43. Zemsta i zakładnicy.

Wieczorem Heartfillia już była w stanie sama chodzić. Co jednak nie bardzo podobało się różowowłosemu.

- Może zaniosę Cię na rękach? – Wtrącił, widząc jak dziewczyna idzie ledwo co do jadalni na kolację.

- Nie trzeba. Po za tym.. jestem ciężka. – Uśmiechnęła się pod nosem.

- Wcale nie jesteś! – Szybko zaprzeczył.

- Jasne.. – Burknęła. – Jeśli już tak bardzo chcesz mi pomóc, to użycz mi ramienia. – Chłopak szarmancko wykonał polecenie. W ciszy udali się do jadalni, gdzie czekał na nich już zleceniodawca oraz szkarłatnowłosa z Fernandesem.

- Smacznego. – Odezwał się Kazuki.

- Jak się czujesz Lucy? – Spytała Scarlet, gdy skończyli posiłek. Pan domu udał się do swojego pokoju w celach wypoczynku i zmęczenia, zostawiając magów samych.

- Coraz lepiej. Myślę, że już jutro możemy wracać do Magnolii. – Odpowiedziała z uśmiechem. Widząc jednak niezadowoloną twarz Salamandra, dodała poważnie: - Postanowione. Jutro wracamy.

- Dobrze. A Ty, Jellal? Wracasz z nami? – Zwróciła się do ciągle milczącego niebieskowłosego.

- Nie. Mam jeszcze sporo rzeczy do załatwienia, więc nasze drogi się rozchodzą.

- Rozumiem.. – Rzekła smutno. Między magami zapadła niezręczna cisza, którą każdy bał się przerwać.

- To.. – Zaczęła cicho blondwłosa. – Dzięki za ratunek.. Jellal? – Uśmiechnęła się do chłopaka, na co ten odwzajemnił gest. – Skąd w ogóle się tam wziąłeś?

- Cóż.. muszę się przyznać, że śledziłem Was.. – Wróżki nie ukrywały zdziwienia.

- Moment, moment.. Czyli to Ty skradałeś się też przed gildią? – Zauważyła magini Gwiezdnej Energii.

- Tak. To byłem ja. – Przyznał się, a Tytania wraz z różowowłosym obdarzyła i jego i brązowooką zdziwionym spojrzeniem.

- Od kilku dni czułam, że ktoś obserwuje gildię.. ale teraz doszłam do wniosku, że chyba jednak śledziłeś jedną konkretną osobę. – Uśmiechnęła się zadziornie do chłopaka. Milczał, a Scarlet oblała się delikatnym rumieńcem. – Natsu, pomożesz mi dojść do pokoju? – Spytała po chwili, wyczuwając moment, że tamci mają sobie jeszcze coś do powiedzenia.

- Jasne. – Dragneel wstał od stołu i tym samym sposobem co wcześniej, odprowadził dziewczynę do pokoju. – Jesteś pewna, że jutro dasz radę wrócić do Magnolii? – Spytał, gdy tylko przekroczyli próg pokoju, w którym odpoczywała dziewczyna.

- Jestem pewna. W razie czego, wiem, że mogę na Tobie polegać. – Puściła mu oczko.

- Do usług. – Ukłonił się szarmancko. – Dobranoc Lucy. – Spoważniał i podszedł do dziewczyny i uklęknął przy łóżku, w którym już wygodnie leżała.

- Dobranoc Natsu. – Odpowiedziała. Nim ten wyszedł (niechętnie) z pokoju, ucałował jej policzek.

- Kiedy znów Cię zobaczę? – Spytała Tytania, która została odprowadzana do pokoju.

- Sam nie wiem. Gdy będę wiedział, że mogę się już spokojnie pokazywać na ulicy, odwiedzę Cię. Teraz póki co, chcę znaleźć jakiś swój własny kąt. – Rzekł, nie obdarzając jej spojrzeniem.

- Wstąp do Fairy Tail.

- To byłby problem dla Was, dla Mistrza.. Rada by mogła nie dać Wam spokoju.

- Jesteśmy Fairy Tail.. my nigdy nie będziemy mieli spokoju. – Rzuciła, uśmiechając się. Niebieskowłosy odwzajemnił gest.

- Dobranoc Erzo. Mam nadzieję, że spotkamy się jak najszybciej. – Zakomunikował, gdy dotarli pod drzwi sypialni Scarlet.

- Dobranoc. Uważaj na siebie. – Odpowiedziała mu i weszła do pokoju. Zanim jeszcze się położyła, oparła się plecami od drzwi i zjechała po nich, chowając twarz w kolanach i cicho szlochając.

Ranek bardzo słoneczny. Blondwłosa obudziła się w bardzo dobrym humorze. Tak samo też się czuła fizycznie. Udała się do łazienki w celu odświeżenia się. Półgodzinna kąpiel bardzo jej pomogła. Skończyła właśnie się ubierać, gdy nagle usłyszała pukanie. Rzuciła krótkie ‘proszę’, a w drzwiach stanęła pokojówka.

