31. Wygrana i przegrana.

P.S. (tak na początek.. Kasiek, jesteś genialna o.O) Długo zastanawiałam się nad tytułem.. w ostateczności jest taki jaki jest. Mam nadzieję, że rozumiecie przesłanie i ukryty motyw pod drugim wyrazem ^^ Cóż.. dla mnie tytuły są równie ważne, co treść rozdziału.. ;P Nie zanudzam.. Miłego czytania i zostawcie po sobie ślad ;*

 .

Głos był taki miły, że aż czuła jak zbiera się w niej nowa energia, która może uratować jej przyjaciół i mieszkańców. Spojrzała w górę, gdzie tuż nad nią fruwał wielki smok. Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.

- Lucy? – Usłyszała niedaleko siebie. Odwróciła się i ku jej zaskoczeniu w powietrzu unosił się mały niebieski kot.

- Happy? Co Ty tutaj robisz?

- Natsu kazał mi być przy Tobie. Mogę się na coś przydać. – Odpowiedział.

- Natsu.. – Szepnęła. – Potrzebuję Twojej pomocy Happy. – Chwyciła go za małe łapki i uśmiechnęła się przyjacielsko. – Czy dasz radę wzlecieć ze mną na dach katedry? – Spytała z nadzieją.

- Aye! – I nim się spostrzegła, Exceed owinął ogon wokół jej talii i wzniósł się z nią w powietrze i poleciał we wskazane przez nią miejsce. Wylądowali bezpiecznie, a blondwłosa spojrzała z góry na toczącą się walkę. Jej pięści mocno się zacisnęły, a serce zaczęło szaleć. Miasto.. nie.. to już nawet nie można było nazwać miastem. To była jedna wielka ruina, gdzie niegdzie z kraterami. Wszystkie budynki wokoło były doszczętnie zniszczone, wprost zrównane z ziemią. Niebo było prawie czarne, bez gwiazd. Jedyne światło pół-księżyca oświetlało całą tą masakrę.

- Uratuj ich. – Usłyszała znowu i jakby odzyskała świadomość. Uratuję. – Rzekła w myślach pewnie.

- Happy, mam dla Ciebie zadanie specjalne: odleć stąd.

- Ale Natsu..

- Proszę. Poradzę sobie bez Ciebie. – Pogłaskała go po niebieskiej główce i uśmiechnęła się blado. – A teraz już leć do Natsu. On też Cię potrzebuje.

- Co Ty chcesz zrobić? – Spytał smutno, a z jego dużych oczu zaczęły płynąć łzy.

- Zobaczysz.. zobaczycie. – Poprawiła się. – No już, leć! – Ponagliła go. Dość niechętnie, ale odleciał nie spuszczając wzroku z dziewczyny. Jak mam to zrobić? – Spytała.

- Skoncentruj się. Zamknij oczy, otwórz serce. To uczucie uratuje Twoich przyjaciół. – Po usłyszeniu tych słów, nie czuła strachu. Czuła dumę, że może zrobić coś, co uratuje gildię i Magnolię. – Jednakże.. – Zaczął znów głos poważnie. – .. są pewne konsekwencje tego działania.

- Nie interesują mnie konsekwencje. – Rzekła na głos i uśmiechnęła się chytrze. – Zaczynam. – Dodała po chwili i zamknęła oczy, tak samo jak i umysł. Mimo odgłosów walki, ona wsłuchała się w odgłos bijącego serca. Jej serca. Biło tak spokojnie. Na jej spokojną twarz wdarł się delikatny uśmiech. Poczuła lekki podmuch wiatru, a tuż pod nią pojawił się złoty krąg. Jej włosy zaczęły lekko falować wraz z wiatrem. Jej ręce złożyły się jak do modlitwy, a z ust płynęły niezrozumiałe przez nikogo słowa. Nawet ona sama nie znała tych słów. Była jak w transie. Nagle rozbłysło jasne oślepiające światło, które bardzo zainteresowało walczących magów, tak samo jak i stworzenia. Sama blondwłosa została otoczona kolumną światła i jakaś nieznana siła unosiła ją do góry. Jak piórko. Uchyliła powieki. Poczuła miłe ciepło w środku. W sercu, które zaczęło później promieniować po całym ciele.

- Lucy? – Rzucił zaskoczony Salamander, gdy oślepiające światło znikło, a zamiast tego pojawiła się złota kolumna i ktoś definitywnie się w niej unosił. Od razu poznał tę osobę. – LUCY! – Krzyknął przerażony i ruszył pędem w stronę ocalałej katedry. Reszta magów, tak samo jak i on, ruszyli za nim. Nie mogli wyjść z podziwu, widząc tak piękne a zarazem ciekawe zjawisko. – LUCY, PRZESTAŃ! – Krzyknął głośniej. Sam nie wiedział, co ją czeka. Bał się. Całe jego ciało zaczęło drżeć ze strachu. (No bo z czegóż innego?)  - Błagam.. – Dodał ciszej.

- Co Ona wyprawia? – Tuż za różowowłosym stanął Fullbaster. Tak samo jak i on, był przerażony, tym co widzi.

