36. 765 i zazdrość.

Tak dobrze znała swój cel. Teraz już wiedziała, czego chce. Poddała się tak łatwo i pogodziła z porażką.. z utratą magii. Po dzisiejszym incydencie, wie że musi zrobić wszystko, by na nowo chronić swoich towarzyszy. Jeszcze nie wiedziała, czy się jej uda.. jednak determinacja była większa niż kiedykolwiek.

- Nie pozwolę już nigdy nikogo skrzywdzić. Stanę się silniejsza. – Rzekła już lekko sapając. Biegła tak od kilku minut, a końca drogi nie było widać. Nie przeszkadzało jej nawet to, że już kilka razy zdążyła się potknąć o własne nogi i stoczyć z kilkunastu stopni. Żadne rany na łokciach czy kolanach nie przeszkadzały jej. W końcu światełko. Kąciki ust powoli unosiły się ku górze. Coraz bliżej celu. Coraz bliżej spotkania z matką. Dobiegła do strumienia światła i w momencie pojawiła się tuż przed nieznaną jej rezydencją. Łapczywie czerpała powietrza i usiadła na zielonym trawniku. Rozejrzała się dookoła.

- Layla! – Usłyszała gdzieś z oddali. Zdziwiła się, bo nigdy nie słyszała tego głosu. Wyłoniła się zza krzaka i spojrzała w kierunku, gdzie usłyszała nawoływania. Jej matka wylegiwała się na trawie i patrzyła w niebo, a nad nią stała kobieta, brunetka i z karcącą miną coś do niej przemawiała. Layla podniosła się na łokciach i uśmiechała do kobiety. Po chwili odeszła, a wyraz twarzy matki Lucy zmienił się na smutny.

- Mamo.. – Szepnęła Heartfillia. Podeszła kilka kroków, do wielkiego drzewa. Ku jej nieszczęściu, nadepnęła na gałąź i tym zwróciła na siebie uwagę.

- Kto tu jest? – Layla od razu stanęła na równe nogi, a w ręce dzierżyła jeden ze złotych kluczy.

- Przepraszam.. – Brązowooka wyłoniła się zza drzewa.

- T-ty.. wyglądasz.. jak.. jak.. j-ja.. – Wyjąkała. Lucy uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. – Jak to możliwe? – Spytała już spokojniejszym tonem i podeszła bliżej dziewczyny.

- Dziwnie tak rozmawiać z młodszą wersją mamy.. – Rzekła. Oczy Layli powiększyły się dwukrotnie.

- Mamy?

- Mam na imię Lucy. – Przedstawiła się. Kobieta milczała. Widocznie bardzo zszokowało ją ta wcześniejsza informacja.

- Nic nie rozumiem. – Rzuciła w końcu i upadła na kolana. Lucy usiadła naprzeciwko niej i opowiedziała jej całą swoją historię.

- Czyli, że w przyszłości będę mieć męża i córeczkę. – Uśmiechnęła się.

- To znaczy, że teraz jeszcze jesteś panną? – Zdziwiła się.

- No tak..

- To który jest rok?

- 765.

- Oh.. rozumiem.. – Lucy wyraźnie spochmurniała.

- Coś się stało?

- Ja.. szukam pomocy. Straciłam swoje moce.. jestem bezużyteczna.. chcę chronić moich przyjaciół. – Rzucała chaotycznie płacząc.

- Już dobrze.. pomogę Ci jak tylko mogę.

- Tylko, że ja.. nie wiem jak. Nie wiem w jaki sposób mogę odzyskać swoje moce..

- Coś się wymyśli. Zrobię wszystko.. nawet jeśli ja będę musiała oddać Ci swoją.

- O czym Ty mówisz? – Krzyknęła ze łzami w oczach. Gdy tylko spojrzała matce w oczy, widziała w nich troskę i miłość. Uśmiechała się. W ten sam sposób, w jaki pamiętała.

- Po tym wszystkim, co mi opowiedziałaś.. nie mam wątpliwości, że jesteś moją córką.

- Layla! Gdzie jesteś? – Usłyszały nawoływanie jakieś kobiety.

- Lucy, schowaj się. To moja ciotka. Lepiej żeby Cię teraz nie widziała. – Mówiąc to, popchnęła lekko zdezorientowaną dziewczynę w stronę krzaków i tam się schowała. – O co chodzi, ciociu? – Spytała z uśmiechem.

- Wracaj do domu, zaraz będzie kolacja. – Rzekła kobieta ze srogą moną.

- Dobrze. Zaraz przyjdę. – Brunetka już nic nie odpowiedziała. Odwróciła się na pięcie i weszła do domu. – Możesz już wyjść.

- Co teraz zrobimy? – Spytała Heartfillia, gdy tylko otrzepała się z liści.

- Chodź, pójdziemy w jakieś bezpieczne miejsce. – Mówiąc to, pociągnęła ją za rękę i pobiegły gdzieś w stronę pobliskiego lasu.

- Ale dlaczego? – Pytała po drodze.

