24. Łzy i interesy.

Pierwsze gdzie się udała, było mieszkanie. Z prędkością światła wpakowała do ciemnej walizki nowe, świeże ciuchy i wybiegła, zatrzaskując za sobą drzwi. Po niecałych dziesięciu minutach, wbiegła na peron, który to był przepełniony innymi podróżnikami.

- Świetnie.. w takiej chwili? – Prychnęła pod nosem i siłą przeciskała się między ludźmi. W końcu, gdy się jej udało wyjść na stację, usiadła na walizce i westchnęła ciężko. Otarła z czoła kropelki potu i niecierpliwie wyczekiwała pociągu w dobrze znaną tylko jej stronę.

W gildii.

- Ej, przed chwilą była tutaj Lucy. Gdzie ją wywiało? – Spytał zaskoczony Dreyar barmana.

- Ty to masz człowieku refleks. – Burknął nawet nie racząc go spojrzeniem.

- Coś się stało? – Dopytywał się.

- Nic ważnego. – Młody Chigiri podniósł głowę i spojrzał w kierunku wyjścia, przez które kilka chwil temu wybiegła jego przyjaciółka. Blondyn spojrzał na niego, a potem rzuciła się mu w oczy gazeta, którą to kurczowo trzymał i miął. Po krótkim zastanowieniu, wyrwał mu ją i zaczął wertować każdą stronę czasopisma. Dreyar nie zauważył nic, co by mogło wzbudzić zainteresowanie ze strony blondwłosej dziewczyny. Jednakże coś musiało przykuć jej uwagę, skoro tak nagle wybiegła z budynku. Znad gazety spojrzał na chłopaka, który niemo wpatrywał się w kartki papieru.

- Lucy jest bardzo tajemnicza, co nie? – Odezwał się nagle Dreyar.

- Zawsze taka była, odkąd ją poznałem. – Odpowiedział.

- Znasz jej pochodzenie? – Blondyn zauważył, że ręka Miuzki’ego drgnęła. – Kim byli jej rodzice? – Kolejne wzdrygnięcie.

- Myślę, że nie powinienem rozmawiać o tym z Tobą. – Rzucił i zniknął w kantorku.

- To się jeszcze okaże, czy nie porozmawiamy.. – Uśmiechnął się chytrze pod nosem. – Coś ukrywacie. A Ty mi to wszystko wyjaśnisz. – Dodał po chwili.

Siedziała już w pociągu i obserwowała widoki za oknem. Właściwie to ją nawet nie interesowały. Jednakże wolała tępo patrzyć na zewnątrz niż na ludzi, którzy siedzą obok niej i wiercą się niemiłosiernie. Zaczęła się zastanawiać, czy nie lepiej było iść piechotą. Zerknęła na zegar, wiszący niedaleko w jej przedziale. Za jakieś pół godziny powinna być na miejscu. Jak zawsze uwielbiała podróże, tak teraz tylko czekała, aż ta się skończy. Z pośpiechu żadnej książki nie wzięła, a więc nie ma czym się zająć i zabić czas. Do jej głowy wdarł się obraz jej przyjaciół z gildii. Wyjechała bez pożegnania. Nie wiadomo, kiedy ich znowu zobaczy. Mimo iż ceniła sobie samotność, tak teraz jej brakowało osoby, z którą można byłoby porozmawiać albo nawet pomilczeć. Każdy był stosunkowo inny z charakteru, ale nie dało się ich nie kochać. Mieli odmienne zdania, ale serca były jednakowe. Przepełnione miłością do swoich towarzyszy. Do swojej rodziny. Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Tak, wspomnienie przyjaciół wystarczyło. Była od nich daleko, ale jednak czuła ich bliskość. W sercu. Tego ciepła nie można pomylić z niczym innym.

Pociąg zatrzymał się, a ona szybkim krokiem opuściła maszynę i skierowała swoje kroki przed siebie, w dobrze znane jej miejsce. Miejsce, w którym wiązała te miłe, ale i okropne wspomnienia. Po kwadransie dotarła przed ogromną posiadłość. Bez pukania, weszła do środka i ruszyła w kierunku krętych schodów. Tuż przed nimi zatrzymała się.

- Pani Spetto.. – Wyszeptała. Starsza, niska kobieta upuściła z wrażenia porcelanowy wazon, a w jej oczach pojawiły się łzy.

- P-panienka Nina. – Wolnym krokiem ruszyła do blondwłosej, nie wierząc w to, co widzi.

- Jak mnie Pani poznała? – Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Dla niej to również dość emocjonujące spotkanie.