- Mistrzu, wiesz co się dzieje? – Spytała kulawa Tytania.

- Nie mam pojęcia. Pierwszy raz widzę coś takiego. – Odparł zaskoczony.

Widziała ich. Stali i wpatrywali się w nią z wymalowaną troską na twarzy. Słyszała błagania Natsu. Słyszała swoje imię wypowiedziane przez niego. Wyglądali tak, jakby nie przejmowali się w ogóle tym, że za nimi znajduje się wiele małych smoków, czekających tylko na atak. Wytężyła wzrok. Stworzenia nie ruszały się. Tak jakby tylko dla nich czas się zatrzymał. Znów spojrzała na przyjaciół. Widziała jak po policzkach niektórych płyną łzy.

- Nie martwcie się, przyjaciele. – Rzekła. Jej głos odbił się echem po zniszczonym mieście. Uśmiechnęła się delikatnie, a z oczu wypłynęła jedna, samotna srebrzysta łza. Spojrzała w górę i teraz stała (albo fruwała.. jak kto woli ;P) twarzą w twarz.. albo raczej pysk ze smokiem. Wlepiał w nią swoje czarne, przepełnione gniewem ślepia. Otworzył szeroko paszczę, ukazując tym samym wielkie, ostre kły i duży obśliniony jęzor. Magini Gwiezdnej Energii znów zamknęła oczy.

- LUCY! – Usłyszała znów nawoływania przyjaciół. Tym razem było bardziej rozpaczliwe i przepełnione strachem. Otworzyła oczy, ukazując tym samym, o dziwo złote oczy. I znów potężna fala oślepiającego światła pokryła tym razem całe ciemne niebo. Magowie wstrzymali oddech. Zjawisko było piękne, zapierało dech w piersiach.. jednak nie tym się teraz martwili. Chodziło im o członka rodziny. Kogoś, kto swoją osobą zrobił tak odważny krok, by mogli żyć. Drażniące światło zniknęło. Tak samo jak i smok. Niebo stało się granatowe, wysypane miliardami gwiazd. Jedna z nich zabłysła i zaczęła spadać w dół.

- Lucy! – Dragneel od razu rzucił się w stronę pędzącej z zawrotną prędkością przyjaciółki. Reszta gildii uczyniła to samo. Salamander w ostatniej chwili złapał blondwłosą w ramiona i mocno do siebie przycisnął. Była cała. Cała i zdrowa. – Lucy? – Potrząsnął nią lekko, a ta uchyliła powieki. Ciężko oddychała, a z jej ubrań zostały strzępy. Spojrzała na płaczących ze szczęścia przyjaciół, a potem na różowowłosego, który to również nie wstydził się uronić łzy.

- No i czego płaczecie? Jestem tutaj. – Uśmiechnęła się mimo, iż czuła niewyobrażalny ból. Czuła każdy mięsień.

- Uleczę Panią! – Usłyszała nagle w tłumie cienki głos małej Marvell. Kucnęła przy poszkodowanej i obdarzyła ją jasną poświatą. Mimo to, nie czuła żadnej ulgi, ale za to poczuła jak jej powieki stają się coraz cięższe i powoli traci kontakt z rzeczywistością. Ostatnie, co usłyszała nim całkowicie straciła przytomność, było jej imię wypowiedziane z nutką strachu w głosie przez Salamandra i zdanie młodej magini: - Pani Lucy straciła swoją moc.. – Po tych słowach zobaczyła tylko ciemność.

Obudziła się w jakimś jasnym pomieszczeniu. Oczy kilkunastu magów były zwrócone na nią. Z jej punktu widzenia wyglądali jak sępy, czekające rzucić się na swoją ofiarę. Sama na to sformułowanie zachichotała cicho, co wywołało u niej niemały ból w okolicach żeber.

- Nie forsuj się. – Nakazał Mistrz.

- Gdzie jestem? – Spytała, patrząc w sufit.

- W gildii. W skrzydle medycznym. – Odpowiedziała jej Tytania.

- W gildii? – Powtórzyła z niedowierzaniem. – Nie została ona zniszczona przez smoka?

- Straciliśmy tylko część budynku, gdy smok po raz pierwszy zaatakował.

- Ile spałam?

- Dwa dni.

- Rozumiem. Wszyscy są cali?

- W takiej sytuacji pytasz o innych? – Skarcił ją Fullbaster. – Ty jesteś tutaj najbardziej poszkodowana. – Po wypowiedzeniu tych słów, miny wszystkich zgromadzonych zmieniły się diametralnie. Posmutnieli.

- A Wam co? – Spytała zaskoczona ich zachowaniem.

- Lucy, Ty.. – Zaczął młody Dreyar.

- Wiem. – Przerwała mu i uśmiechnęła się do wszystkich.

- Jak możesz w takiej chwili się uśmiechać? Straciłaś moc. – Zdenerwował się Salamander, który to do tej pory siedział cicho.

- Nie żałuję. To była jedna z najlepszych decyzji w moim życiu.

