6. Pocałunki.

W Magnolii nastał wieczór. Blondwłosa kręciła się po łóżku. Nie mogła zasnąć. Nie chciała. Tak nagle to wszystko na nią spadło. Ciężko westchnęła. Usiadła na łóżku i spojrzała za okno. Nagle rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę wejść! – Krzyknęła i czekała na reakcję osoby.

- Witaj Lucy.

- Izaya? Nie spodziewałam się tu Ciebie. – Patrzyła na niego zaskoczona. On podszedł bliżej i usiadł na brzegu łóżka.

- Jak się czujesz? – Spytał z troską. Widziała to. Widziała w jego oczach, że naprawdę się o nią martwi.

- Średnio. – Odwróciła głowę w stronę okna.

- Mam coś, co powinno poprawić Ci humor. – Rzekł pewny, że tak też będzie. Znów odwróciła się w jego stronę. – Przyniosłem czekoladki. – Uśmiechnął się szeroko do dziewczyny i wetknął jej przed nos bombonierkę.

- Dziękuję. Nie musiałeś. Nie wiem czy chcesz mi poprawić humor czy utuczyć, ale to miłe. – Uśmiechnęła się lekko do chłopaka i zaczęła otwierać pudełeczko. Wzięła jedną czekoladową rozkosz i wepchała sobie ją do ust. – Częstuj się. – Powiedziała z pełną buzią do chłopaka. Sięgnął ręką do bombonierki i również się poczęstował. – Masz gust. Są pyszne. – Zachwycała się dziewczyna. – To co Cię do mnie sprowadza o tej porze? Myślałam, że Erza pewnie Was nastraszyła, byście dali mi spokój dzisiaj. Nie lękasz się jej?

- Może troszeczkę? No to trzeba przyznać.. Ma kobieta siłę i mocne argumenty. – Szczególny nacisk położył na słowo ‘mocne’. Dziewczyna zaczęła się śmiać.

- Ale ma złote serce.

- Zauważyłem. To jak się o Ciebie troszczy.. Jak o siostrę.

- Tak.. Oni akurat się o mnie troszczą.

- A rodzice?

- Spotkałam się dziś z ojcem i nie wyszło to za dobrze.. W ogóle nie wiem czy wiesz.. Uciekłam z domu. Teraz to już nie ma co ukrywać. Gildia pewnie też już wie.

- A matka?

- Żyje tak jakby w cieniu ojca. Kocha go, ale mało kiedy zabiera głos w jakieś sprawie.

- Rozumiem.

- No a Twoja rodzina? Nic nie wiem o Tobie.

- Jestem sierotą. Mieszkam z ciocią odkąd rodzice zmarli.

- Tak mi przykro.. – Dotknęła ramienia chłopaka.

- Tak, mnie też. Nie chcę mówić o tym jak zginęli.

- Nie musisz.. To na pewno jest trudne wracać do tak bolesnej przeszłości.

- Dokładnie. No i od jakiś 10 lat mieszkam w Magnolii z ciocią. Jest mi dobrze. Magiem nie jestem, ale mam pracę i to mnie satysfakcjonuje.

- Cieszę się. No a Twoje życie prywatne?

- Jesteś bardzo ciekawska. – Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, pokazując swoje śnieżnobiałe uzębienie. Odwzajemnił uśmiech po czym spoważniał. – Miałem jedną dziewczynę. Byliśmy razem przez trzy miesiące. Wyjechała bez słowa wyjaśnienia czy nawet głupiego pożegnania. I tak oto koniec tej historii. A Twoje życie towarzyskie?

- Jakbym je jeszcze miała.. Nigdy nie miałam chłopaka. Pochodzę z bogatej rodziny, więc widywanie się z kimkolwiek, było wielkim problemem. Kilka dni temu ojciec przekazał mi wiadomość, że mam się zaręczyć z jakimś chłopakiem w moje siedemnaste urodziny. To był jeden z kilku powodów dlaczego też uciekłam z domu. Jestem za młoda na małżeństwo.. po drugie, nie znam tego kogoś i mam się z nim zaręczać na oślep? To nie jest raczej normalne.

- Masz rację. Też wiele przeszłaś. Nie dziwię się, że uciekłaś.

- Cieszę się, że to rozumiesz. – Uśmiechnęła się do niego i zapadła niezręczna cisza.

- Tak w ogóle.. To jaką magią się posługujesz?

- Jestem Magiem Gwiezdnej Energii.

- Niesamowite! Przywołujesz duchy?

- W rzeczy samej. A dokładniej zodiakalne duchy.

- Suuuper! Muszę to kiedyś zobaczyć!

- Może teraz?

- Lepiej się nie przemęczaj. Pewnie kosztuje Cię to sporo energii..

- No cóż.. Tak.. Ale na pewno Ci kiedyś je pokarzę.

