27. Klucze i życzenia.

Był już wieczór. Blondwłosa wraz z ojcem siedzieli w jej pokoju i ciągle rozmawiali. Jego obecność poprawiła jej humor. Oboje leżeli na łóżku, gapiąc się w sufit i śmiejąc się z żartów starszego Heartfilli.

- Pójdę już do swojego pokoju. Pani Spetto pewnie zaraz wparuje tu i zrobi mi wykład. – Zaśmiał się.

- Racja. Jeśli chodzi o Twoje zdrowie, robi się bardzo stanowcza i.. straszna. – Stwierdziła dziewczyna.

- Dobranoc Lucy. – Wstał z łóżka i ucałował czoło córki.

- Dobranoc tato. – Odpowiedziała. Sama też pognała do łazienki i wzięła odprężającą kąpiel, która również bardzo jej pomogła. Mimo zaczerwienionych od płaczu oczu, na jej twarzy wkradł się uśmiech. Po odświeżeniu się, znowu wpakowała się do łóżka i szczelnie się okryła. – Dobranoc Fairy Tail. – Wyszeptała i zasnęła.

W gildii Fairy Tail. (No bo ileż też można ciągle pisać o Heartfilliach?)

Za barem stał młody Chigiri i nerwowo polerował szklankę już od jakiś piętnastu minut.

- Zaraz zedrzesz to szkło. – Rzucił młody Dreyar uśmiechając się pod nosem. Jego nagłe pojawienie się spowodowało u bruneta wzdrygnięcie, przez co szklanka, którą właśnie polerował, wypadła mu z rąk i roztłukła na drobniutkie kawałeczki.

- Cholera.. – Rzucił tylko pod nosem i od razu zabrał się za sprzątanie.

- Coś taki nerwowy? – Spytał ciekawy.

- Lucy mnie zabije.

- Ciebie? A to za co?

- Ostrzegała mnie, bym nie pił alkoholu. Jak ja mogłem dać się tak łatwo podejść komuś takiemu jak Ty? – Wymienili się spojrzeniami.

- Weź już nie marudź. Ile można utrzymywać taką rzecz w tajemnicy?

- Wszystko było w porządku przez dziesięć lat, więc nic by się nie stało jakby przez kolejne nikt nie wiedział.

- No ale oprócz nas i dziadka nikt o tym nie wie.

- Za niedługo będzie o tym wiedzieć cała gildia, a potem Magnolia a potem już nie będzie nikogo, kto by o tym nie słyszał.

- Co Ty opowiadasz?

- Nie znasz jej. Nic o niej nie wiesz. Kiedyś nikt nie wiedział, że była Gwiezdnym Rycerzem, a teraz już wszyscy wiedzą.

- Nie wiadomo, czy w ogóle się tu jeszcze pojawi. – Rzekł cicho. Mizuki tylko westchnął i udał się w stronę kantorka (a już miałam napisać ‘kartonka’) bez słowa. 

W innej części gildii odbywała się kłótnia dwóch magów.

- Idziemy do restauracji! – Krzyczała mała niebieskowłosa. (Zgadniecie kto? ^^)

- Idziemy do parku! – Wrzeszczał drugi, czarnowłosy mag.

- Chcesz tam iść, bo ma być jakiś pokaz mordobicia!

- Co w tym złego?

- Yhh! A to, że to nie jest romantyczne! Randka powinna być taka, żeby ją miło wspominać!

- Takie widowisko będzie warte zapamiętania. – Dziewczyna założyła ręce na piersiach i spojrzała na niego wściekle.

- Jeśli chcesz kogoś tam zabrać, to weź sobie Lily’ego! (No to już wiadome, kto się kłócił ;P) A teraz żegnam. Dobrej nocy! – Szybkim krokiem wyszła z gildii, trzaskając mocno drzwiami. W oczach pojawiły się łzy. Są ze sobą od kilku dni, a jeszcze ani razu nie zaprosił jej na żadny spacer, na kolację czy gdziekolwiek. Co z tego, że widywali się w gildii codziennie, mówił ‘kocham’ jak nie okazywał tego w należyty sposób? Wiedziała, że ma trudny charakter, jest wybuchowy, ale ma też swoje dobre strony. Gdy chce potrafi być miły i pomocny. Nie wiedziała już, jak długo rozmyślała nad tym wszystkim. Tak bardzo pogrążyła się w myślach, że aż zboczyła z drogi do domu. Zatrzymała się i rozejrzała dookoła. Ciemno, żadnej żywej duszy. Niedaleko jest park. Żelazny chciał się tam udać. W momencie uświadomiła sobie kilka ważnych rzeczy. Pierwszą było, że bardzo jej na nim zależy. Związek też polega na kompromisach, więc powinna była ustąpić mu od czasu do czasu i pozwolić zaciągnąć się do tego parku. Była pewna, że tam go znajdzie, więc ruszyła przed siebie. O dziwo, gdy już tam dotarło, było cicho i jakoś pusto. Już miała zawracać, gdy jeden z płatków wiśni przeleciał jej przed nosem i upadł na ziemię. Jej oczom ukazała się dróżka zrobiona z różowych płatków. Niepewnie zaczęła po niej deptać, aż zaprowadziła ją pod jedno z najstarszych drzew. Zatrzymała się przed nim i rozejrzała dookoła. Nikogo nie było, więc myślała że to jakiś głupi żart. Odwróciła się na pięcie i już miała odchodzić, gdy poczuła jak ktoś ją obejmuje od tyłu i mocno do siebie wtula. – Gajeel.. – Wyszeptała, a w kącikach oczu pojawiły się łzy. Łzy szczęścia.

