30. Pomoc i głos.

Czekała niecierpliwie na korytarzu, chodząc w tę i z powrotem, co chwilę patrząc w stronę drzwi od sypialni ojca. Od kwadransa jest tam lekarz. Bała się. Tak bardzo się bała o stan ojca. Przez tą kłótnię pogorszył się jego stan. A było tak dobrze. Cholera! – Przeklęła w myślach, ciągnąc się za włosy.

- Panienko Lucy, proszę się uspokoić. – Zaczęła Pani Spetto. Chwyciła jej dłonie i spojrzała czule w oczy blondynki.

- Jak mam się uspokoić? To przeze mnie.. Jeśli on.. – Przerwała i przygryzła dolną wargę a po policzku spłynęła łza.

- Ciiii.. – Starsza Pani przytuliła młodą dziedziczkę do siebie i pogłaskała po złotych włosach. – Pan Jude mimo wszystko jest silny. Wie, że ma dla kogo żyć. Ma Ciebie. Kocha Cię. Uwierz w niego. Módl się. – Heartfillia już nic nie odpowiedziała. Cicho wypłakiwała się w ciepłych ramionach starszej kobiety. Nagle usłyszała skrzypnięcie drzwi, więc odsunęła ją od siebie i szybkim krokiem ruszyła w stronę łóżka ojca, wymijając przy tym lekarza.

- Tato.. – Wyszeptała, chwytając jego dłoń. Była zimna. Drugą ręką przeczesała jego włosy. – Słyszysz mnie? – Próbowała się uśmiechnąć, jednak nie bardzo jej to wyszło.

- Dostał leki na uspokojenie. Jest nieprzytomny. – Odezwał się lekarz.

- Kiedy się obudzi?

- Zapewne jutro. Jednak chciałbym Panią ostrzec, że Pani ojciec nie powinien się denerwować. Jego serce nie jest już takie wytrzymałe, tak samo jego ciało. Proszę się cieszyć, że tylko tak to się skończyło. – Heartfillia obdarzyła medyka smutnym spojrzeniem. – Proszę go więcej nie denerwować. – Dodał i odszedł.

- Wybacz mi tato. – Pogłaskała go po policzku. Poczuła się znużona. Nie chcąc zostawiać go samego, położyła swoją głowę tuż obok jego ręki, wciąż ją ściskając. Szybko zasnęła.

Ranek nie należał do najprzyjemniejszych. Bolała ją szyja. Z wiadomych przyczyn. Przemasowała ją szybko i spojrzała na zmęczoną twarz rodziciela. Wyglądał dużo lepiej. Wyczuła też, że jego tętno jest w normie. Odetchnęła z ulgą i wyszła cicho z pokoju wprost do swojej łazienki, do wanny, wypełnionej po brzegi gorącą wodą. Za dużo tych wszystkich wydarzeń naraz. Tata, Magnolia.. Przyjaciele.. – Przygryzła dolną wargę i myślami powędrowała do przyjaciół, do gildii. Ojciec jest bezpieczny, ale czy oni też? Nie musiała się długo zastanawiać, co zrobić. Każda minuta zwłoki, może doprowadzić do nieodwracalnych skutków. Pospiesznie opuściła łazienkę i przebrała się w wygodne ciuchy. Z szuflady wyciągnęła czystą kartkę papieru i atrament z piórem.

‘Tato,

Gdy już to odczytasz, będę w Magnolii. Z przyjaciółmi.

Z całych sił zamierzam ochronić to miasto, tak samo jak i ich.

Jestem magiem Fairy Tail,

A więc zobowiązuje mnie to do walczenia o to, co jest dla mnie ważne.

Są dla mnie wszystkim. Dlatego proszę Cię,

byś wybaczył mi moje egoistyczne zachowanie w tej chwili.

Wyjeżdżam bez powiedzenia Ci ‘ do zobaczenia’ prosto w twarz.

