauważyliśmy, że brakuje Pani i różowowłosego chłopaka, więc spytaliśmy gdzie jesteście i wtedy opowiedzieli nam całą historię. Postanowiliśmy Panią odwiedzić i zobaczyć, jak się Pani czuje.

- Dziękuję. To bardzo miłe i takie niespodziewane. Nie potrzebnie zadawali sobie Państwo taki trud z dojazdem tutaj.

- To dla nas nic wielkiego. Poza tym, mamy prezent dla Pani.

- Prezent? – Nagle zza pleców mała dziewczynka wyciągła bukiet wielokolorowych róż. Blondwłosa oniemiała z zachwytu. Przyjęła je bardzo chętnie, podziwiając ich piękno i zapach. – Są prześliczne. Dziękuję. – Uśmiechnęła się do małżonków i do małej Rose.

- W tym bukiecie są zawarte wszystkie kolory, które posiadamy w naszym ogrodzie. Rose wymyśliła, by je Pani wręczyć. – Odezwała się kobieta.

- Naprawdę, są piękne.

- W takim razie to wszystko. My już pojedziemy. Proszę nas kiedyś odwiedzić, gdy tylko Pani do końca wyzdrowieje. Dziękujemy za uratowanie naszej kochanej Rose. – Powiedział zleceniodawca odchodząc. – Rose, idziemy. – Skierował się do dziewczynki, która ciągle stała przy łóżku blondwłosej. Uśmiechnęła się do Heartfilli i pocałowała ją w policzek.

- Dziękuję Pani. – Szepnęła. Odwróciła się do Dragneela i jego również pocałowała. – Panu też dziękuję. – Przybliżyła swoje usta bliżej jego ucha i szepnęła ledwosłyszalnie. – Niech Pan pilnuje Panią Lucy i ją bardzo kocha, bo jest taka miła i taka ładna. – Odsunęła się od niego i szeroko uśmiechnęła, Salamander odwzajemnił uśmiech. Dziewczynka podbiegła do reszty członków Fairy Tail i każdego pocałowała w policzek. Zanim wyszła, pomachała wszystkim.

- Jest taka urocza. – Odezwała się Erza.

- Tak, i co ważniejsze, jest szczęśliwa. – Dodała Lucy, odkładając bukiet róż na stolik. – Natsu, idź do domu i odpocznij. Całą noc tu siedziałeś, a ja czuję się już lepiej.

- Nigdzie nie idę, wolę zostać tu, przy Tobie. – Powiedział stanowczo. Blondynka spojrzała na niego groźnym wzrokiem.

- Nie sprzeciwiaj mi się lepiej, bo się do Ciebie nie odezwę. – Zaszantażowała. Spuścił głowę. Nie miał wyboru.

- Dobra, ale wrócę tu później.

- Jasne, będę na Ciebie czekać, a teraz już idź. – Poganiała go. Wyszedł. W sali została Erza i Gray,

- Wy też możecie iść, poradzę sobie. – Uśmiechnęła się do przyjaciół.

- Ja zostanę z Tobą. – Odezwał się Gray.

- Nie musisz.

- Ale chcę i nie pyskuj starszemu bratu. – Pokazał jej język, a ona się naburmuszyła. Po chwili jej przeszło i zaczęła się śmiać.

- Dobrze, w takim razie zostawiam Was samych. – Odwróciła się. – Ah! Zapomniałabym Lucy.. Ta technika.. była świetna. – Uśmiechnęła się przez ramię i wyszła. Gray podszedł do łóżka blondynki i usiadł na krześle, gdzie przed chwilą siedział Natsu.

- Erza ma rację, to było świetne. – Zaczął. Mina blondwłosej zmieniła się diametralnie. Posmutniała.

- Ale nie doszła do skutku.

- My i tak wcześniej widzieliśmy.

- Co? Kiedy?

- Gdy chodziliśmy po lesie, zauważyliśmy oślepiający promień światła, który ciągnął się aż po same niebo. Domyśliliśmy się, że to Ty. To było niesamowite. Mam nadzieję, że będę mógł zobaczyć to kiedyś z bliska. – Uśmiechnął się szczerze, a blondynka zrobiła to samo.

- Na pewno będzie jeszcze okazja.

- Nawet nie wiesz jak się martwiliśmy. Nigdy nie widziałem takiego zdesperowanego Natsu.

- No ja też niestety nie mogłam zobaczyć, byłam ledwo przytomna. No ale zmieniając temat.. Co u Juvii?

- C-co? Skąd nagle to pytanie? – Spytał lekko zmieszany.

- Ej. Zrobiłbyś coś z tym w końcu. Juvia szaleje za Tobą niemiłosiernie. Pewnie teraz zalewa łzami całą gildię, bo ze mną tu siedzisz.

- A Ty co, bawisz się w swatkę?

- Oczywiście. – Wyszczerzyła się. – Ktoś musi zadbać o starszego braciszka, a że Ty nic z tym nie robisz to muszę Cię jakoś zmobilizować.

- Niby jak?

