42. Woda i pięści.

- No właśnie, kim jesteś? – Spytał trzeci mag z Laughing Coffin. Przybyła postać milczała. Kaptur zarzucony na głowę, uniemożliwiał odgadnięcie tożsamości. – Ja jestem Rei Haiba. – Jego włosy były koloru czarnego, a oczy fioletowego. Widać było, że traci cierpliwość. Od kilku minut gość nie przedstawił się, ani nie wykonał żadnego ruchu. – No co jest z Tobą człowieku?! Ja tu się przedstawiam, a Ty stoisz jak kołek i nic nie mówisz ani nie robisz!

- Nie kazałem Ci się przedstawiać. – Odparł po chwili.

- A jednak masz język.. – Czarnowłosy uśmiechnął się delikatnie. – To co, walczymy? – Przybrał postawę bojową i czekał. Przeciwnik jak stał tak stał. Przybysz odwrócił się do niego tyłem i wziął ranną szkarłatnowłosą i ułożył ją delikatnie przy ruinach, w cieniu. Tak samo postąpił później z blondwłosą. – Nie chcesz by coś im się stało? Kim one dla Ciebie są?

- Strasznie dużo mówisz. – Zauważył. Ściągnął kaptur i ukazały się niebieskie włosy.

- Znam twarz.. Groziłem Ci kiedyś? (Yohohohohoho xD nie mogłam się powstrzymać ^^ mam nadzieję, że domyślacie się z jakiego to filmu ;P)

- Wątpię..

- Myślisz, że wygrasz?

- Ja to wiem. – Zrzucił z siebie pelerynę. – Altealice! – Niebieskowłosy uniósł nad głowę ręce i po chwili pojawiła się czarna energia, która szybko rozrosła się, a kula była pełna drobnych białych światełek. Uwolniona, ruszyła w kierunku przeciwnika.

- Ryk Wodnego Smoka! – Krzyknął tamten, powodując przy tym niesamowity wybuch. – To było niezłe. – Pochwalił go Haiba. – Pięści Wodnego Smoka! – Zaatakował szybko niebieskowłosego, który w ostatniej chwili uniknął ataku, odskakując w górę.

- Grand Chariot! – Wypowiedział w powietrzu. Ułożył jedną wyprostowaną rękę na drugą i wyciągnął palce w charakterystyczny sposób. Przed niebieskowłosym pojawiło się siedem połączonych ze sobą promieni, które przypominały konstelację. Każda pieczęć uwolniła potężny wybuch światła, a następnie poleciała w dół, w stronę czarnowłosego. Eksplozja, jaka się właśnie dokonała wyryła na ziemi wzór konstelacji. Mag z powrotem powrócił na ziemię, obserwując kłęby dymu unoszące się wokół niego i w miejscu, gdzie stał jego przeciwnik. Gdy już myślał, że zwycięstwo należy do niego, ni stąd ni zowąd poczuł ból w okolicy ramienia. – Jak to możliwe? – Spytał sam siebie. Odwrócił się gwałtownie, a tuż przed nim stał zdyszany, z poszarpanymi ubraniami przeciwnik. Uśmiechał się zadziornie.

- Ten atak był świetny.. zaskoczył mnie.. – Wydyszał. – Chyba Cię nie doceniałem. – Rei wyciągnął z pochwy miecz, czego niebieskowłosy w ogóle nie rozumiał. Nim ten się obejrzał, przeciwnik machnął bronią tuż przed jego nosem i zranił jego policzek. Fioletowooki upadł na jedno kolano i drugą wolną ręką, dotknął ziemi. Miejsce, w którym stał obecnie Fernandes, zatrzęsło się, a po chwili trysnęła woda.

- Cholera. – Przeklął pod nosem i po chwili czuł jak jego ciało zostaje ranione przez miecz przeciwnika, gdziekolwiek by się nie ruszył. Woda ciągle tryskała, niczym fontanna.

- Woda to mój żywioł. Sam też mogę się w nią przemieniać. – Kolejny cios. Tym razem nie mieczem, a mocny kopniak w brzuch przez niewidzialną osobę, sprawił iż ten wypluł trochę krwi. Niebieskowłosy był zdezorientowany. Woda nadal było jego przeciwnikiem.

- Jesteś tchórzem.. – Rzucił.

- Oh, doprawdy? Po prostu robię to, co umiem najlepiej. – Zaśmiał się.

- Czyli wkurzasz każdego po kolei? – Odpowiedział mu.

- Mów co chcesz, ale przegrasz. – W jego głosie dało się słyszeć pewność. – Giń! – Krzyknął po chwili. Brązowooki nie wiedział już, czego się spodziewać. Przyjął pozycję obronną. Coś przed nim błysnęło, a po chwili usłyszał odgłos tłukącego się metalu. – Co jest grane? – Usłyszał zdenerwowany głos czarnowłosego.

- Zastanów się, czym chcesz walczyć. – Odpowiedział mu kobiecy głos. – Woda, czy miecz? – Spytała. W odpowiedzi usłyszała tylko prychnięcie.

