4. Prawda.

Nastał ranek. Obudziła się z potwornym bólem głowy. Rozejrzała się dookoła i zrozumiała, gdzie się znajduje. Jej uwagę przykuła osoba, skulona w kącie z różową czupryną. Właśnie się obudził.

- Lucy. – Wstał i zaczął do niej podchodzić. – Jak się czujesz?

- Co z dziećmi? Wszystkie bezpieczne?

- Tak. Ale Ty jesteś w gorszym stanie.

- Nic mi nie jest. – Podniosła się na łokciach i usiadła.

- Powinnaś leżeć.

- Nie powinnam. Czuję się dobrze.

- Nie kłóć się ze mną.

- Ani Ty ze mną. – Spojrzeli sobie w oczy. Blondwłosa była nieugięta. Chłopak westchnął głęboko.

- No dobra. To chociaż poprawię Ci poduszkę, by było Ci wygodniej. – Zrobił tak jak powiedział.

- Dziękuję. – Rzekła nagle po niezręcznej ciszy, która panowała między nimi od jakiegoś czasu.

- Za co?

- Przyszedłeś po mnie. Nie spodziewałam się.

- Od tego są przyjaciele. Nie pozwolę, by któremuś z członków gildii stała się krzywda. – Uśmiechnął się szeroko, a ona go odwzajemniła. Nagle dało się usłyszeć głosy dwóch osób. Jeden z nich był dobrze znany przez Natsu – był to lekarz. Drugi zaś rozpoznała blondwłosa. Wzdrygnęła się na łóżku i pospiesznie z niego zeszła. – Lucy, co Ty wyprawiasz? – Dziewczyna spojrzała na niego i pociągnęła go za rękę.

- Wszystko Ci opowiem, ale teraz proszę nic nie mów. – Podeszła do okna i otworzyła je na oścież. Wyjrzała przez nie. Byli na trzecim piętrze. Wyciągnęła pęk kluczy, który trzymała przy sobie i chwyciła jeden z nich. – Otwórz się bramo Barana, Aries! – Krzyknęła i tuż przy nich pojawiła różowowłosa dziewczyna z rogami i w stroju barana. Chłopak zachwycił się jej widokiem.

- P-przepraszam. Wzywałaś mnie? – Odezwała się nieśmiało w stronę swojej właścicielki. Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko razem z dwójką przyjaciół wyskoczyła przez okno.

- Chcesz umrzeć w większym gronie? – Spytał przerażony Salamander i spojrzał na dziewczynę. Uśmiechała się pod nosem.

- Aries, wiesz co masz zrobić.

- T-tak. Przepraszam. – Pod nimi pojawiła się różowa i miękka chmurka. Wlecieli w nią i odbili się. Aries zniknęła, a blondwłosa pociągnęła chłopaka za rękę w stronę lasu, który znajdował się właśnie przy szpitalu.

- Co Ty wyprawiasz nie powinnaś się jeszcze ruszać z łóżka. – Odezwał się z wyrzutami w jej stronę. Ona na niego spojrzała i z zadyszką usiadła przy jednym z drzew. Chwyciła się za głowę. – Hej. Powinniśmy wrócić. – Podszedł do niej i chwycił ją za ramię.

- Bądź przez chwilę cicho. – Spojrzała zza krzaka, czy ktoś aby ich nie śledzi i odwróciła się w stronę Smoczego Zabójcy.

- Możesz mi wyjaśnić, co się dzieje? – Spytał z groźnym wzrokiem.

- Tak. Nam może też wszystko wyjaśnisz? – Odezwał się nagle znajomy głos. Zza szerokich drzew wyszły trzy dobrze znane im osoby.

- Erza? Gray? Happy? Co tu robicie? – Spytał zaskoczony Dragneel.

- Chcieliśmy odwiedzić Lucy, ale gdy już weszliśmy do pokoju, zastaliśmy puste łóżko. Wyjrzeliśmy przez okno i zauważyliśmy jak tu biegniecie. Tak i też my się tu udaliśmy. – Odpowiedziała pospiesznie Tytania, krzyżując ręce na piersiach. – Lucy, jakiś mężczyzna pytał o Ciebie. Możesz nam wytłumaczyć, co się dzieje? – Dziewczyna przygryzła dolną wargę i spuściła głowę.

- Dobrze. Opowiem Wam wszystko. – Rzekła nagle. Usiadła wygodniej, opierając się o drzewo. Reszta usiadła naprzeciw niej, czekając aż zaczną się wytłumaczenia. Wzięła głęboki oddech. – Osoba, która właśnie przyszła do szpitala, to mój ojciec. Szczerze powiedziawszy, nie wiem jakim cudem mnie tu znalazł. Mniejsza o to. Tak naprawdę nazywam się Lucy Heartfillia. Jestem córką jednego z najbogatszych ludzi w kraju.