- Ty sobie chyba żartujesz! – Krzyknął.

- Natsu, opanuj się. – Skarciła go Scarlet i położyła mu dłoń na ramieniu. Szybko ją odtrącił i wyszedł z pokoju. Magowie obdarzyli Heartfillię smutnym spojrzeniem.

- Nie patrzcie tak na mnie. Cieszę się, że nic Wam się nie stało.

- Dlaczego to zrobiłaś? – Spytał mag lodu.

- Widzicie.. ja.. usłyszałam jakiś głos mówiący mi, że mam Was uratować. Nie wahałam się ani chwili. Chciałam to zrobić, nie ważne za jaką cenę.

- Mistrzu, czy jest jakiś sposób na to, by Lucy odzyskała moc? – Spytała Scarlet.

- Nie mam bladego pojęcia, ale warto zapytać się Porylusici. – Odrzekł Makarov.

- Ja również poszukam czegoś na ten temat w księgach! – Rzuciła McGarden. – Zrobię wszystko, by Ci pomóc Lucuś! – Krzyknęła radośnie, co zdecydowanie polepszyło atmosferę panującą w pokoju.

- Dziękuję. – Rzekła wzruszona. – Nie martwcie się tak o mnie. Póki mam ten znak.. – Wyciągnęła prawą dłoń, na której widniała jej przynależność do gildii i uśmiechnęła się. - ..jestem szczęśliwa. Nawet bez magii mogę być z Wami. Chociaż nie będę rozwiązywać z Wami żadnych misji, to będę tutaj. – Te słowa wzruszyły obecnych tam magów. – Em.. – Zaczęła chwilę później. – Czy ktoś może uprzedzić mojego ojca, że wszystko ze mną dobrze?

- Już to załatwiliśmy. Mirajane udała się do Twojego domu zaraz po tym, jak przynieśliśmy Cię do gildii. – Odpowiedział jej stary Dreyar.

- Jego stan również się poprawił. – Dodała starsza Strauss i uśmiechnęła się.

- Tak się cieszę. – Westchnęła.

- No dobra, to my Cię zostawiamy już w spokoju. Odpoczywaj. – Nakazał Mistrz i wszyscy posłusznie wyszli. No jednak nie wszyscy. Gdy drzwi się zamknęły, do łóżka blondwłosej podszedł młody Dreyar i usiadł na krześle.

- Trochę Cię poniosło. – Skwitował z uśmiechem. Odwzajemniła gest.

- Czasem każdy musi się trochę rozerwać.

- Tylko dlaczego takim kosztem?

- Nie praw mi morałów, Laxus. Każdy z Was na pewno zrobiłby to samo na moim miejscu.

- Czemu nie poprosiłaś nas o pomoc? Razem złączylibyśmy siły i na pewno byśmy wygrali. Nie musiałaś brać tego wszystkiego na siebie.

- Co się stało to się nie odstanie. A Natsu..

- Natsu się martwi. Chyba najbardziej z nas wszystkich. Gdybyś go widziała w tym momencie.. Nigdy go takiego nie widziałem, a znam go od małego.

- Myślisz, że mi wybaczy coś takiego? – Posmutniała.

- Jeśli chodzi o Ciebie, to nie będzie się długo gniewał.

- Dzięki za pocieszenie. Ehh.. chciałabym wyjść do domu. – Westchnęła głęboko. – Ah! Zapomniałam, że smok zniszczył większość miasta, więc pewnie już nie mam mieszkania..

- I tu się mylisz. Smok ominął część miasta i tam gdzie znajduje się Twoje mieszkanie, wyszło bez szwanku. Tam właśnie znajduje się większość mieszkańców.

- Rozumiem. Cieszę się. Laxus, mam prośbę. Załatw mi wyjście do domu.

- Zwariowałaś?! Gdzie Ci będzie lepiej, jak nie tu? Nie jesteś jeszcze na siłach. – Skarcił ją.

- Zwariuję tutaj. Marzę o ciepłej kąpieli w mojej wannie i dobrej książce. – Spojrzała na blondyna. Intensywnie nad czymś myślał.

- To drugie da się załatwić, ale co do pierwszego.. hmm w gildii posiadamy tylko prysznic.. chyba, że.. – W jego oku pojawił się niebezpieczny błysk, aż sama Heartfillia się wzdrygnęła. – Będę Cię asekurował? – Uśmiechnął się zadziornie, a Lucy spłonęła rumieńcem.

- Zwariowałeś? – Oburzyła się i rzuciła w niego poduszką. – Zboczeniec! – Dodała po chwili i zaczęła się śmiać, a on wraz z nią.

Yay.. sama siebie zaskoczyłam końcówką.. wydała się mi taka.. hmmm.. słodka? xD

No kto by nie chciał mieć takiego opiekuna jak Laxus? No moim zdaniem, idealnie nadaje się na opiekunkę, starszego brata, na męża zapewne też.. :D

No nic.. mam nadzieję, że się Wam spodobało ^^ Wyczekujcie kolejnej notki za niedługo :D

Buziaki Kochani ;*