To boli. Nie tylko Ciebie.

Zdrowiej szybko.

Kocham Cię, Lucy.’

Taką treścią została wypełniona biała kartka. Złożyła ją dwukrotnie i włożyła do koperty. Przypięła do paska klucze oraz bicz i z cichym westchnieniem opuściła swoją sypialnię. Cicho weszła do pokoju ojca. Na stoliczku położyła śnieżnobiałą kopertę. Spojrzała na rodziciela i ucałowała jego czoło. Pozwoliła by samotna łza spadła na jego blady policzek. Obdarzyła smutnym spojrzeniem nieprzytomnego ojca i wyszła z pokoju.

- Gdzie się Panienka wybiera? – Tuż przy głównym wyjściu zatrzymała ją starsza kobieta. Gdy spojrzała w te czekoladowe, przepełnione mądrością i desperacją oczy, już wiedziała, co chce zrobić. – To niebezpieczne. Panienki ojciec..

- Zostawiłam mu list. Przepraszam, ale to moja powinność. Mój obowiązek względem maga Fairy Tail. – Rzekła stanowczo i pewnie. – I Pani mnie od tego nie odwiedzie. – Dodała.

- Nie będę zatrzymywała, ale powiem jedno.. – Podeszła do blondwłosej i chwyciła ją za ręce. – Daj z siebie wszystko i wróć do nas, cała i zdrowa. – Pani Spetto uśmiechnęła się serdecznie, co jeszcze bardziej podbudowało dziewczynę.

- Dziękuję Pani. – Na pożegnanie, przytuliła kobietę i wybiegła z posiadłości.

Biegnąc dróżką zauważyła zielonookiego i jego ojca, którzy zawzięcie o czymś dyskutowali. Młody Nishimori zauważył biegnącą dziewczynę i sam pędem ruszył jej śladem. Zatrzymał ją chwilę później.

- Lucy, dokąd tak biegniesz? – Spytał sapając lekko.

- Nie mam teraz czasu. – Rzuciła pospiesznie i już miała znów ruszyć, gdy ten chwycił ją za ramię.

- Co się stało?

- Magnolia ma kłopoty. Została zaatakowana przez smoka. Moja gildia walczy, muszę im pomóc.

- Nie pójdziesz! – Rzekł stanowczo.

- Słucham? Nie będziesz mi mówił, co mogę, a czego nie. Jestem magiem. To mój obowiązek.. – Chciała mówić dalej, jednak zostało jej to uniemożliwione. Zielonooki przytulił ją mocno do siebie.

- Chrzanić obowiązek. Nie chcę, by coś Ci się stało. Twój tata pewnie też się martwi..

- Wczoraj gorzej się poczuł. Jest nieprzytomny. Zostawiłam mu list. – Odpowiedziała mu, wyswobadzając się z uścisku. Spojrzała mu prosto w oczy. – Czemu wszyscy jesteście tacy uparci? Jestem dużą dziewczynką, w dodatku magiem. Umiem się bronić i chcę bronić to, co kocham.

- Lucy..

- Nie zatrzymuj mnie Makki, bo to nic nie da. Błagam, przez ten czas.. zajmij się moim ojcem. – Rzekła z delikatnym uśmiechem. Nishimori nic nie powiedział. Zamiast tego, przybliżył się znów do magini i złożył na jej ustach delikatny pocałunek, co bardzo zszokowało dziewczynę. (No szczerze to mnie też, bo nie miałam tego w ogóle w planach.. o.O)

- Na szczęście. – Wyszeptał. – Wróć cała i zdrowa.

