15. Śmierć.

Pół nocy słyszał jeszcze jak Heartfillia majaczyła. Wywoływała jego imię, tak samo jak i Gray’a i Izayi. Nie bardzo mu się to podobało. Nad ranem, gdy już wiedział że jest spokojniejsza, wyszedł z łóżka. Spotkał się z delikatnym uśmiechem na twarzy Tytanii.

- Co tu robisz? – Spytał cicho, podchodząc do dziewczyny.

- Obserwuję. Nie dawno przyszłam. – Odpowiedziała krótko, a na jej twarzy nadal gościł uśmiech. Chłopak trochę się zarumienił.

- Chciałem ją ogrzać.. drżała.. – Tłumaczył.

- Spokojnie. Rozumiem. – Dotknęła jego ramienia. – Chcesz herbaty?

- Nie. Idę do domu.

- Jak chcesz. – I wyszedł. Po godzinie, obudziła się blondwłosa. Wstała i jeszcze lekko się chwiejąc udała się do kuchni.

- Erza? Co tu robisz?

- Lepiej się czujesz?

- Muszę przyznać, że o wiele lepiej. Jest mi tak.. przyjemnie ciepło. Całą noc tak było. Czułam jakby ktoś mnie przytulał, a gdy zaczynałam na nowo drżeć, przytulał mnie mocniej.. Nie wiem czy to przez tą gorączkę, czy to może moja wyobraźnia.. W każdym razie czuję się lepiej. – Szkarłatnowłosa uśmiechnęła się pod nosem. – Erza? Wiesz coś na ten temat? – Spytała, widząc ten uśmiech na twarzy przyjaciółki. Ta szybko pokręciła przecząco głową.

- Nic nie wiem. Niedawno tu przyszłam. Nikogo nie było.

- Ehh.. Głowę bym dała, że był tu też Natsu. – Chwyciła się za głowę i usiadła na krześle. – Musiało być ze mną naprawdę źle.

- Spokojnie. Dochodzisz do siebie. To ważniejsze. Proszę, oto herbata. – Podała jej przed nos gorący napój.

- Dziękuję. – Odparła i całkowitą swoją uwagę przeniosła teraz na kubek, nad którym ulatniała się para. Scarlet uśmiechnęła się. Chociaż Dragneel ją o to nie poprosił, czuł że nie chciałby żeby ona opowiedziała o tym, że jednak tu był i był blisko niej, ogrzewał ją. Drzwi wejściowe do jej domu, otwarły się hukiem i do kuchni wbiegł zdyszany niebieskooki.

- Lucy! – Krzyknął uradowany widokiem blondwłosej.

- Izaya? Co tu robisz? – Spytała zaskoczona jego obecnością. – Dlaczego tak dyszysz? Stało się coś?

- Słyszałem, że jesteś chora. Wybacz, że nie odwiedziłem Cię wczoraj..

- Spokojnie, usiądź może. Okej? Jak widać, wcale nie jest ze mną tak źle. Dochodzę do siebie.

- Na pewno wszystko gra.

- Tak. Nie martw się. – Posłała mu delikatny uśmiech. Odwzajemnił go.

- No cóż.. Ja chyba pójdę. Odpoczywaj jeszcze Lucy. – Rzekła nagle Tytania, odchodząc od stołu i posyłała obojgu szczery uśmiech. – Trzymajcie się! – Rzuciła na odchodne i wyszła. Pozostała dwójka wymieniła się spojrzeniami.

- Izaya.. wiesz.. chciałam się dowiedzieć coś na ten temat, ale..

- Lucy. – Przerwał jej. – Nie przejmuj się tym. Podjąłem decyzję.

- Decyzję?

- Tak.. Dla Ciebie.. ja.. postaram się zaakceptować tę magię.

- Nie musisz tego robić.

- Ale chcę. Chcę Cię bronić. Rozumiesz? – Podszedł do niej i kucnął przed nią. Ujął jej dłonie i ucałował je. Dziewczyna zapłonęła dwoma pokaźnymi rumieńcami.

- Izaya.. Nie wiem co mam Ci powiedzieć.. – Rzekła speszona całą sytuacją.

- Nic nie mów. – Rzucił. Wstał i ucałował ją czule w usta. Odwzajemniła ten wyczyn. Chwilę potem przerodziły się w namiętne pocałunki. Oderwali się od siebie i posłali sobie uśmiechy. – Jestem przeszczęśliwy. – Dodał.

- Ja też. – Rzekła cicho, patrząc mu w oczy.

- Erza? – Spytał Smoczy Zabójca, widząc wchodzącą do gildii przyjaciółkę. – Myślałem, że zostaniesz dłużej u Lucy.

- No cóż.. Pojawił się niezapowiedziany gość, więc wyszłam. Jest w dobrych rękach.