- Śniadanie gotowe. – Ukłoniła się w stronę blondynki.

- Dziękuję. Już idę. – Odpowiedziała z uśmiechem, a pokojówka wyszła. Heartfillia poprawiła się jeszcze kilka razy i również ruszyła w stronę jadalni. Natsu oraz Erza już tam byli, ale niebieskowłosego nigdzie nie widziała. – Jellal wyjechał? – Spytała szeptem, dosiadając się do stołu. Tytania kiwnęła twierdząco głową. Nikt już się nie odezwał. W ciszy zabrali się za posiłek. W końcu nadeszła chwila pożegnania z zleceniodawcą.

- Dzięki za wszystko. – Mężczyzna uśmiechnął się do każdego z magów i wręczył im sakiewkę z klejnotami. – Podniosłem nagrodę, by jakoś zrekompensować problemy z odzyskaniem tej książki. – Dodał.

- Nie trzeba było. – Rzekła Tytania.

- Ależ jak najbardziej trzeba. Sama książka jest dla mnie bardzo cenna. Myślałem, że wykonanie tej misji będzie proste, ale za to że były utrudnienia, postanowiłem podnieść nagrodę. I nie przyjmuję żadnej odmowy. – Dodał szybko, widząc otwierającą się buzię szkarłatnowłosej.

- Przepraszam bardzo, ale ja nie mogę przyjąć pieniędzy. – Rzekł Salamander, wyciągając rękę z sakiewką. – Nie uczestniczyłem w misji. – Dodał.

- Myślę, że również i Tobie należy się nagroda. Zasługujesz na to. Pomogłeś im. – Stwierdził Kazuki. – Tutaj również nie przyjmuję odmowy. – Uśmiechnął się szeroko.

- Dziękujemy za gościnę. – Rzuciła blondwłosa. – Do widzenia. – Dodała odchodząc z towarzyszami.

- Do widzenia. Bezpiecznej podróży! – Krzyknął do magów.

Szybko znaleźli się na stacji i ku ich uciesze, pociąg do Magnolii już stał na peronie.

- Nie wsiądę! – Wrzeszczał Dragneel, zapierając się rękami i nogami od wejścia do maszyny.

- No już, właź! – Denerwowała się Heartfillia, wpychając chłopaka z całych sił do środka. Ten ani drgnął. Spróbowała innej metody. Zaczęła go łaskotać. Zaczął się śmiać, ale i tak to nic nie pomogło. Kolejne podejście. Przecisnęła się do środka pociągu i uśmiechnęła zadziornie do chłopaka. Ten nie wiedząc, czego się spodziewać, przyjął kamienny wyraz twarzy. Heartfillia podeszła bliżej chłopaka i chwyciła go za szalik, nadal uśmiechając się do chłopaka i kokieteryjnie trzepocząc rzęsami. Przybliżyła swoją twarz do ucha Dragneela i wyszeptała mu kilka zrozumiałych tylko dla nich słów, a potem pocałowała go w usta. Różowowłosy stracił czujność, co blondynka wykorzystała. Pociągnęła mocniej za łuskowaty szalik, wpychając tym samym chłopaka do środka. Drzwi się zatrzasnęły, a twarz Smoczego Zabójcy momentalnie przybrała zielonkawy odcień. Pociągnęła półprzytomnego chłopaka do wydzielonego przedziału i usadowiła na wolnym miejscu. Sama zaś usiadła obok Tytanii.

Podróż minęła bez większych przeszkód. Dragneel, gdy tylko poczuł, jak maszyna się zatrzymuje, wyleciał z niej niczym torpeda i ze łzami w oczach, zaczął całować stały grunt.

- Weź się w garść. – Rzuciła do niego blondwłosa. Scarlet przez całą drogę była milcząca. Nawet teraz, gdy już byli w Magnolii, nie zwracała uwagę na błazenadę chłopaka. Heartfillia domyślała się, co, a raczej kto jest powodem zadumy przyjaciółki. Nie chciała się jednak niepotrzebnie wtrącać. Jeśli będzie chciała, to się wygada. Pomyślała.

- Głodny jestem. – Stwierdził różowowłosy, otrzepując się z kurzu. – Do gildii, marsz! – Dodał wesoło i z uśmiechem ruszył przed siebie, a za nim w ciszy podążały maginie. Idąc uliczkami Magnolii, napotykali pełne strachu spojrzenia mieszkańców. Szeptali niezrozumiale między sobą jakieś słowa, co bardzo drażniło przybyłych magów. Nawet Tytania w końcu odzyskała ‘rozsądek’ i zaczęła się zastanawiać, co jest przyczyną takiego a nie innego zachowania mieszkańców. Wtem usłyszeli głośny wybuch, trzask, a kilkaset metrów dalej unosił się ciemny dym.

