10. Piknik.

Męska część łowiła właśnie ryby. Dziewczyny zaś rozkładały koc i inne rozmaitości (czyt. ciastka), które Erza zapakowała do wielkiego kosza. Heartfillia zaś wzięła napoje. Gdy już rozłożyły koc, usiadły na nim. Tytania spojrzała znacząco na przyjaciółkę.

- Czemu tak na mnie patrzysz? – Spytała blondwłosa.

- Mówiłaś coś o miłym poranku. Czekam na szczegóły.

- Myślałam, że mnie nie słuchałaś?

- Mam podzielną uwagę. – Skwitowała i rozglądnęła się dookoła. Przybliżyła się do dziewczyny i spojrzała jej w oczy. – No to opowiadaj. Oni nas nie usłyszą.

- O ile dobrze wiem, Natsu ma dobry węch i słuch. I coś czuję, że to drugie ma już uaktywnione do granic możliwości. – Mówiąc to, spojrzała na ów osobnika z lekkim uśmiechem, który siedział bokiem do dziewczyn i kątem oka spoglądał na nie. – Widzisz? Mówiłam.

- Nie przejmuj się nim. – Scarlet spojrzała na niego groźnie. Od razu zajął się wykonywaniem swojej czynności. Tak samo jak i mag lodu.

- Eh.. Chyba nie mam wyboru. – Westchnęła ciężko. – Wiesz. Dziś rano ‘odwiedził’ mnie Izaya. Przyszedł, gdy spałam i patrzył się na mnie. Gdy się obudziłam, nakrzyczałam trochę na niego. Później mi przeszło. Chciał mnie pocałować.. – To zdanie akurat powiedziała najciszej jak tylko mogła, by tylko przyjaciółka mogła je usłyszeć. Tej zaświeciły się oczy i pisnęła z zachwytu. – Ale ja do tego niedopuściłam. – Spojrzała na nią z wyrzutami. – Powiedziałam mu, że bardzo go lubię, ale nie chcę go urazić. Dla mnie to nowość. Później szybko się zebrał i wyszedł. Na pożegnanie ucałował mnie w policzek i powiedział, że później mnie odwiedzi. – Skończyła opowiadać, a Tytania zaczęła intensywnie myśleć.

- Rozumiem. Jak bardzo go lubisz?

- Słucham?

- Więcej niż przyjaciela?

- Erza, co to za pytanie?

- Proste. Lubisz go, czy też nie?

- Lubię go. Pomaga mi.. no i jest przy mnie, tak jak i Wy.

- On nie chce być tylko Twoim przyjacielem. Tak samo jak i tamtych dwóch.

- Daj spokój. Oni mają swoje ‘fanki’.

- Kogo?

- Natsu ma Lisannę, no a Gray Juvię.

- Ale bardziej pociągasz ich Ty.

- Erza proszę, nie denerwuj mnie.

- No co? Mówię prawdę.

- Skończmy z tym tematem, bo nie zaprowadzi nas do niczego dobrego. - Po wypowiedzeniu tych słów, wzięła do ręki ciasto, które przyniosła przyjaciółka i zaczęła się nim zajadać.

- Że też dałem się namówić z Tobą na ten piknik. – Rzekł Dragneel niezbyt entuzjastycznie.

- Co Ci nie pasuje?

- Ty mi tu nie pasujesz. W ogóle jest tu o dwie osoby za dużo.

- O czym Ty mówisz?

- Wolałbym piknik sam na sam z Lucy. – Uśmiechnął się pod nosem.

- Z ust mi to wyjąłeś. – Wymienili się groźnymi spojrzeniami.

- Nie jest Was dwóch, którzy ją bardzo lubią. – Odezwał się nagle jakiś głos. Ów osoba dotknęła ich ramieni, a po ich ciałach przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Znali ten głos. Powoli odwrócili swoją głowę w tył.

- E-erza? – Spytał mag lodu.

- Gdzie Lucy? – Spytał Salamander.

- Poszła się przejść. – Odpowiedziała Tytania i usiadła między nimi. – Nie tylko Wy darzycie ją sympatią. – Powtórzyła. – Jest Was trzech.

- Jeszcze ten włamywacz, co? – Rzucił sarkastycznie. Szkarłatnowłosa zachichotała.

- Póki co, to on wyszedł na prowadzenie.

- Jak to?