- Może i ma Panienka inny kolor włosów, ale ten głos i te oczy poznam wszędzie. Są dokładnie takie same jak Pani Layli. – Starsza Pani podeszła bliżej i bez wahania przytuliła się do dziewczyny.

- Pani Spetto. – Odwzajemniła gest. – Co z ojcem? – Odezwała się po chwili i zwolniła uścisk.

- Jest w swoim pokoju. Nie wygląda najlepiej. – Posmutniała.

- Pójdę do niego. – Wzięła walizkę i ruszyła na piętro.

- Czy Panienka Nina do nas wróciła? – Spytała z błyskiem w oku i z nadzieją w głosie. Blondwłosa uśmiechnęła się nikle.

- Jeśli tylko będę mogła.. Jeśli tylko mnie przyjmie. – Rzekła nie patrząc nawet na staruszkę i pognała dalej. Gdy już pokonała ostatni stopień, weszła w długi korytarz. Dobrze wiedziała, gdzie chce iść, jednak jej krok był bardzo powolny. Czuła jak jej serce bije jak oszalałe. Ścisnęła mocniej ucho walizki i stanęła przed dużymi białymi drzwiami. Przełknęła głośno ślinkę i z lekki zawahaniem, zapukała kilkakrotnie. Usłyszała ciche ‘proszę’ i nacisnęła klamkę. Niepewnie uchyliła drzwi i stanęła w progu. Naprzeciw niej znajdowało się wielkie łóżko, w którym to leżał już starszy mężczyzna z wąsem i kilkutygodniowym zarostem. – D-dzień dobry. – Wyjąkała po chwili. – Ojcze. – Dodała szeptem.

- Nina? – Mężczyzna podniósł się na łokciach, nie dowierzając w to, co widzi. Albo raczej, kogo widzi. Szybko jednak opadł znowu na poduszki i westchnął głęboko. – Nie, przecież Ty jesteś tym magiem z Fairy Tail. Próbowaliście odnaleźć moją córkę, jednak później przekazałaś mi, że Nina żyje i ma się dobrze i że nie zamierza wracać do takiego życia. – Wypowiedział te słowa cicho, patrząc w sufit.

- Przepraszam.. – Jej warga zaczęła drgać. – Tak bardzo przepraszam za to kłamstwo wtedy i za ucieczkę dziesięć lat temu i za to, że nie dawałam znaku życia.

- O czym Ty mówisz?

- To naprawdę ja – Nina.

- Podejdź. – Nakazał. Blondwłosa czuła jak oblewa ją zimny pot, a nogi odmawiają posłuszeństwa. Bała się. Bała się spojrzeć ojcu w oczy. Czuła się okropnie, że przychodzi w takim momencie i prosi o wybaczenie. Córka marnotrawna. – Podsumowała się w myślach. Postawiła jeden krok w przód. Potem kolejny, i następny. W końcu doszła do łóżka. Obdarzyła mężczyznę smutnym spojrzeniem. Przygryzła dolną wargę. – Tak.. te oczy. – Rzucił. – Te same jak tego dnia, gdy zmarła Layla. – Uśmiechnął się pod nosem. – Nie sądziłem, że jeszcze je zobaczę.

- Tato.. – Jęknęła i upadła na kolana. – Przepraszam! Tak bardzo.. nie chciałam tego. – Po jej policzkach zaczęły płynąć łzy. Po raz pierwszy od dziesięciu lat, spod powiek wydostały się słone krople. Głowę wtuliła w pościel, mocząc przy tym prześcieradło. Łkała. Jak małe dziecko. Po tylu latach dała upust emocjom. Poczuła dłoń na włosach. Podniosła wzrok i spojrzała na zmęczoną twarz mężczyzny. On się uśmiechał.

- Nina. Tak bardzo za Tobą tęskniłem. Każdego dnia myślałem o Tobie. Zawsze Cię kochałem i kocham nadal. (Ma ktoś chusteczkę? T.T)

- Kochasz? Nawet po tym, co zrobiłam?

- Nawet po tym. Dzieci popełniają błędy. Dorośli również. Ja zdałem sobie sprawę z moich błędów. Widzę, że Ty również, o czym świadczy Twoje przybycie. To dla mnie wystarczające. – Chwycił jej drżącą dłoń, a ona przycisnęła ją do mokrego policzka.

- Ja Ciebie też kocham, tato. – Wyszeptała z uśmiechem.

Był już wieczór. Blondwłosa nadal przesiadywała w pokoju swojego rodziciela, opowiadając mu wszystkim, co wydarzyło się w ciągu dziesięciu lat jej nieobecności.

- Zmieniłaś kolor włosów i imię? – Spytał zaskoczony.