- Kto przyszedł? – Spytał z nutką strachu w głosie.

- Izaya.

- Że co?! – Jego głos się rozniósł po całym budynku. Szkarłatnowłosa spojrzała na niego pytająco. – Jak mogłaś ich razem zostawić?!

- No przecież on nie jest niebezpieczny.

- Nie lubię go. Może się jej coś stać. – Wstał z krzesła i już ruszał w kierunku wyjścia. Został jednak zatrzymany przez przyjaciółkę.

- Posłuchaj mnie. Tak jak i Ty, on również się o nią martwi. Wleciał zdyszany do jej domu zmartwiony. – Chłopak nie chciał słuchać jej słów. – Zostaw ich samych. W końcu się zdecyduj, czego chcesz. Co do niej czujesz. – Rzuciła po chwili. Źrenice chłopaka powiększyły się na to ostatnie zdanie. Wyrwał rękę z uścisku i zacisnął pięści.

- Chcę jej szczęścia. Chcę by na jej twarzy zawsze widniał uśmiech. – Rzekł, nie spoglądając nawet na przyjaciółkę.

- W takim razie, może z nim jest szczęśliwa.. Zaakceptujesz to?

- Chyba będę musiał.. ale jeśli coś jej się stanie..

- Spokojnie Natsu.. Będzie dobrze. – Uśmiechnęła się do niego delikatnie. On wyszedł z gildii. W głowie miał tysiące myśli, milion pytań, żadnej odpowiedzi. Po drodze natknął się na niebieskookiego, który właśnie wracał od blondwłosej. Stanęli naprzeciw siebie.  

- Dbaj o nią. – Rzekł wprost Dragneel.

- O czym Ty mówisz?

- Mam nadzieję, że darzysz ją szczerym uczuciem i że jej nie skrzywdzisz. – Zupełnie wyminął jego pytanie. Izaya podszedł do niego i dotknął jego ramienia.

- Nie skrzywdzę jej. Dla niej postanowiłem pogodzić się z tym, że używam magii. Dla niej nie zamierzam z tego rezygnować.

- Rozumiem. Życzę Wam szczęścia. – Rzucił i wyminął chłopaka.

Mijały tygodnie. Z dnia na dzień relacje między Lucy a Natsu tak samo jak i Gray’em pozostały czysto przyjacielskie. Co prawda najbardziej w tym wszystkim poszkodowany był Dragneel. Uczucie co do dziewczyny nie zmieniło się ani trochę. Chciał jej szczęścia. Dla niej postanowił udawać, że jest wszystko dobrze. Za każdym razem, gdy była blisko niego, jego serce zdawało się zaraz eksplodować. To nie on ją dotykał, całował, pieścił. Ten przywilej został nadany komuś innemu. Nie miał mu tego za złe. Izaya dołączył do gildii Fairy Tail. Aczkolwiek bacznie go obserwował, gdy przebywali gdzieś razem. Miał na oku tę parę, zwłaszcza ją. W razie wypadku, zawsze być gdzieś blisko. Minęły właśnie trzy miesiące. Szóstka przyjaciół (Lucy, Izaya, Gray, Erza, Natsu i Happy), właśnie wracała po kolejnej udanej misji.

- Ahh.. ale jestem głodny. – Rzekł Dragneel, gdy wkroczyli już do Magnolii.

- Natsu, jest już późno. Restauracje są pozamykane. Musisz poczekać aż dojdziesz do domu. Wtedy się najesz. – Powiedziała Scarlet.

- Happy! Nie zrobiliśmy zakupów! – Krzyknął nagle, chwytając się za głowę. – Co teraz zrobimy?

- Może pójdziemy do mnie? Ostatnimi czasy chodzimy dużo na misję. Pieniędzy nie brakuje i mam dużo jedzenia w domu. Może imprezka? – Zadała pytanie Heartfillia. Wszyscy zamarli i spojrzeli na nią zaskoczeni. Po jej głowie przeleciały różne myśli.. ‘Palnęłam coś głupiego?’ – To były jedne z nich. Po chwili jednak ożywili się.

- Aye! Wyżerka! – Krzyknęli wspólnie Happy i Salamander. Dziewczynie kamień spadł z serca. Uśmiechnęła się szeroko.

- No to idziemy! Ale moment.. – Spojrzała poważnie na chłopaków. – Macie niczego nie spalić, nie zamrozić, nie zniszczyć. – Wskazała na każdego z osobna palcem. – I niczego nie pociąć. – Tu ostatnie słowa padły na szkarłatnowłosą. – Jasne? – Wszyscy pokiwali twierdząco głowami. – Co ja wygaduję.. to przecież nierealne.. – Dodała do siebie. Gdy dotarli do centrum miasta, przed nimi stanęła ‘banda’, licząca pięć osób.