- Erza? – Usłyszała za sobą.

- To ja.. witaj Jellal. – Rzekła. – Kończmy to. – Dodała po chwili. Zamachnęła się i poczuła, jak jej miecz się w coś wbija. Krople krwi mieszały się z wodą i również po chwili przed nią pojawił się przeciwnik w całej okazałości, trzymając się przebity bok.

- Dobre pchnięcie, Tytanio. – Pochwalił ją. – Jednak ledwo stoisz na nogach. We dwójkę, nie będziecie w stanie mnie pokonać.

- Zamknij mordę! – Usłyszeli gdzieś niedaleko. – Oni może nie, ale ja tak! Stalowe Pięści Ognistego Smoka! – Krzyknął, a jego zapalona dłoń wbiła się w policzek przeciwnika, na co ten odleciał parę metrów do tyłu. Salamander podszedł do niego i chwycił półprzytomnego maga za kołnierz. – Ostrze Rogu Ognistego Smoka! – Po tym ataku, Haiba odleciał wysoko w powietrze, a po chwili upadło niedaleko ruin domu.

- Natsu! – Krzyknęła Tytania. – Jak się tu znalazłeś? – Spytała zaskoczona, podchodząc chwiejnie do różowowłosego. Tuż za nią szedł Fernandes. Widząc, że ta ledwo trzyma się na nogach, podszedł bliżej i chwycił ją w pasie.

- Martwiłem się o Lucy. Dzięki kartom Cany, dowiedziałem się, gdzie jest. – Mówiąc to, podszedł do nieprzytomnej blondwłosej i kucnął obok. – Lucy? – Wziął ją na ręce i ruszył w kierunku lasu.

- Dokąd idziesz? – Spytała Tytania.

- Muszę znaleźć jakiegoś lekarza. – Powiedział w miarę spokojnie. – Sama widzisz w jakim jest stanie. Jak mogłaś narazić ją na takie niebezpieczeństwo? – Rzucił w jej stronę oskarżycielsko. – Dobrze wiesz, że nie ma już mocy. – Scarlet patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczyma. Nie mogła wydusić z siebie żadnego słowa. Spuściła tylko głowę w dół. Dragneel ruszył przed siebie, nagle poczuł lekki ucisk dłoni na kamizelce.

- N-natsu? – Wyszeptała ciężko dysząc. – Książka..

- Hm? Jaka książka? – Spytał nie rozumiejąc. (Jak zwykle z reszta ;P)

- W ruinach.. nasza misja.. – Rzucała chaotycznie.

- Nie martw się Lucy. – Z pomocą Jellala, podeszła do niej i uśmiechnęła się pokrzepiająco. – Już ją mam. Wracajmy. – Dodała smutno.

- Co się stało? – Spytała słabo, patrząc to na Salamandra, to na Erzę i na towarzysza, który pomagał przyjaciółce. Milczeli.

- Zaraz ktoś Cię opatrzy. Nie martw się. – Rzucił różowowłosy. – Gdzie mieszka zleceniodawca? – Spytał przez ramię.

- Na końcu miasta. – Odpowiedziała mu szkarłatnowłosa. Już o nic nie pytał. Ruszył przed siebie, trzymając pewnie Heartfillię w ramionach.

W ciszy dotarli do posiadłości Kazuki’ego.

- Na Boga! Co się stało? – Spytał zszokowany mężczyzna, widząc poobijane maginie.

- Może Pan wezwać szybko jakiegoś lekarza? – Różowowłosy olał wcześniejsze pytanie.

- O-oczywiście. – Wydukał.

Po kilkunastu minutach, w posiadłości pojawił się bliski przyjaciel-lekarz zleceniodawcy. Od razu zajął się opatrywaniem blondwłosej. Jak się okazało, Tytania nie była aż tak poszkodowana, jak wyglądało. Wraz z niebieskowłosym oraz Smoczym Zabójcą, siedzieli w drugim pokoju obok i czekali.

- Jak to się stało? – Spytał Kazuki, który właśnie przekroczył próg pokoju.

- Trzech członków innej gildii nas zaskoczyła. Też chcieli dostać tę książkę i dostać nagrodę. – Wytłumaczyła spokojnie Scarlet.

- Rozumiem.. – Westchnął. – Nie sądziłem, że będą takie problemy. Bardzo przepraszam. – Rzekł ze skruchą. Dragneel wstał gwałtownie z kanapy i podszedł do okna.

- Natsu.. – Zaczęła Tytania. – Lucy nic nie będzie.

- Wiem, że nic nie będzie. – Warknął. – Nie rozumiem tylko, dlaczego poszła na misję, skoro nie posiada magii. Co więcej, dlaczego jej nie zabroniłaś?

- Natsu, ale Ona.. – W tym momencie, wszedł lekarz, co zwróciło uwagę każdego z tam obecnych.

