5. Kłótnie.

Po drodze natknęli się na znajomego Heartfilli.

- Lucy?

- Izaya?

- Co Ci się stało? – Podszedł do dziewczyny, która nadal była niesiona.

- To nic takiego. Mały wypadek.

- Kto to jest? – Spytał Dragneel.

- Spotkałam go pierwszego dnia, gdy tu przybyłam. To Izaya.

- A to ten typek, co też Cię śledził. – Mag lodu spojrzał na niego groźnie. Ten jednak nie zląkł się go.

- Em.. No tak. Gray, nie zapominaj, że Ty też mnie śledziłeś, a potem bezczelnie włamałeś się do mojego domu. – Blondwłosa spojrzała na niego, a ten się trochę wzdrygnął. Niebieskooki odchrząknął w celu przypomnienia sobie o jego obecności. – Ah tak, Izaya. To są moi przyjaciele z gildii. Gray, Natsu, Erza i Happy. – Wskazała na każdego po kolei.

- Witam Was. Ja jestem Izaya.

- Prześladowca. – Dorzucił cicho Fullbaster.

- Włamywacz. – Zaczęli się przegadywać. Blondwłosa westchnęła. Wyrwała się z uścisku przyjaciela.

- Ej! Poczekaj moment! – Krzyknął za nią.

- No co? Potrafię chodzić. Poradzę sobie i zajdę do domu.

- Chodź tutaj, zaniosę Cię.

- Coś Ty taki upierdliwy?

- Martwię się o Ciebie.

- Niepotrzebnie. Nie jestem dzieckiem.

- No to ja Cię zaniosę. – Wtrącił się podszedł do niej Dragneel i wziął ją na ręce.

- Natsu, ale ja naprawdę mogę iść sama.

- Dobra dobra, ja tam wiem swoje. Idziemy.

- Na moich rękach będzie się czuła bezpieczniej. – Tym razem i Izaya dołączył. Blondwłosa chwyciła się za głowę, bo zaczęli nią szarpać.

- Puść ją, ja ją zaniosę!

- Nie, bo ja!

- Ja byłem pierwszy, więc to ja ją zaniosę.

- Możecie dać sobie siana! – Krzyknęła zła Heartfillia. Uspokoili się na moment, popatrzyli na nią i znów wrócili do wykonywanej ‘czynności’. Szkarłatnowłosa stała z boku i przyglądała się całej tej sytuacji. W końcu i ona nie wytrzymała. Podeszła do kłócących się chłopaków i każdego z nich zdzieliła po głowie.

- Ja ją zaniosę. – Rzekła po chwili i odebrała blondwłosą z rąk chłopaków. Ta wzdrygnęła się lekko.

- Erza.. Nie musisz.

- Muszę, oni Cię wykończą. A Ty powinnaś odpocząć.

- Czekaj! – Krzyknęła cała trójka.

- Erza, co Ty sobie wyobrażasz? – Spytał Salamander, lecz jednak spotkał się z groźnym wzrokiem Tytanii i natychmiastowo zamilkł. Tak samo zareagowała pozostała dwójka.

- Idziemy. – Rzuciła w ich stronę i ruszyła przed siebie, niosąc przyjaciółkę na rękach.

- Wyście wszyscy powariowali. – Rzekła trochę zniesmaczona całą sytuacją blondwłosa.

Po kilku minutach drogi, dotarli do mieszkania dziewczyny. Tyrania położyła przyjaciółkę w łóżku.

- Nie będziemy przeszkadzać. Odpoczywaj. Chłopaki, idziemy. – Zaczęła ich wypychać z mieszkania blondwłosej.

- Poczekajcie! – Krzyknęła jeszcze za nimi chora. – Dziękuję Wam za wszystko. – Dodała po chwili i uśmiechnęła się, po czym jednak jej mina się zmieniła. Posmutniała. Scarlet podeszła do niej i usiadła na brzegu łóżka.

- Lucy? – Spojrzała jej w oczy.

- Boję się.. – Rzekła szeptem.

- Czego się boisz?

- Że on nie da mi spokoju, że coś Wam zrobi. – Szkarłatnowłosa odwróciła się do towarzyszy i później z powrotem do przyjaciółki. Posłała jej ciepły uśmiech i przytuliła.

- Nie martw się tym. Zawsze będziemy przy Tobie. Obronimy Cię w razie potrzeby.

- O kim mowa? – Spytał cicho Izaya, nie rozumiejąc w ogóle sytuacji.

- Nie Twoja sprawa. – Rzucił Fullbaster.

- Chcesz się bić? – Wymienili się pełnym nienawiści spojrzeniami.

- Jesteś taki sam jak ten różowowłosy kretyn. – Wskazał palcem na chłopaka obok.

- Coś powiedział miętówko? – Teraz i ten trzeci dołączył do nich. Wokół nich panowała mroczna, pełna gniewu aura. Scarlet odwróciła się w ich stronę i westchnęła.