- Dziś rano był u Lucy, chciał ją pocałować, chociaż do tego nie doszło to i tak Lucy chyba czuje do niego coś więcej. – W chłopakach coś się wzburzyło.

- Ten skurczybyk..

- Zróbmy pojedynek! – Wypalił Dragneel. Scarlet zdzieliła go po głowie.

- Ty głupku, on nie używa magii.

- No to pojedynek bez używania magii.

- Zwariowałeś? Pomysł z pojedynkiem jest głupi, jeszcze jak Lucy się o tym dowie, to się już do Was nie odezwie. Nie chcecie chyba tego, co nie?

- No jasne, że nie. To co mamy zrobić?

- To już Wasza sprawa, jak to załatwicie.

- A po co nam to w ogóle mówisz?

- Bo zabawnie będzie Was oglądać, jak walczycie o serce Lucy.

- Jesteś potworem. – Gdyby wzrok Scarlet mógł zamieniać w kamień, Dragneel już dawno byłby posągiem. Na jego szczęście skończyło się na groźnym spojrzeniu. Rywale wstali i udali się za blondwłosą. Przepychali się całą drogę. Tytania miała rację, to może być zabawne.

Ona stała na środku wielkiej łąki. Wokół niej kolorowe kwiaty. Patrzyła w niebo. Nie widziała gapiących się na nią chłopaków. Oni zaś zachwycali się pięknem dziewczyny. Wiatr bawił się jej długimi, złotymi włosami, co dodawało jej wielkiego uroku, a chłopakom aż serce zaczęło szybciej bić. W rękach trzymała bukiet zebranych kwiatów. Odwróciła się i zobaczyła stojących za nią i dosłownie śliniących się na jej widok przyjaciół. Podeszła do nich i klasnęła im przed oczyma, na co ci wyrwali się z transu.

- Nie wiem co Was tu przygnało, ale jestem głodna. Mam nadzieję, że coś złowiliście. – Rzekła blondwłosa, mijając chłopaków i uśmiechając się zadziornie do nich.

- Rybki złowione, złowiłem najwięcej! – Zaczął się przechwalać Salamander.

- Doprawdy?

- Nie prawda! To ja złowiłem więcej! – Dziewczyna już zrozumiała o co im chodzi.

- No bez jaj.. – Szepnęła pod nosem.

- Chcesz się bić? – Spytał jeden z nich.

- Z Tobą zawsze! – Nim zaczęli obkładać się pięściami w blondwłosej coś się zagotowało. Stanęła między nimi. Ich pięści były już w ‘drodze’ by dotknąć twarzy przeciwnika. Ledwo się powstrzymali. Pięści zatrzymały się dosłownie parę milimetrów przed jej głową.

- Lucy? Co Ty robisz? – Spytał wystraszony Salamander.

- Nie widać? Stoję. – Rzekła.

- Czemu akurat tutaj?

- Bo mi tu wygodnie.

- Zejdź mi z drogi.

- Ani mi się śni! Przestańcie w tej chwili oboje. Przestańcie się bić. – Powiedziała stanowczo. – Jeśli jeszcze raz zauważę, że bijecie się przy mnie to się do Was nie odezwę, zrozumiano?

- A-aye.. – Odpowiedzieli trochę zdziwieni.

- No to teraz idziemy zjeść te Wasze rybki. – Rzuciła już dość normalnie, posyłając im obojgu lekki uśmiech.

- No w końcu jesteście. Rybki już gotowe. – Rzekła uradowana Tytania na widok przyjaciół. Dosiedli się do niej i zaczęli się zajadać. Tym razem obyło się bez żadnych kłótni czy bójek. Scarlet liczyła na jakieś przedstawienie z chłopakami w roli głównej albo chociaż jakieś docinki. Nic z tych rzeczy. Zaciekawiło ją, co się stało, gdy oni odeszli za blondwłosą.

- To co, zbieramy się? Robi się trochę chłodno. – Rzekła Heartfillia podnosząc się z koca. – A tak w ogóle.. Rybki pyszne. – Puściła oczko do chłopaków a oni obdarowali ją szerokimi uśmiechami. Wzięła z koca swój bukiet. Tytania również wstała.

- No chłopaki, do roboty. – Rzuciła w stronę chłopaków.

- Ale o co chodzi? Do jakiej roboty? – Spytał zdezorientowany mag lodu.