- Tutaj nikt nie będzie nam przeszkadzał. Chodź, siadaj naprzeciwko mnie. Zaczynamy. – Zakomunikowała z uśmiechem starsza blondwłosa.

- Zaczynamy? Ale co takiego? – Lucy była wyraźnie zaskoczona takim obrotem spraw.

- Nie zadawaj żadnych pytać. Siadaj i podaj mi ręce. – Rzekła poważnie Layla. Usiadły naprzeciw siebie i chwyciły się za ręce. – Teraz zamknij oczy. – Nakazała. – Skoncentruj się. Otwórz swoje serce. – Dodała. To ten sam głos z wtedy.. To była mama! – Stwierdziła w myślach. Bała się. Czuła jak jej rytm serca nie jest taki sam jak zawsze. Ręce zaczęły się jej pocić. Czuła się dziwnie. Nagle uderzył w nią niesamowity podmuch ciepłego wiatru, a wokół niej i jej matki pojawiła się jakaś złota poświata. Z sekundy na sekundę robiła się coraz bardziej intensywniejsza, aż w końcu pojawiła się wielka kolumna złotego światła, która swoje zakończenie miała gdzieś wysoko nad nimi. Po chwili poczuła jak traci kontakt z rzeczywistością i jakaś nieznana siła odpycha ją od kobiety.

Gdy się obudziła, na niebie lśniło milion gwiazd. Skronie niesamowicie pulsowały i czuła każdy mięsień.

- Co się stało? – Spytała obolała, dotykając jak się okazało rozpalonego czoła. – Mama! – Opamiętała się po chwili. Jednak, jak szybko wstała, tak szybko znów znalazła się na ziemi. Nie miała kompletnie sił. Nogi były jak z waty. Nie miała wyjścia jak poszukanie matki na czworaka. Nawet i ta czynność sprawiała jej trudność. Ręce jej drżały. Ciężko było jej się przemieszczać naprzód. Po wyczerpującym wysiłki, w końcu odnalazła upragnioną osobę. Kilkanaście metrów dalej leżała nieprzytomna blondwłosa. – Mamo.. – Ostatkami sił, potrząsnęła ją za ramiona. Była blada i miała zimne ręce, ale oddychała równomiernie.

- Lucy.. – Usłyszała cichy głos rodzicielki.

- Tak się cieszę.. nic Ci nie jest. – Ucieszyła się szczerze młodsza.

- Twoja moc.. wróciła.. – Rzekła. Źrenice dziewczyny powiększyły się.

- W-wróciła? Ale jak to możliwe? – Spytała niedowierzając.

- Magia płynie z serca. – Skwitowała matka. - W Twoim jest dużo dobroci i miłości. Chcesz pomagać innym, chronić ich. Znów możesz to zrobić. – Uśmiechnęła się delikatnie, a po policzkach Lucy spłynęło kilka łez. Łez szczęścia.

Magnolia. Gildia Fairy Tail.

Drzwi otworzyły się z hukiem, a progu stanął zdyszany czerwonowłosy.

- O to Ty byłeś tutaj dzisiaj z Lucy, prawda? Hmm.. Shiro? – Podeszła do niego jak zwykle uśmiechnięta starsza Strauss.

- L-lucy.. o-ona.. – Zaczął przerażony chłopiec. Serca wszystkich magów jakby zatrzymały się.

- Coś się stało Lucy? – Tuż przed chłopcem pojawił się blady Salamander. Chwycił go za ramiona i lekko nim potrząsnął. Czekał na odpowiedź. – Co się do cholery stało?! – Krzyknął zezłoszczony.

- Natsu, uspokój się! – Zainterweniowała Tytania. – Mów, co się stało. – Rzekła spokojnie do czerwonowłosego.

- Zniknęła. – Rzucił cicho. Jednak i tak wszyscy słyszeli.

- Cholera! – Wrzasnął Dragneel i wybiegł z gildii, a tuż za nim Fullbaster, Redfox, Dreyar, Marvell, McGarden, Scarlet oraz wszystkie Exceedy.

- Odprowadzę Cię do sierocińca. – Zakomunikowała barmanka.

- Ja też chcę jej poszukać. – Rzucił hardo chłopak.

- Na pewno martwią się w Domu Dziecka o Ciebie. Lepiej będzie jeśli tam wrócisz. – Odpowiedziała mu białowłosa i wyszła wraz z nim z gildii.

Magowie rozbiegli się po całej Magnolii w poszukiwaniu przyjaciółki. Każdy w duchu zastanawiał się, dlaczego zniknęła i gdzie mogła teraz być.

- Cholera! – Przeklął różowowłosy po godzinie, gdy zebrali się pod gildią, by podzielić się jakimiś wskazówkami. – Nie wyczuwam nigdzie jej zapachu. Jakby się rozpłynęła.

- Ja tak samo. – Rzekła reszta Smoczych Zabójców.

- Nikt jej nie widział. – Dorzuciła Scarlet.

- LUCY! – Wrzasnął Salamander z rozpaczą, a jej imię echem rozniosło się po uliczkach miasta.

