20. Powrót.

Całą tę sytuację od początku obserwował Fullbaster. Wybiegł za blondwłosą i stał tuż za nią, gdy ta wołała jego imię. Sam zaczął to przeżywać. W końcu to jego przyjaciel, nawet jeśli dochodzi między nimi do jakiś spięć. Wolnym krokiem podszedł do zrozpaczonej dziewczyny, której łzy zostawiały ślad na piasku. Objął ją mocno od tyłu.

- Lucy.. – Wyszeptał.

- Odejdź. – Rzuciła bez większych uczuć.

- Nie odejdę. – Powiedział i odwrócił ją do siebie. Teraz patrzyli sobie w oczy. Przytulił ją mocno do siebie, głaszcząc po włosach i uspokajając. – Cii.. Będzie dobrze.

- Ale on obiecał.. że nigdy mnie zostawi.

- Na pewno gdzieś jest.

- Dlaczego on mnie zostawił? – Dziewczyna zdawała się być głucha na pocieszenia przyjaciela. Spojrzał w jej oczy. Były matowe, bez blasku, bez życia. Zrobiło mu się jej żal.

- Niech no ja go tylko dorwę.. – Wyszeptał. Ona zaś odsunęła się do niego, wlepiając wzrok w czubki swoich butów. Odwróciła się w stronę wielkich wód.

- Czemu mnie zostawiłeś? – Spytała po raz kolejny i upadła na piasek nieprzytomna. Mag lodu podbiegł do niej zmartwiony i ukląkł.

- Lucy.. Hej, Lucy! – Krzyczał. Próbował ją ocucić. Na marne. Heartfillia zrobiła się blada i zimna. Ten nie czekając chwili dłużej, wziął ją na ręce i pospiesznym krokiem udał się do gildii. – Niech mi ktoś pomoże! – Wparował do gildii z wielką zadyszką, ale był w stanie wypowiedzieć te ważne słowa.

- Gray? Co się stało Lucy? – Do dwójki podbiegła Tytania a tuż za nią kilka innych magów.

- Zemdlała. Niech ktoś coś zrobi.

- Proszę zanieś ją do pokoju medycznego. Zaraz się nią zajmę. – Powiedziała młoda magini Marvell. Chłopak udał się do pokoju. Ułożył dziewczynę wygodnie w łóżku. Usiadł na krześle obok.

- Gray, może będzie lepiej, jeśli wyjdziesz? – Rzekła Scarlet, posyłając chłopakowi smutne spojrzenie.

- Wolałbym zostać tu..

- Lepiej idź. Wendy z nią zostanie. – Już nic nie odpowiedział. Posłusznie wyszedł. Podszedł do baru i zaczął się zamartwiać stanem przyjaciółki i tego, który jakby nigdy nic gdzieś przepadł.

- Cholera! – Krzyknął wściekły.

- Gray, uspokój się. – Jego ramienia dotknęła Tytania. – Będzie dobrze.

- Co ten kretyn sobie wyobraża? Znikać tak bez słowa?

- Może ma jakiś powód?

- Powód czy nie.. nie daruję mu tego. Jak tylko się pojawi, oberwie. – Rzekł gniewnie.

- Ciekawi mnie.. gdzie on się udał.. Natsu.. lepiej żebyś wrócił cały i zdrowy. – Rzuciła cicho do siebie.

Minął kwadrans. Z pokoju medycznego wyszła właśnie młoda Marvell i jej kotka. Wszyscy dosłownie rzucili się w ich stronę, zasypując pytaniami.

- Spokojnie. Fizycznie czuje się bardzo dobrze.. natomiast psychicznie.. już gorzej. – Rzekła smutno.

- Można do niej wejść? – Spytał zatroskany mag lodu.

- Można, ale nie wiem czy będzie chciała kogoś widzieć ani nawet z kimś rozmawiać. Leży i patrzy w sufit.

- Rozumiem. Trudno. Co będzie to będzie.. idę do niej.

- Lucy, mogę wejść?

- Po co? Skoro i tak za chwilę odejdziesz.. – Rzuciła, nie spoglądając nawet w jego stronę.

- Nie mów tak.

- To może lepiej nic nie będę mówić? Oszczędzę kłopotów wszystkim.. może zniknę?

- Co się z Tobą dzieje?

- Dlaczego odszedł?

- Lucy.. – Podszedł do niej, usiadł obok na krześle i chwycił ją za rękę. Była zimna. – Jestem tu z Tobą.

- Nie musisz. Możesz wyjść.

- Nie bądź taka oschła.

- Weź wyjdź.

- Po moim trupie. Zostaję tutaj. Nie zostawię Cię. A jak Natsu się pojawi..

- Nie wymawiaj przy mnie tego imienia. – Heartfillia spojrzała na niego po raz pierwszy dzisiejszego dnia. Jej oczy były takie puste. W ogóle nie przypominała tej Lucy, w której niegdyś się kochał. Westchnęła głęboko, uwolniła rękę z uścisku i odwróciła się plecami do przyjaciela. – Chcę iść spać. Możesz wyjść? – Rzuciła przez ramię.