- Czy to czasem nie jest.. – Blondwłosa nawet nie chciała kończyć. Pędem ruszyli w kierunku wybuchu. Widok jaki tam zastali, przekroczył ich najśmielsze oczekiwania. Gildia Fairy Tail była burzona. Ich gildia, dom. Na zewnątrz znajdowali się chyba wszystkie Wróżki i odpierali atak wroga. Z marnymi skutkami.

- Co się do cholery dzieje?! – Wrzasnął zły Salamander i nie czekając na wyjaśnienia, pobiegł w stronę tłumu i dołączył do bitwy.

- Natsu, Erza, Lucy! – Krzyknął Fullbaster, osłaniając się przed atakiem jednego z magów.

- Nie trać gardy! – Upomniał go młody Dreyar, piorunując przeciwnika.

- Co tu się dzieje? – Spytała przerażona Heartfillia, przypatrując się całej tej scenerii. Tytania również dołączyła już do bitwy, a ona stała niczym słup soli.

- Lucy, uciekaj stąd! Nie używasz magii! – Wrzasnął młody Dreyar, prowadząc do tego, że i w niej zagotowała się krew i była w stanie ruszyć do boju.

- Nie ma mowy! Też będę walczyć! – Odpowiedziała mu równie krzykiem.

- Zwariowałaś? Uciekaj stąd, póki czas! – Skarcił ją mag lodu.

- Nie karz się nam powtarzać! – Dodała Alberona.

- Nie jestem tchórzem. – Rzekła spokojnie. Wyciągnęła kilka złotych kluczy i przywołała Leo, Scorpio oraz Sagittariusa, co wywołało niemałe zdziwienie ze strony magów Fairy Tail. Ona się tym nie przejmowała. Odczepiła z paska Fleuve d'étoiles i również ruszyła do ataku. Kolejny wybuch. Ciemna chmura dymy uniemożliwiła magom odnalezienie przeciwników. Wielu z nich miało już poważne rany. Gdy mgła opadła, okazało się, że wrogowie zniknęli.

- Kto to był? – Spytał Dragneel, dysząc.

- Gildia Laughing Coffin. – Odpowiedział młody Dreyar. Blondwłosa wzdrygnęła się na dźwięk tych słów. Podeszła do chłopaka.

- Możesz powtórzyć? – Spojrzała na niego zaskoczona.

- Laughing Coffin. – Heartfillia chwyciła się za głowę. – Ej, Lucy. Co jest? – Spytał zaskoczony jej zachowaniem.

- Czego oni chcieli? – Wtrącił się Salamander.

- Powiedzieli, że przyszli wyrównać rachunki za zranienie ich towarzyszy. – Wytłumaczył mag lodu.

- Zranienie towarzyszy? Przecież my nikogo nie atakowaliśmy. – Zdziwił się różowowłosy.

- Natsu.. – Zaczęła magini Gwiezdnej Energii. – Ci na misji.. oni byli z Laughing Coffin. Przyszli się zemścić. Cholera! – Przeklęła pod nosem.

- Mieliście z nimi styczność? – Spytał blondyn.

- Razem z Erzą na misji trafiłyśmy na nich. Właśnie.. – Rozejrzała się dookoła. – Gdzie jest Erza? – Wszyscy magowie zaczęli szukać wzrokiem przyjaciółki. Jednak śladu po niej nie było.

- Macao i Romeo też nie ma. – Stwierdziła Cana.

- Lisanna.. – Dodała starsza Strauss z paniką w oczach.

- Mają zakładników. – Rzucił spokojnie Mistrz, dzierżąc w ręku drewnianą laskę. – Już są martwi. – Mówiąc to, ścisnął mocniej przedmiot w dłoni, a ten rozkruszył się. – Ten, kto rani moje dzieci, już niech sobie przygotuje grób. – Dodał. – Moi drodzy: wojna! – Krzyknął.

- Aye! – Odpowiedzieli wszyscy po chwili chórem, a ich głosy echem rozniosły się po mieście.

Dobra, nie bijcie, że kończę w takim momencie ^^ Lubię tak trzymać Was w niepewności, bo wiem, że wtedy na pewno będziecie chcieli ciąg dalszy i tutaj zajrzycie ;D

Znowu się dzieje, a będzie co czytać.. zapewnię Wam nie lada emocje i niespodzianki xD

Ale cii.. to w następnym rozdziale ^^

A no i właśnie! Tak bardzo bym chciała Wam podziękować za miłe komentarze dotyczące ostatniego rozdziału.. to nie tak, że nie byłam z niego zadowolona.. po prostu, gdy go pisałam, miałam uczucie, jakby nic się mi tam nie kleiło.. ale Wasze słowa utwierdziły mnie w przekonaniu, że może faktycznie byłam w błędzie.

Dziękuję, że ze mną jesteście do tej pory i mnie wspieracie. Naprawdę, dużo to dla mnie znaczy :*

Jesteście przekochani! <3