U Lucy.

Od kilku dni przebywała nadal w nie swoich czasach. Powoli wracała do sprawności, gdyż nagły przypływ mocy, osłabił jej ciało. Męczyła ją gorączka i bóle mięśni. Taka była cena za odzyskanie mocy. Była w stanie to znieść. Dla swoich przyjaciół.

Piątego dnia przebywania tam, czuła się już dobrze. Chciała wrócić do swoich czasów. Znów ich zobaczyć. Był oczywiście problem. Mianowicie drzwi i Schody Czasu. Pojawiają się w najmniej spodziewanym momencie. Uświadomiła sobie, że może jej to zająć nawet kilka tygodni lub nawet miesięcy, by je odnaleźć. Siedziała właśnie na brzegu łóżka w willi ciotki Layli. Jej matka zajmowała się nią przez te dni. Ciotce wytłumaczyła, że znalazła ją nieprzytomną w lesie. Nie odezwała się ani słowem na to.

- Idę się odświeżyć. – Skwitowała blondwłosa i weszła do łazienki. Ku jej zdziwieniu, gdy tylko przekroczyła próg zrobiło się ciemno, a pod stopami wyczuła stopień. – Niemożliwe.. – Szepnęła. Mimowolnie uśmiechnęła się i nim zatrzasnęła za sobą drzwi, dodała: - Dziękuję mamo. Za wszystko. – I pobiegła przed siebie. Kwadrans później znalazła się w Smoczym Dworze. Wyszła tymi samymi drzwiami, którymi przyszła. Przed nią stał z wiecznie grobową miną lokaj. – Emmm..? Dzień dobry? – Podrapała się nerwowo po głowie i uśmiechnęła do mężczyzny. Ten w odpowiedzi tylko prychnął pod nosem. – Przepraszam za zamieszanie. Już mnie tu nie ma. – Rzuciła szybko i wyminęła lokaja.

- Tak szczerze powiem, to po tak długim czasie aż zacząłem zapominać, kto tutaj wszedł.

- Po tak długim czasie? – Blondwłosa zatrzymała się na chwilę. – Jak długo mnie nie było? – Spytała niepewnie.

- Pięć miesięcy.

- T-to niemożliwe..

- Schody Czasu działają w różny sposób.. Czasami kilka dni spędzonych tam odpowiada kilku miesiącom tutaj, a czasami kilka miesięcy tam, odpowiada kilku dniom tutaj lub nawet godzinom.

- Cholera.. – Przeklęła pod nosem i nie czekając już na żadne wyjaśnienia, wybiegła z Dworu i udała się do łodzi. Szybko przebierała wiosłami, by jak najszybciej dostać się do Magnolii i wytłumaczyć im swoją nieobecność. Znów przysporzyła im zmartwień. Przeklinała się za to w myślach. Gdy już dotarła na ląd, pędem ruszyła na stację i ostatnim pociągiem dostała się do centrum. Teraz będzie normalnie. Musi tak być. W końcu była coraz bliżej gildii. Zdyszana stanęła przed głównymi drzwiami, by złapać trochę powietrza. Nic się nie zmieniło. W środku jak zawsze było gwarno i śmiesznie. Połowa drzwi była uchylonych. Niepewnie wyjrzała zza nich i rozglądnęła się po wnętrzu. Przy barze siedzieli jej przyjaciele. Uśmiechnęła się delikatnie na ten widok.

- Mira, biorę tę misję. – Usłyszała głos Salamandra. Wydawało jej się, że był taki chłodny.

- Oczywiście. – Rzuciła barmanka.

- Natsu, idę z Tobą. – Ni stąd ni zowąd pojawiła się młodsza Strauss i chwyciła chłopaka za ramię. Uśmiechnął się do niej czule. Heartfillia poczuła ból w klatce piersiowej, a jej oddech przyspieszył. Po policzku spłynęła łza. Potem kolejna i następna.

- Niepotrzebnie wracałam.. – Szepnęła do siebie i odeszła od drzwi.

Poczuł coś. Ten zapach. Ten głos. Instynktownie spojrzał w kierunku drzwi. Nie widział tam nikogo. By mieć pewność, wyszedł z budynku i rozglądnął się dookoła. Definitywnie ktoś tutaj był. To była Ona. Był pewien, ale dlaczego nie weszła do środka? Zadawał sobie w głowie to pytanie. Spojrzał na mokre ślady, które znajdowały się tuż pod nim. To łzy. Wytężył swój zmysł.

- Lucy!

Taaa dam~ !

Ahh.. chyba kolejny rozdział, z którego jestem dumna.. ale tylko od drugiej jego połowy ^^

No i nawet boląca od samego rana głowa nie przeszkodziła mi w napisaniu rozdziału ;P ale było ciężko.. uff..

I znowu muszę chyba dać Ci dedykację, moja osobista motywacjo: Mavis.~  ;*

O i P.S. nie zjedzcie mnie za ten wątek z Lisanną, bo naślę na Was wyżej wymienioną.. Yohohohohoho ;D

Buźka Mordki <3