- Mam nadzieję. – Uśmiechnął się. – Dobra. Ja uciekam, późno już. Odpoczywaj. Wpadnę jutro rano. – Wstał pospiesznie i pocałował dziewczynę w policzek. Na jej policzkach ukazały się rumieńce, a następnie i uśmiech. Chłopak już wyszedł, więc nie zauważył jej reakcji. Szybko zakryła się kołdrą po sam nos i po chwili zasnęła z uśmiechem na ustach.

Ranek. W domu blondwłosej. Spała smacznie. Odwrócona była w stronę okna. Uśmiechnięta. Od dłuższego czasu przyglądał się jej różowowłosy, stojący na parapecie. Tak tak.. wszedł przez okno.

- Co tu robisz płomyczku? – Odezwał się nagle wychodzący z komina Fullbaster.

- O to samo mógłbym zapytać Ciebie miętówko. – Odgryzł się mu.

- Musicie być tacy hałaśliwi? Obudzicie ją. – Odezwał się nagle wychodzący z kuchni, ubrany w fartuszek Izaya.

- A Ty co tu robisz?! – Krzyknęli naraz tamci. Hałas spowodowany kłótnią trzech facetów, spowodował przebudzenie się dziewczyny.

- Co do jasnej cholery wszyscy robicie w moim domu?! – Wrzasnęła na nich wkurzona i wstała z łóżka. Na jej czole pojawiła się żyłka, która zaczęła pulsować.

- Lucy, nie denerwuj się. Połóż się. – Podszedł do niej Fullbaster i pchać w stronę łóżka. Ona jednak stawiała opór.

- Ani mi się śni. Wypad z mojego domu! – Wrzasnęła jeszcze raz. Trójka chłopaków ustawiła się przed nią w rządku. – Co Wy sobie do jasnej cholery myślicie? Po co tu przyszliście? – Spytała już spokojniej.

- Ja przyszedłem zrobić Ci śniadanie. – Odpowiedział niebieskooki.

- A ja sprawdzić jak się czujesz. – Rzekł mag lodu.

- No a ja.. no ten.. – Podrapał się po głowie. – Przyszedłem posprzątać. – Wypalił i wszyscy spojrzeli na niego zdziwieni. – No co?

- Myślał by kto, że przyszedłeś tu posprzątać. Pierwszy do bałaganu zawsze jesteś Ty. – Rzucił Fullbaster.

- Coś powiedział?

- Spokój! – Krzyknęła dziewczyna. – Prawdziwy powód mi podaj. – Dodała. Ten wbił wzrok w ziemię. – Natsu?

- Ja.. Martwiłem się o Ciebie. – Rzekł szeptem.

- Słucham?

- Martwiłem się o Ciebie. – Powiedział głośniej. Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem.

- Rozumiem.. – Rzekła.

- To możemy zostać? – Zapytał z nadzieją w głosie niebieskooki.

- Po moim tupie! Wynoście się stąd! – Wrzasnęła. Oni jednak się tym nie za bardzo przejęli. Spojrzeli po sobie.

- Masz stąd wyjść. – Zaczął Dragneel do Fullbaster’a.

- Ja? Niech on stąd idzie. – Pokazał palcem na Izayę.

- Absolutnie. Będzie lepiej jeśli oboje stąd wyjdziecie. – Rzekł ostatni. I tak oto zaczęła się kłótnia oraz bijatyka.

- Kompletnie mnie zignorowali.. – Rzekła do siebie blondwłosa. – Erza.. Przybądź. Uratuj  mnie od tego koszmaru. – Ułożyła ręce jak do modlitwy i spojrzała w sufit. Odczekała kilka minut, jednak upragniona przez nią pomoc nienadchodziła. Spojrzała na bijących się chłopaków i zacisnęła pięści. – Koniec mojej dobroci. – Rzekła i ruszyła na chłopaków. Każdego z nich obdarowała swoim ‘kopniakiem Lucy’. – W końcu się uspokoiliście. A teraz wynocha z tego mieszkania, pókim dobra! – Wskazała palcem na drzwi. Ci masując obolałe miejsca wstali. Na pożegnanie każdy z nich obdarował blondwłosą pocałunkiem w policzek. Dziewczyna wprost zamarła albo nie.. raczej zamarzła. O tak. Minęło kilka minut, póki się otrząsnęła z tego, co się właśnie stało. Dotknęła policzka, który właśnie został potrójnie pocałowany (haha, jak to brzmi ;P) i uśmiechnęła się pod nosem. – Idioci. – Dodała do siebie i udała się do kuchni. Ku jej zdziwieniu, na stole znajdowało się śniadanie. Usiadła na krześle i zaczęła się delektować posiłkiem, który przygotował dla niej Izaya.

Ciaossu!

No ta Lucy to ma branie ;D

Ha ha ha :P

Mniejsza z tym. Mam nadzieję, że się podoba to opowiadanie i że chcecie więcej?

Swoją odpowiedź uwzględnijcie w komentarzach ;D

To tyle. Pozdrawiam Was gorąco Miśki moje :*:*