- Heartfillia? – Spytała z niedowierzaniem Scarlet. – Czemu to ukrywałaś?

- Bo uciekłam z domu, od rodziców. Miałam dość takiego życia. W ogóle co to za życie, gdzie ma się rodziców, ale nie czuje się ich rodzicielskiej miłości? Gdy byłam młodsza i głupsza, byłam szczęśliwa. Wszystko było wtedy inne. Oni byli inni, zwłaszcza ojciec. Później zatracił się w interesach. Zaczęły obchodzić go tylko pieniądze. Ja z roku na rok, czułam się coraz bardziej samotna. Dzień przed tym, gdy trafiłam do Magnolii, mój ojciec zawezwał mnie do gabinetu. Tam ogłosił, że w celu polepszenia fortuny rodziny, mam wyjść za mąż za syna bardzo bogatego gościa. Powiedział, że oficjalne zaręczyny odbędą się w moje 17. urodziny, które były wczoraj i już przepadły. Wtedy to też postanowiłam uciec z domu i postanowiłam zacząć nowe życie, na własny rachunek. Z dala od tych wszystkich ludzi, dla których liczą się pieniądze. I tak trafiłam tutaj. Nie wiem jak mnie tu dzisiaj znalazł, ale muszę się ukryć. Nie chcę wracać do tego domu. Tęsknię za mamą, ale nie mogę być dłużej marionetką w celu zdobycia dla niego większych pieniędzy. – Opowiedziała wszystko przyjaciołom. Siedzieli jak zahipnotyzowani. Ciężko było im uwierzyć w słowa blondwłosej. Jednak w jej oczach widzieli, jak bardzo jest jej ciężko. Podeszli do niej i mocno przytulili.

- Teraz nie będziesz już sama. – Rzekła Tytania.

- E-erza? – Spytała drżącym głosem. Nie spodziewała się czegoś takiego. – Wszyscy? Myślałam, że będziecie źli..

- Czemu tak myślałaś? – Oderwali się od niej wszyscy i spojrzeli w jej oczy. – Odkąd dołączyłaś do gildii stałaś się jedną z nas. Teraz skoro znamy Twoją przyszłość, wiemy przed kim mamy Cię chronić. – Wyszczerzył się Salamander.

- A-ale właśnie teraz w tym problem. Skoro on już wie, gdzie jestem, użyje swoich pieniędzy, by Was zniszczyć. Nie pozwolę na to, by coś się Wam stało. – Spojrzała na nich zdeterminowana. – J-ja.. stąd wyjadę. – Rzekła ciszej.

- Zgłupiałaś?! My Cię nikomu nie oddamy. – Rzucił dumnie Fullbaster. – Poza tym, nikt nas nie będzie w stanie pokonać. – Dodał po chwili, posyłając dziewczynie uśmiech. Miała mętlik w głowie. Cieszyła się na te słowa. Cieszyła się, że ma akurat ich. Z drugiej.. nie chciała, by coś się im stało. Wstała i zacisnęła mocno pięści.

- Muszę to wyjaśnić. – Rzekła i ruszyła w stronę szpitala.

- Zaraz zaraz.. dokąd to się wybierasz? – Zatrzymał ją Dragneel. Spojrzał jej w oczy i zobaczył w nich złość, determinację. Zrozumiał o co chodzi. Puścił ją, a ta weszła do środka budynku. Znalazła go. Stał na korytarzu i rozmawiał z lekarzem.

- Lucy? Nic Ci nie jest? – Spytał pochodząc w jej kierunku.

- Nie udawaj troskliwego ojca! – Wrzasnęła. Spojrzał na nią zaskoczony. – Jak się dowiedziałeś, że tu jestem?

- Lekarz, który Cię uratował to mój stary przyjaciel. Poznał, że jesteś moją córką i mnie zawiadomił. Wracamy do domu.

- Jakiego domu? Czy rozumiesz w ogóle znaczenie słowa ‘dom’? Nie wydaje mi się. Dom jest tam, gdzie czujesz się szczęśliwy. Ja tam się tak nie czułam! – Im więcej słyszał wypowiadane przez nią słowa, tym bardziej czuł jak zbiera się w nim złość.

- O czym Ty mówisz? Dałem Ci wszystko. Masz wszystko.