- Chciałam zacząć wszystko od nowa. Wtedy trafiłam na Mizuki’ego Chigiri. On wprowadził mnie do swojej rodziny, gdzie przyjęli mnie bardzo ciepło. Tam żyłam przez ostatnie lata. Później trafiłam na Fairy Tail i znów zaczęłam nowe życie.

- To dlaczego wróciłaś do starego, przez które tyle wycierpiałaś?

- Chcę to naprawić. Chcę Ci pomóc w interesach.

- Czytałaś gazetę, prawda?

- Tak. Grozi nam bankructwo.. – Wywnioskowała.

- Nam?

- Jestem Twoją córką. Nie zostawię Cię samego. Zwłaszcza teraz. Poza tym. To jest mój dom. Nie chcę go stracić. Mam z tym miejscem tyle wspomnień.. i co ważniejsze.. tutaj jest grób mamy. Wyciągnę nas z tarapatów. Zaczniemy wszystko od nowa. Dla mnie to już kolejny raz.. ale przynajmniej teraz będę miała Ciebie. – Uśmiechnęła się szeroko do rodzica, na co ten odpowiedział jej tym samym.

- A znasz się w ogóle na interesach? – Spojrzał ciekawie na córkę i przymrużył lekko oczy.

- Znam się na ludziach i potrafię wynegocjować to i owo. W końcu jakoś przetrwałam przez te dziesięć lat. Mam to w genach. – Puściła mu oczko. – Jest już późno. Myślę, że powinnam zostawić Cię już w spokoju. Musisz odpoczywać.

- Nie umieram jeszcze. Chcę się Tobą nacieszyć.

- Zdążymy wszystko nadrobić. Nie wybieram się stąd nigdzie póki wszystko się nie ułoży. Przyjdę do Ciebie z samego rana. Dbaj proszę o siebie. – Mówiąc to, wzięła do ręki walizkę i ruszyła w stronę wyjścia. Zanim jednak odeszła, odwróciła się i podbiegła z powrotem do łóżka i ucałowała mężczyznę w czoło. – Zawsze marzyłam, by to jeszcze kiedyś zrobić. – Rzuciła z uśmiechem.

- Ja również o tym marzyłem. – Rzekł, a po chwili drzwi się zatrzasnęły. Brązowooka pewnym już krokiem ruszyła do niegdyś jej pokoju. Pomieszczenie było czyste, wszystkie meble, zdjęcia i pamiątki były na swoim miejscu, tak jak dziesięć lat temu. Walizkę rzuciła w kąt a sama opadła na łóżko. Tak wiele się wydarzyło. Była szczęśliwa. Jej ojciec przyjął ją z powrotem. Nie spodziewała się, że będzie aż tak dobrze. Teraz liczyło się dla niej tylko to, by wyciągnąć z opresji jej rodzinę. Po kilku minutach zadumy, udała się w stronę gabinetu ojca. Pokój został wypełniony ciepłym światłem. Blondwłosa ogarnęła wzrokiem miejsce pracy ojca. Tutaj też nic się nie zmieniło. Podeszła do biurka, na którym widniał niewielki stos papierów. Rozsiadła się w wielkim fotelu i chwyciła do ręki pierwszą teczkę z brzegu, na której widniało znajome jej nazwisko – Nishimori. No tak.. uratowałam jego syna, który później próbował się mi oświadczyć. – Na samo przypomnienie, zaśmiała się cicho. Przeglądnęła dokładnie teczkę. Z tego, co przeczytała, Pan Rin, chce wykupić część ziemi jej rodziny. Wzięła do ręki, kolejne teczki. W każdej z nich była propozycja odkupienia ziemi Heartfilliów. Oczywiście również, ceny były niemiłosiernie wysokie. Przeglądając każdą z teczek, nie zauważyła nawet jak szybko biegnie czas. Było grubo po północy, a ona chciała jeszcze przeglądnąć ostanie pięć teczek. Niestety, zmęczenie ją dopadło i oparta głową o blat biurka, zasnęła.

Yo! Yo! Yo!

O yeaa! Mam nadzieję, że Wam przejaśniłam trochę umysł, co ^^

Przeszłość Lucy, tajemnica Lucy.. ups! Pardon, Niny.. została wyjaśniona xD W końcu ^^

I nie martwcie się.. Nie uśmiercę jej ojca. W tym opowiadaniu nie będę taka wredna >.<

Noo cóż.. mam nadzieję, że rozdział przypadł do gustu ;D

Czekajcie na kolejny, który pojawi się hmmm może jutro, pojutrze lub w środę? Ohh sama nie wiem, kiedy najdzie mnie wena ^^ i czy nie dostanę wcześniej kurwicy, bo coś czuję, że niewiele mi brakuje ;/

Buźka Mordki ;*