- Odpowiedz mi na jedno pytanie.

- …

- Co do niej czujesz? – Spodziewał się tego pytania. Zamilkł.

- N-no cóż. Gdyby nie zachowywała się jak wariatka, to patrzyłbym na nią zupełnie inaczej. Jest silna, ładna.. – Zaczerwienił się.

- Nie odpowiedziałeś na pytanie. – Skrzyżowała ręce na piersi i syknęła z bólu, bo przypomniała jej się rana. Gestem ręki uspokoiła Gray’a, który momentalnie popatrzył na nią przerażony. – Więc, co do niej czujesz? – Powtórzyła.

- Lubię ją.

- Rozumiem. – Uśmiechnęła się pod nosem. – A więc teraz trzeba zrobić coś, żebyś się w niej zakochał. – Po raz kolejny się wyszczerzyła, a Fullbaster siedział jak zahipnotyzowany na jej słowa. Zaczęła mu machać ręką przed oczyma. Wybudził się z transu.

- C-co Ty pleciesz? – Ożywił się nagle.

- Zaprosisz ją na kolację, na spacer, coś romantycznego. Będziecie sami, we dwoje. Poznacie się lepiej i założę się, że wtedy zupełnie inaczej na nią spojrzysz.

- Nie zrobię tego.

- Zrobisz. Musisz. Tylko tak się dowiesz, czy jesteście sobie przeznaczeni, czy warto poszukać kogoś innego.

- Chyba masz rację. Dobra, zrobię to. – Wstał z krzesła. – Albo jednak nie. Spalę się ze wstydu. – Ponownie usiadł. Blondynka się zaśmiała.

- Więc zrób to, jak będzie wychodzić z gildii. Czekaj na nią gdzieś i wtedy zapytaj. Nic nie stracisz, a możesz zyskać.

- No dobra, tak dla świętego spokoju, zrobię to. W takim razie idę się przygotować psychicznie do tego wyczynu. – Wstał i pożegnał się z blondynką. Została sama. Spojrzała przez okno. Świeciło słońce. Postanowiła wstać. Powoli i ostrożnie opuściła nogi na zimną posadzkę. Oparła się rękoma o brzeg łóżka i podniosła się.

- Uh, udało się. – Szepnęła do siebie. Wolnym krokiem, trochę się chwiejąc podchodziła do okna. Po jakże wyczerpującym dla niej wyczynie, otwarła je na oścież i zaczerpnęła świeżego powietrza. Od razu chciało się żyć. Oparła ręce o parapet i wychyliła lekko głowę. Zauważyła, że na ławce pod gildią siedzi Gray. Nie zauważył jej. Parę minut później podeszła do niego Juvia. Rozmawiali. ‘Widzisz? To wcale nie jest takie trudne’ – rzekła w myślach. Stali tak przez kilka minut, na obydwóch twarzach widniał szeroki uśmiech. ‘Udało się!’ – ucieszyła się w duchu.

- I tak to jest zostawiać Cię samą. – Nagle odezwał się głos, po którym blondwłosa momentalnie ‘oderwała’ się od okna i straciła równowagę. Na szczęście nie upadła. W porę złapał ją właściciel ów głosu.

- Natsu? A co Ty tu robisz? Miałeś odpoczywać! – Skarciła go blondynka.

- Ty też miałaś odpoczywać. Poza tym, byłem w domu, wyspałem się i wróciłem. Widać, w porę. – Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. – Masz tu leżeć, zrozumiano? – Zagroził. Nie odezwała się. Odwróciła głowę w przeciwnym kierunku i założyła ręce na piersi. – No ale się nie obrażaj, to dla Twojego zdrowia.

- Taa, jasne. – Rzekła obojętnie. – Nie mogę już tu leżeć. Chcę wrócić do swojego mieszkania.

- Hmm.. A jak postaram się załatwić, że wrócisz do domu, to będziesz grzeczna i będziesz tam leżeć i się nie przemęczać? – Blondwłosa spojrzała na niego i pokiwała głową, że się zgadza. Dragneel odwrócił się i wyszedł. Po kilku minutach znów się pojawił i to z wielkim uśmiechem na twarzy. – Możesz iść do domu. – Lucy już miała się wyrwać z łóżka i rzucić się mu na szyję, ale ten ją powstrzymał przed tym zamiarem.

- Natsu! Jak to załatwiłeś? – Spytała uśmiechając się do niego szeroko.

- Mam swoje sposoby.

- Pięści?

- To w innych przypadkach. Obiecałem, że się Tobą będę zajmował do czasu aż niewydobrzejesz. Mistrz i Wendy się zgodzili, z tym że Wendy będzie też przychodzić co jakiś czas, żeby zobaczyć jak się czujesz.

- Dziękuję Ci, Natsu! Bardzo! Kocham Cię! – Przytuliła się do niego mocno a potem czule pocałowała.

Hejka! Wczoraj rozdziału nie było, za to dziś może napiszę jeszcze drugi, bo wiem, że ten jest taki hmmm.. mdły? :P

Pozdrawiam ;D