- No ktoś musi posprzątać. Dalej, do roboty. – Poganiała ich, a sama stała z boku koło śmiejącej się w niebogłosy przyjaciółki.

- Już nigdy nie pójdę na piknik z Erzą. – Szepnął do maga lodu Dragneel.

- Coś mówiłeś? – Spytała groźnie Scarlet.

- Że było wspaniale. – Odpowiedział przerażony, uśmiechając się przy tym.

Gdy już skończyli sprzątać, ruszyli w stronę domu brązowookiej.

- Dziękuję za ten piknik. Było miło. – Uśmiechnęła się szeroko.

- Trzeba to jeszcze kiedyś powtórzyć. – Rzekła Tytania.

- Nie! – Krzyknęli naraz Fullbaster i Dragneel.

- Nie przyjmuję sprzeciwów. – Rzekła poważnie, ale w jej głosie było czuć złość, że się jej sprzeciwili.

- Dobra. To ja uciekam. Spotkamy się jutro w gildii. Trzymajcie się! – Rzekła, otwierając główne drzwi do jej mieszkania.

- Ty również się trzymaj Lucy. – Odpowiedziała szkarłatnowłosa.

- Na razie Lucy! – Krzyknęli po raz kolejny wspólnie rywale. Wymienili się groźnymi spojrzeniami. Heartfillia już tego nie widziała, bo zniknęła za dużymi, drewnianymi drzwiami. Reszta również udała się do swoich domów. Blondwłosa wstawiła do wazonu kwiaty i zachwycała się ich pięknem, zapachem. Przypominały jej czas, gdy jeszcze mieszkała z rodzicami i wraz z mamą zbierała kwiaty z ogrodu. Samotna łza spłynęła jej po policzku na samą myśl o rodzicach. Szybko ją wytarła. Udała się do łazienki, przebrała się w piżamę. Otworzyła na oścież okno i usiadła po turecku na łóżku. Nagle ni stąd ni zowąd w oknie pojawiła się jakaś postać. Blondwłosa zlękła się trochę, ale po chwili uświadomiła sobie, kto to taki.

- Twój nowy styl wchodzenia do mojego domu? – Spytała, uśmiechając się delikatnie. – Przykro mi, ale ktoś już wcześniej wpadł na ten pomysł. – Dodała po chwili, a chłopak zeskoczył z parapetu i usiadł na brzegu łóżka.

- Doprawdy? Kto taki?

- Natsu.

- W takim razie muszę wymyślić coś nowego. – Niebieskooki zaczął się rozglądać po pomieszczeniu i zastanawiać, którędy mógłby jeszcze wchodzić.

- Ej. – Szturchnęła go w ramię. – Masz wchodzić przez drzwi, jak cywilizowany człowiek.

- Dla Ciebie wszystko, Gwiazdeczko. – Rzekł, posyłając dziewczynie swój czarujący uśmiech.

- Gwiazdeczko?

- Tak będę do Ciebie mówił. Ze względu na to, jaką magią się posługujesz.

- Sprytnie.

- Dziękuję za uznanie. Co dziś porabiałaś?

- Byłam na pikniku z Erzą, Gray’em i Natsu.

- I jak?

- No cóż.. Ogółem było miło, aczkolwiek zachowanie tych dwóch trochę mnie denerwuje.

- Nie dziwię się.

- Nie rozumiem?

- Szaleją na Twoim punkcie, tak jak i ja.

- Jesteś dość bezpośredni. Erza mówi mi to samo.. Powariowaliście po prostu.

- No powariowaliśmy.. Na Twoim punkcie. I szczerze? Jestem trochę zazdrosny o ten dzisiejszy piknik.

- Proszę Cię, nie przesadzaj. Już oni zachowują się jak nienormalni, przynajmniej Ty uspokój te swoje hormony. – Pokazała mu język.

- Jak Cię widzą to są niedoopanowania.

- Świetny tekst, ale żeby mi zaimponować to niestety będziesz musiał wymyślić coś innego. – Rzuciła zadziornie. Chłopak uśmiechnął się chytrze.

- Więc mam szansę?

- Tego nie powiedziałam, ale cóż.. nie zaprzeczę. Każdy na nią zasługuje. – W takim oto klimacie spędzili cały wieczór.

Ciaossu!

I jak rozdział?

Wiem, że nic specjalnego, ale wytrzymajcie jeszcze trochę ^^

Do następnego Miśki! :*