- Dzięki. – Rzuciła zarumieniona i odbiegła w stronę stacji. Nim wsiadła do pociągu wdała się w ostrą wymianę zdań z konduktorem oraz szarpaninę, bo jak się okazało nie było już wolnych miejsc w przedziałach. Blondwłosa jednym ruchem znokautowała mężczyznę i weszła do pociągu, rzucając krótkie ‘przepraszam’. Wszystko się wali.. – Rzekła w myślach. Po długiej podróży, jak dla niej, od razu wybiegła z pociągu. To co zobaczyło, przeszło jej najśmielsze oczekiwania. Po niebie fruwał smok wielkości pół Magnolii, a nad ziemią latały dużo mniejsze stworzenia. Było ich około trzydzieści. Podbiegła do walczących dzielnie magów. Żaden z nich nie ośmielił się teraz spojrzeć na biegnącą w ich stronę dziewczynę. Każde odwrócenie wzroku może się źle dla kogoś skończyć. W oddali zobaczyła dzielnie walczącego Salamandra z małym smokiem. Jego ubrania były potargane. Mimo to, jego zapał wcale się nie zmniejszył. Co więcej.. widziała na jego twarzy zadowolenie. Był tak zajęty okładaniem pięściami jednego z smoków, że nie zwrócił uwagi, iż zbliża się do niego kolejny. Pysk potwora otworzył się szeroko, ukazując białe, ostre kły. Nie miała wyjścia. Wystarczył ułamek sekundy zwłoki, a zostałby ranny. Szybko wyciągnęła swój Fleuve d'étoiles i zwinnym ruchem zatrzymała tym smoczka. Rzeka Gwiazd owinęła się wokół jego wielkiego ogona.

- Ani mi się waż. – Rzuciła magini z chytrym uśmieszkiem. Drugą wolną ręką wyciągnęła złoty klucz. – Otwórz się Bramo Złotego Byka: Taurus! – Krzyknęła, a tuż przed nią pojawił się jeden z jej Gwiezdnych Duchów.

- Muuu! Lucy, Twoje ciałko jak zawsze jest ~

- Przestań błaznować i pomóż! – Skarciła go. Taurus za pomocą swojego wielkiego toporu, odciął głowę potworowi. (Trochę drastyczne, co?)

- Lucy! Co Ty tutaj robisz?! – Krzyknął zdenerwowany i poobijany Dragneel, który właśnie pokonał jednego ze smoków.

- Jestem magiem Fairy Tail. – Uśmiechnęła się i dumnie wypięła pierś. – Walczymy razem. – Dodała.

- Miałaś zostać.

- Bądź cicho i nie trać gardy! Trzeba pokonać te małe smoki. Gdzie mieszkańcy?
- Ewakuują się.

- Rozumiem. – Odpowiedziała krótko i znów sięgnęła po złote klucze. Tym razem wyciągnęła ich aż trzy. Tuż przed nią pojawił się Sagittarius, Scorpio oraz Leo.

- Lucy, czy to nie za wiele jak dla Ciebie? – Spytał różowowłosy.

- Dla mnie to bułka z masłem. – Rzekła. – Sagittarius, Scorpio, wy idźcie wspomóc innych magów. – Tak jak powiedziała, tak Duchy zrobiły. – Loki, Ty idziesz ze mną.

- Jak sobie życzysz moja droga. – Uśmiechnął się i poprawił okulary, po czym ruszył za swoją właścicielką.

- Lucy! – Krzyknął Smoczy Zabójca. – Uważaj na siebie!

- I Ty również! – Odkrzyknęła mu.

- Happy.. leć za Lucy. – Nakazał chłopak swojemu towarzyszowi.

- No a Ty?

- Mną się nie przejmuj. Gdy będzie potrzebować pomocy, zrób to.

- Aye sir!

Odkąd Heartfillia dołączyła na pole bitwy, minęły już trzy godziny. A małych smoków zamiast ubywać, przybywało. Widziała rannych przyjaciół. Z całych sił chciała im pomóc, obronić.

- Loki, idź pomóc innym. Dam sobie radę sama.

- Nie opuszczę Cię.