- Trzymaj się Lucy. Przepraszam za nich. Zaraz się nimi zajmę. – Rzekła krótko dziewczyna i pożegnała się z blondwłosą. Wstała z łóżka i podeszła do chłopaków. Z całej siły kopnęła ich nogą tak, że wylecieli za drzwi i sturlali się po schodach. – Na razie! – Rzuciła na odchodne i zniknęła za drzwiami. Heartfillia zaś ułożyła się wygodnie w łóżku i zaczęła rozmyślać nad całą zaistniałą sytuacją. A pozostali towarzysze? Leżeli jak dłudzy pod oknem przyjaciółki. Szkarłatnowłosa spojrzała na nich gniewnie.

- P-przepraszamy. – Odezwali się wszyscy naraz kłaniając się nisko. – Więcej się to niepowtórzy. – Dodali zdenerwowani.

- Dobra. Wybaczam Wam, ale hamujcie się czasem. Widzicie w jakim jest stanie. Jeszcze teraz sprawiacie problemy. Ma to się już więcej nie powtórzyć, jasne? – Spojrzała na nich wzrokiem morderczyni (xD) a Ci pokiwali twierdząco głowami. Na ich czołach dało się zauważyć krople potu. – Idźcie do domu. – Dodała po chwili już normalnym tonem i spokojniejszym wyrazem twarzy.

- Aye! – Krzyknęli naraz i każdy udał się w swoją stronę.

W domu rodziny Heartfilliów.

- Jude! To była Lucy? Widziałeś się z nią? – Pytała zrozpaczona matka dziewczyny, gdy tylko jej mąż przekroczył próg domu.

- Tak, to była Lucy. – Odparł bez większego entuzjazmu.

- Co z nią?

- Jest cała i zdrowa.

- Dzięki Bogu. Ale dlaczego jej tu niesprowadziłeś?

- Powiedziała, że nie chce wracać do tego domu. Zrobiła mi wykład. Jest tam szczęśliwa. – Usiadł na schodach i zakrył twarz w dłoniach. - Layla.. Wydaje mi się, że jest doroślejsza niż ja. – Dodał po chwili ciszy. Kobieta spojrzała na niego pytająco.

- O czym Ty mówisz?

- Radzi sobie świetnie. Znalazła przyjaciół. Dołączyła do gildii. W drodze powrotnej rozmyślałem nad tym. Nie daliśmy jej wszystkiego. Ja nie dałem jej wszystkiego.

- Jude?

- Nie dałem jej najważniejszego – miłości. – Po jego policzkach spłynęło kilka łez. – Straciłem ją i nie zdałem sobie z tego sprawy. Teraz po tym wszystkim.. Uświadomiłem sobie, jak bardzo ją kocham. – Dodał. Kobieta podeszła do niego i usiadła przy nim. Przytuliła go. – Teraz ona mnie nienawidzi. – Rozkleił się.

- Spokojnie. Ty tak twierdzisz. Daj jej czas i spokój póki co. Pewnie jest jej ciężko.

- Ona nigdy mi nie wybaczy. A jej przyjaciele tym bardziej, po tym co zrobiłem..

- A co zrobiłeś?

- W przypływie złości.. uderzyłem ją w twarz.. – Po raz kolejny zakrył twarz w dłoniach, unikając zaskoczonego wzroku żony.

- Uderzyłeś naszą córkę? – Spytała zaskoczona i zła.

- Nie chciałem..

- Ale jednak to zrobiłeś.

- Przepraszam.

- To nie mnie powinieneś przepraszać, a Lucy. To ona cierpi.

- Ja też cierpię.

- Przez własną głupotę. Może to i dobrze? – Spojrzał na nią. Miała rację. Wstała ze schodów, minęła go i udała się do swojego pokoju. Ten zaś przez dłuższą chwilę siedział na schodach i myślał o całym zajściu. Po chwili podszedł do barku. Wyciągnął szkło i alkohol. Jeden kieliszek, drugi.. W końcu, gdy poczuł się całkowicie rozluźniony, położył się na kanapie w salonie. Patrzył w sufit. Po jego policzkach płynęły słone łzy.

- Straciłem Was obie.. – Rzekł do siebie i po chwili zasnął.

Ciaossu!

W tym opowiadaniu będzie ciekawiej.. Nie będzie trójkącika NaLuGray, a będzie czworokącik ^^

Tak tak.. dołączy też Izaya. Nie wiem co mnie tak podkusiło, ale lubię takie akcje.. W ogóle, jak to piszę, zastanawiam się, skąd biorą się mi takie porypane pomysły o.O

Akcja musi być no i będzie. Nie ma bata ^^

A gdy pisałam o tej akcji, co się kłócili kto ma nieść Lucy to płakałam ze śmiechu na samo wyobrażenie tego, gdyby tak się zdarzyło w anime *.* haha ;D

No nic, nie zanudzam już. Komentujcie moi drodzy, podsuwajcie jakieś pomysły, chętnie je wykorzystam w przyszłości ;>

Buźka Miśki :*:* <3