- Z dziewczyną wszystko dobrze. Jest przytomna. – Powiedział medyk, nim ktoś zadał jakieś pytanie. Salamander z prędkością światła, wybiegł z pokoju, do niej. – Ehh.. – Westchnął mężczyzna. – Teraz zajmę się Twoimi ranami. – Rzekł i podszedł do szkarłatnowłosej.

- Nie trzeba.. – Rzuciła cicho.

- Też jesteś ranna. To mój obowiązek. – Odpowiedział z delikatnym uśmiechem i spojrzał na chłopaka siedzącego obok niej. – Tobą też się zajmę. – Zwrócił się do niego po chwili.

Leżała na łóżku i patrzyła smutno w sufit. Nadal jestem słaba.. Zawiodłam.. Z oczu wypłynęło kilka łez. Beznadzieja.. Poczuła, jak ktoś chwyta ją za rękę.

- Natsu? – Na jego twarzy widniał uśmiech.

- Hej Lucy.. jak się czujesz? – Spytał z troską. Beznadziejnie. I psychicznie i fizycznie. – Pomyślała.

- Nie najgorzej. – Skłamała. Poprawiła się trochę i usiadła na łóżku. Wymieniali się przez chwilę spojrzeniami.

- Dlaczego poszłaś na misję, skoro nie masz mocy? – Jego ton się zmienił. Był zły. – A gdyby.. gdyby.. coś Ci się stało poważniejszego? – Rzekł dalej ze smutkiem i ścisnął mocniej jej dłoń. Do Heartfilli dotarło, jak czuł się w tamtym momencie. Uśmiechnęła się blado i dotknęła jego policzka.

- Przepraszam, że się martwiłeś..

- A Ty nadal się uśmiechasz! Ruszyłaś na misję z Erzą, którą z resztą ochrzanię później za to, że Cię ze sobą zabrała..

- Natsu.. – Przerwała mu. – Nie wiń Erzy. To ja chciałam iść na misję. Poprosiłam ją, by jakąś wybrała za mnie.

- Po co?

- Chciałam sprawdzić swoje umiejętności.. – Wzrok chłopaka tylko utwierdził ją w przekonaniu, że nic nie rozumie. – Eh.. – Westchnęła. – Natsu, ja odzyskałam moce. – Źrenice Salamandra powiększyły się dwukrotnie.

- Co?! – Krzyknął zszokowany. – J-jak to możliwe? – Nie mógł uwierzyć. Blondwłosa opowiedziała mu całą historię dotyczącą odzyskania magii. – To dlatego nie było Cię tyle czasu..

- Tak.. Błagam. Nie rozpowiadaj o tym, że odzyskałam w ten sposób magię. Dobrze wiesz, że nikt nie może się dowiedzieć o tych Schodach Czasu.

- Rozumiem. – Odparł. – Dlaczego nie powiedziałaś wcześniej? I nie poprosiłaś mnie, bym to ja z Tobą poszedł na misję? – Udał obrażonego.

- Przepraszam.. tak wyszło.. Chciałam wszystkim powiedzieć od razu, że znów mam moce, jednak najpierw chciałam sprawdzić, czy moje umiejętności nadal są dobre.. czy będę w stanie Was chronić.

- Głupia! – Rzucił. – Już raz nas ochroniłaś. Teraz nasza kolej, by chronić Ciebie. – Skarcił ją. – Nie waż się więcej robić takich rzeczy! – Dodał z uśmiechem. – Jasne? – Brązowooka kiwnęła głową i uśmiechnęła się delikatnie. Po chwili poczuła silne ramiona tulące ją. – Tak się martwiłem Lucy.. – Szepnął do ucha, aż przeszedł ją przyjemny dreszcz.

- Przepraszam. – Rzuciła. Chłopak odsunął się od niej i popatrzył prosto w oczy. Stykali się nosami i uśmiechali. Salamander musnął wargi dziewczyny, a ta nie będąc mu dłużną, oddała pocałunek z namiętnością.

- Jak się tu znalazłeś? – Spytała Tytania, gdy została sama wraz z niebieskowłosym.

- Od dłuższego czasu zamierzałem się już ujawnić. Tęskniłem za Tobą Erza. – Rzekł Fernandes, przybliżając się do dziewczyny.

- Byłeś w więzieniu. – Przypomniała mu.

- Uniewinnili mnie. Jednak nie mogę jeszcze tak wesoło sobie chodzić po mieście.

- Jednak ujawniłeś się.

- Byłyście w tarapatach.

- Rozumiem. – Na jej kamiennej jak dotąd twarzy, pojawił się uśmiech. – Dziękuję. – Posłała mu ciepłe spojrzenie. – Też tęskniłam. – Dodała po chwili i przybliżyła się do niego. Fernandes dotknął policzka Scarlet, a później zanurzył swoje wargi w jej.

Eh.. nie było mnie kilka dni.. chciałam Wam zrobić niespodziankę, a dodaję coś takiego.. Przepraszam.. nie popisałam się tym razem niestety ;/

Ale chyba przeczytać się da? Mam nadzieję, że spodobała się Wam końcówka chociaż ^^

;*