- Nie prawda! Nie dałeś mi miłości, której tak bardzo potrzebowałam! – Zamarł. Po chwili jednak, chwycił ją za łokieć i próbował wyprowadzić ją z budynku. Całą tę sytuację od samego początku obserwowali towarzysze blondwłosej.

- Wracamy. – Rzekł stanowczo. Ona natomiast odepchnęła go.

- Nigdzie z Tobą nie wrócę! Zniknij mi z oczu. Tutaj zaczęłam swoje nowe życie i nie zamierzam z niego zrezygnować. Tutaj czuję się kochana i potrzebna.

- Lucy! – Krzyknął. – Wrócimy do domu, czy Ci się to podoba, czy też nie.

- Nie wrócę z Tobą, nig~ - Nie dokończyła, bo została uderzona w policzek i upadła na podłogę. Zrobił to po raz pierwszy. Przyjaciele podbiegli do niej i stanęli naprzeciw jej ojca. Tytania kucnęła przy dziewczynie.

- A wy to kto? – Spytał ironicznie.

- Przyjaciele. Nie tak traktuje się kobiety. A zwłaszcza córki. – Rzekł wściekły Salamander. W jego dłoniach pojawił się ogień. Jednak poczuł czyjś uścisk.

- Natsu. To nic. To mój problem. – Rzekła Heartfillia, trzymając się za bolący policzek drugą ręką i chwiejnie się podnosząc. – Zostaw mnie w spokoju! – Krzyknęła prosto w twarz ojcu i wybiegła. Scarlet tak samo jak i reszta wybiegli za nią, zostawiając ojca dziewczyny na środku korytarza. Ona biegła przed siebie jak szalona, nie patrzyła gdzie. Nagle jednak poczuła nierówność pod nogami i zachwiała się. Wiedziała, że upadnie. Czekała na ten moment. Zamknęła oczy. Odczekała chwilę, jednak nie poczuła żadnego bólu. Zamiast tego poczuła mocny uścisk. Otworzyła niepewnie oczy. – Gray? – Spojrzała na chłopaka, który trzymał ją na rękach.

- Nie pozwolę Cię nikomu skrzywdzić. – Rzekł pewny siebie.

- Ani ja. – Dodała Tytania.

- Ja również. Będziemy Cię chronić. – Dołączył się Smoczy Zabójca.

- Aye! – Zawtórował Happy.

- D-dziękuję. – Rzekła wzruszona ich słowami i ich obecnością. W jej oczach pojawiły się po raz pierwszy łzy szczęścia. Kilka kropel spłynęło po jej bladym policzku. Uśmiechnęła się do nich lekko. – Naprawdę, dziękuję Wam. – Powtórzyła głośniej. Wtuliła się bardziej w ciało Fullbaster’a, który ciągle trzymał ją na rękach.

- Zaniosę Cię do domu. – Rzekł nagle mag lodu i ruszył w wyznaczonym kierunku, a tuż za nim udała się reszta przyjaciół.

- Gray, możesz mnie puścić, mogę iść sama. – Rzuciła po chwili blondwłosa.

- Ani mi się śni. Nie pozwolę Ci już upaść. W dodatku, jesteś jak księżniczka, więc powinnaś być przyzwyczajona do takiej sytuacji.

- Nie chcę być księżniczką. Chcę być zwykłą Lucy. – Wszyscy popatrzyli na nią zaskoczeni. Uśmiechnęli się do siebie.

- No dobrze, będziesz zwykłą Lucy, ale teraz i tak zaniosę Cię do mieszkania. Jesteś poobijana. – Przycisnął ją mocniej do klatki piersiowej i teraz już w całkowitej ciszy szli w stronę jej domu.

Ciaossu!

I kolejny rozdzialik. Taki tam obrót spraw.. Ale i tak jeszcze się sporo porobi w tym opowiadaniu.. Oj.. będziecie zaskoczeni ^^

Mam nadzieję, że się Wam spodobał ten rozdział i spodobają kolejne.

Wyczekujcie cierpliwie ;D

A! Chciałabym się z Wami czymś podzielić. Wczoraj oglądnęłam pierwszy odcinek (póki co) nowego anime: Tonari No Kaibutsu-kun! No oh i ah! W niektórych momentach myślałam, że tak samo jak i głównej bohaterce, wyskoczy serce z piersi.. A jeszcze później jak przeczytałam mangę, to myślałam, że się rozpłynę po prostu.. czekam na drugi odcinek i w ogóle na kolejne, bo akcja jest świetna! Jest i romantycznie i śmiesznie.. wszystko to co uwielbiam.

No cóż, nie zawracam już głowy, ale polecam oglądnięcie!

Do następnego!

Buźka :*:*