- Chyba nie mam wyboru.. Odpoczywaj. Odwiedzę Cię później. – Rzekł i wyszedł, posyłając dziewczynie smutne spojrzenie.

- Gray, no i co z nią? – Zapytała szkarłatnowłosa.

- Jest źle. A może być jeszcze gorzej. – Rzucił krótko.

- Co to ma znaczyć?

- Nawet nie chce słyszeć jego imienia.

- Rozumiem..

- Stała się taka.. apatyczna.. i to przez tego kretyna.

- Bardzo mnie ciekawi, dokąd poszedł..

Do pokoju blondwłosej wszedł niebieski kot. Wdrapał się na łóżko przyjaciółki i zaczął ją głaskać po głowie.

- Lucy.. – Wyszeptał.

- Happy? – Spytała ochrypiałym głosem. – Co tu robisz? – Podniosła się do pozycji siedzącej.

- Damy sobie bez niego radę? – Dziewczyna posłała mu delikatny uśmiech i chwyciła go za łapki.

- Chyba nie będziemy mieli wyjścia.

- Mogę zamieszkać z Tobą?

- Jasne. Nie będę się czuła tak samotnie..

- Aye sir. – Nawet te słowa straciły swój urok, gdy jego nie ma.

Mijały miesiące. Żadnych wieści od różowowłosego. Członkowie gildii wrócili do normalności. Pogodzili się z tym.. albo może.. udawali, że się pogodzili. Próbowali żyć normalnie, aczkolwiek brakowało im tego głosu, kłótni z nim i jego tekstu ‘ale się napaliłem’. Blondwłosa też starała się wrócić do normalności. Happy zamieszkał z nią, radzili sobie jakoś. Każdego dnia przychodziła wesoła do gildii. Nikt nawet nie śmiał wymawiać jego imienia przy niej. Rozmawiała z wszystkimi, chodziła na misję.. by zapomnieć. Czasem też miała nadzieję, że gdy wróci, on się zjawi i wytłumaczy to wszystko. Niestety.. żadnej wieści, choćby najmniejszej.

- Lucy? – Spytał niebieski, latający nad jej głową towarzysz.

- Słucham?

- Myślisz, że on kiedyś wróci?

- Nie wiem.. i szczerze? Nie obchodzi mnie to już.

- Ja w niego wierzę. Mimo to, że nas opuścił.. musiał mieć jakiś powód.

- Jesteśmy drużyną, to znaczy.. byliśmy nią, prawda? Jeśli był jakiś powód, powinien go z nami omówić i rozwiązać go razem. On tego nie zrobił. Kompletnie nas olał. Niech sobie nie myśli, że gdy tu wróci wybaczę mu ot tak i rzucę się mu na szyję. Nie ma mowy.

- A jeśli coś mu się stało?

- Mówisz tak, jakbyś go nie znał. To jest Smoczy Zabójca. Do bójki zawsze pierwszy i zawsze wychodzi zwycięsko.

- Po tym wszystkim i tak uznajesz go za silnego?

- Tak. Chociaż czuję, że moje serce pękło, to i tak znam jego siłę. – Dyskusja się skończyła. Dotarli do gildii. Jak co dzień, przywitali uśmiechem każdego z członków. Niebieski kot odleciał w zupełnie inną stronę a Heartfillia udała się do wesoło o czymś gawędzącej dwójki przyjaciół. - Cześć Erza, Gray.

- Hej Lucy. – Odpowiedzieli wspólnie.

- Co macie takie dobre humory?

- Wspominamy stare dobre czasy. – Odpowiedział Fullbaster.

- Stare dobre czasy? Mówicie tak, jakbyście byli już staruszkami i przeszli nie wiadomo co.

- Chodzi nam o czasy, gdy panował tutaj niesamowity gwar.

- Rozumiem..

- Nie martw się Lucy. Dobrze jest tak czasem powspominać.

- Rozumiem. Może idziemy na misję? – Zmieniła szybko temat.

- Jasne. Trzeba się jakoś rozerwać. – Mag lodu wstał z krzesła i rozciągnął się.

- No to ja idę coś wybrać. Ok? – Spytała blondwłosa, udając się w stronę tablicy z misjami, nieczekając na odpowiedź przyjaciół. Drzwi otworzyły się z wielkim hukiem. Wszystkie oczy skierowały się na osobę stojącą w progu. Miała zaciśnięte pięści, po chwili rozluźniła je i uniosła wysoko w górze.

- WRÓCIŁEM DO DOMU! – Krzyknął głośno. Każdy poznał ten głos. Zamurowało ich.

Ciaossu!

Nie wiem dlaczego, ale nie mogę dodawać postów przez mozillę.. ;/ muszę używać innej przeglądarki, której bardzo nie lubię. Nie wie ktoś może, dlaczego tak się oto dzieje?

Jestem taka śpiąca, że ledwo na oczy widzę, ale rozdział skończyłam i dodaję.. specjalnie dla Was – moich kochanych cukiereczków ;D

Dziękuję za komentarze, odwiedziny i w ogóle za każde miłe słowa, a nawet słowa krytyki ^^

Buziaki :*:*:*