- Proszę, proszę, proszę.. Kogo my tu mamy? – Zaczął jeden z bandziorów, podchodząc wolno w kierunku roześmianej jeszcze przed chwilą grupy. – Fairy Tail.. – Zaakcentował ostatnie słowa poważnie i po chwili zaczął się śmiać.

- A wy, coście za jedni? – Spytała Scarlet, podmieniając już zbroję.

- A to nie jest ważne. – Odparł. Każdy z nich wyciągnął swoje bronie. W rękach Salamandra zaczął pojawiać się ogień, chciał ruszyć na nich, ale nagle.. rozpłynęli się. odciągnęli od siebie blondwłosą i jej ukochanego. Do szyi Heartfilli został przywarty ostry nóż. Wszyscy zamarli.

- Jeden krok, a straci głowę. – Rzucił jeden z nich. Heartfillia ani drgnie. Na jej twarzy nie było widać żadnych uczuć, nie bała się. Za to na twarzach jej towarzyszy było widać strach, przerażenie.

- Ty gnoju.. To nie fair. – Rzekł Salamander. – Puść ją.

- Po moim trupie. – Odparł.

- To się da załatwić. – Rzucił i w mgnieniu oka, czwórka z nich została pokonana.

- Gdzie jest jeszcze jeden? – Spytał mag lodu, rozglądając się dookoła.

- Gdzie Izaya? – Spytała brązowooka z lekkim przerażeniem w głosie. – Izaya! – Zaczęła krzyczeć.

- Czuję go.. – Rzekł Smoczy Zabójca. – I czuję tego piątego.

- Nie mów, że..

- Chce sam go załatwić.

- Cholera! Nie! – Krzyknęła blondwłosa i pobiegła w kierunku, w którym odszedł niebieskooki. Reszta ruszyła za nią. W oddali już widzieli zarys dwóch postaci, walczących ze sobą. Po chwili, ciało jednego z nich zostaje na wskroś przebite mieczem. Oczy Heartfilli zapełniły się łzami. – IZAYA! – Krzyknęła najgłośniej jak potrafiła i co sił w nogach, pobiegła w jego kierunku. Ostatni z bandy, zaczął uciekać, blondwłosa jednak zapamiętała jego twarz. Po chwili znalazła się tuż przy Izayi. Jego koszula koloru jasnoniebieskiego, była teraz po części zaplamiona jego własną krwią. Kucnęła. Jego głowę położyła na swoich kolanach. Po policzkach zaczęły lecieć łzy. Na twarzy niebieskookiego malował się niewielki uśmiech.

- Happy, proszę leć, znajdź Wendy i ją tu przyprowadź. – Rzekła zrozpaczona dziewczyna, rozrywając mu powoli koszulę.

- Gwiazdeczko moja.. To nic nie da.. – Zaczął.

- Nie mów tak. Ona Cię uratuje.

- Jest już za późno.. – Dotknął jej mokrego policzka i posłał jej delikatny uśmiech. – Ostatnie miesiące z Tobą, były najlepsze w moim życiu. Uważaj na siebie. Bądź szczęśliwa.. uśmiechaj się. – Dotknęła jego dłoni, która nadal trzymała jej policzek.

- Izaya.. – Rzekła ochrypłym głosem.

- Cii.. – Uspokoił ją. Swój wzrok skierował na przyjaciół, którzy stali za dziewczyną. – Dbajcie o nią. Proszę. – Po tych słowach, znów spojrzał na brązowooką. – Kocham Cię, Gwiazdeczko.. – Wyszeptał. Ręka, która dotykała jej policzka, teraz opadła bezwładnie na ziemię. Oczy dziewczyny zaszkliły się.

- NIE! – Wrzasnęła na pół miasta, tuląc do siebie martwe już ciało ukochanego. – Nie zostawiaj mnie! - Zaczęła płakać. Jej łzy zaczęły spadać na twarz Izayi. Po chwili.. uspokoiła się. Delikatnie ułożyła jego głowę na zimnej drodze i wstała. Zacisnęła pięści i spojrzała w dal. – Pomszczę Cię, obiecuję Ci to. – Rzekła do siebie. Jednak reszta przyjaciół doskonale ją słyszała.

Ciaossu!

Na początek – PRZEPRASZAM ZA KILKUDNIOWĄ NIEOBECNOŚĆ! – tak jakoś wyszło :P

Ale za to macie piękną akcję, kończącą żywot niezbyt lubianego przez niektórych Izayi.. Zaskoczyłam Was? On wcale nie był zły, nie miał złych zamiarów, a ja go uśmierciłam.. Jestem okropna cóż.. ale taki miałam od początku pomysł, gdy wcieliłam go do tego opowiadania ;D

Co będzie dalej? Czekajcie cierpliwie na kolejną notkę ^^

Buziaki Miśki :*:*