- Nie ma na to czasu, zrób to! – Lew nic nie odpowiedział. W ciszy odbiegł od właścicielki i ruszył w głąb zniszczonego miasta. – Cholera, to się powoli robi wkurzające! – Krzyknęła zła, gdy po raz kolejny powaliła smoka. W oddali zauważyła dobrze znaną jej sylwetkę. – Mizuki! – Krzyknęła i podbiegła do przyjaciela, którzy dzielnie ‘operował’ łukiem.

- Lucy, jak miło Cie widzieć. – Mimo bardzo poważnej sytuacji, na jego twarzy dało się zauważyć szeroki uśmiech.

- Co Ty tu do cholery robisz? Nie jesteś magiem! Wynocha stąd! Idź się ukryć! – Spojrzał na nią z ukosa.

- I myślisz, że Cię posłucham? – Prychnął. – Tak samo jak i Ty, należę do Fairy Tail. Może nie mam mocy, jednak jestem dość wytrzymały i dobrze sobie radzę z łukiem jak i z mieczem.

- Błagam.. nie chcę by coś Ci się stało.

- Każdy walczy z całych sił. Nie przekonasz mnie, bym się wycofał.

- A-ale..

- Przestań! Weź się w garść! – Warknął na nią. Zadrżała. – Cholera, to się nigdy nie skończy.. – Rzucił. – Małych smoków coraz więcej przybywa, a ten duży szybuje po niebie i patrzy na nas jak na pożywienie.

- To jego trzeba unicestwić.. – Wydedukowała dziewczyna. – Walka z małymi się nie skończy, póki on żyje.

- Masz jakiś pomysł? – Brązowooka spojrzała dookoła. Wielu magów już opadało z sił. Niezwyciężona Tytania miała liczne obrażenia na nogach, rękach i brzuchu. Fullbaster ledwo trzymał się na nogach. Zauważyła, że jedna z rąk jest złamana. Levy wraz z Gajeel’em ochraniali się wzajemnie, jednak i ich smoki nie oszczędzały. Włosy McGarden były pobrudzone krwią, a jej drobne ciało było mocno poharatane. Żelazny Smoczy Zabójca mimo tego, iż jego ubrania były w strzępach, a sam był mocno pokiereszowany, uśmiechał się szeroko. W oddali zauważyła Mistrza, który to równie dzielnie walczył u boku swoich dzieci. Z jego miny wyczytała, że nie przejmuje się swoimi ranami. Bardziej martwił się o swoje kochane dzieciaczki, które to musiały uczestniczyć w wielkiej rzezi obrony miasta. Młody Dreyar wraz z swoją ‘ekipą’ atakowali dookoła każde latające i niezbyt atrakcyjne zwierzęta. Żadnego maga do pomocy. Miała plan. Sama nie widziała, czy uda się jej go wykonać w samotności. Jednak spróbować zawsze warto.

- Jesteś silna. – Usłyszała melodyjny, ciepły głos. Niepewnie okręciła się wokoło, jednak nie znalazła żadnego właściciela ów głosu. – Uratuj ich. – Dopowiedział głos.

Nooo i takie ^^ znów Was potrzymam w napięciu, co dalej.. a powiem, że będzie akcja xD

Ahh normalnie mam taki nagły przypływ weny od wczoraj, że wprost klawiatura się mi pali pod palcami ;D

Mam nadzieję, że ten rozdział wzbudził w Was niemałe emocje i że pochwalicie mnie, że w końcu coś się tutaj konkretnego dzieje, a nie ciągle wątek miłosny itd.. Trochę walki jeszcze nikomu nie zaszkodziło, no ale kto wie, co dalej się potoczy? (No przynajmniej ja wiem, co będzie dalej, Wy zaś czekajcie cierpliwie na kolejną dawkę akcji ze smokami. Jak dobrze pójdzie i jeśli będzie dużo komentarzy pod spodem to rozdział pojawi się w weekend ;P

Buźka Mordki ;*