- Co Mała, zaskoczona? – Wyszczerzył swoje kły i odwrócił ją do siebie.

- Kiedy Ty to zrobiłeś?

- Na szybko na to wpadłem. Przemyślałem to i owo.. pomyślałem, że możesz mieć rację. Dziewczynie to raczej nie odpowiadają takie rzeczy.

- Jesteś kochany. – Wtuliła się w jego dobrze zbudowaną klatkę piersiową, a on odwzajemnił uścisk i ucałował czubek jej głowy.

- Gihi. – Zaśmiał się w tym swoim stylu. – Kocham Cię, Mała. (Zastanawiam się, czy możliwe jest, by on to powiedział? o.O w sumie to.. miłość zmienia ludzi, nie? ^^) – Wypowiadając te słowa, przybliżył swoją twarz do jej i ucałował jej delikatne usta. Po ciele McGarden przeszedł przyjemny dreszcz i odwzajemniła gest ukochanego. Trwali tak przez kilka minut. Jednak ich jakże romantyczną scenę przerwała nagła ulewa.

- Ja Ciebie też. – Odezwała się nagle i pociągnęła chłopaka za rękę, by znaleźć schronienie przed zmoknięciem.

Mimo, iż biegli bardzo szybko, nie pozostała na nich sucha nitka. Zatrzymali się przed mieszkaniem Smoczego Zabójcy i stanęli pod niewielkim zadaszeniem, śmiejąc się w niebogłosy. (I znów ciężko mi sobie wyobrazić Gajeela śmiejącego się o.O) Czarnowłosy zaczął grzebać po kieszeniach w poszukiwaniu kluczy od domu.

- O kurwa! (No to pasuje mu jak ulał xD) – Wrzasnął.

- Gajeel, uspokój się. Co się stało? – McGarden jak zawsze (albo i nie) spokojna, spojrzała na chłopaka.

- Moje klucze.. chyba zgubiłem. – Usiadł na mokrych schodach i zakrył twarz w dłoniach.

- Spokojnie. Coś się wymyśli. – Kucnęła za nim i dotknęła jego ramienia.

- Gdzie ja mam spać?

- Hmmm.. przenocujesz u mnie.

- Ale tam raczej nie wpuszczają facetów. – Przekręcił głowę w bok, by choć z mniejszym stopniu spojrzeć na dziewczynę.

- Jakoś Cię przemycę do pokoju. Tylko musisz być cicho a z samego rana pójdziesz, by nie wzbudzić podejrzeń u właścicielki. – Uśmiechnęła się delikatnie, a na jej policzkach wystąpiły dwa pokaźne rumieńce. Redfox już nic nie odpowiedział. Wstał i wraz z niebieskowłosą udali się na Wróżkowe Wzgórza. (Dobrze pamiętam? ;P)

Levy bezproblemowo wprowadziła Smoczego Zabójcę do pokoju. Była już cisza nocna, więc wszyscy byli w swoich pokojach i odpoczywali. Nawet właścicielka.

- Uff. – Zaczęła, gdy tylko przekroczyli próg pokoju dziewczyny. – Udało się. A teraz wybierz miejsce, gdzie będziesz spał, a ja idę się odświeżyć. – Zakomunikowała i zostawiła zdezorientowanego maga na środku pokoju. Gdy po kwadransie wyszła z łazienki, zastała Żelaznego na swoim łóżku i to wpół nagiego. (Yohohohohoho xD) Oblała się rumieńcem i rozejrzała dookoła. Miała dylemat: czy spać na podłodze, czy położyć się obok chłopaka. Po chwili postawiła na to drugie i położyła się obok niego, przeczesując rękoma jego bujne czarne włosy. Z uśmiechem na twarzy wtuliła się w jego nagi tors i zasnęła.

Rankiem obudziła się w tej samej pozycji, jednakże ku jej miłym zaskoczeniu, ręce Redfox’a, obejmowały ją mocno. Nie spodziewała się, że kiedyś jej się to przydarzy. Będzie mieć u swego boku świetnego faceta, który mimo swojego dosyć szorstkiej natury, potrafi być czuły. Z małymi trudnościami przekręciła głowę, by móc zobaczyć, która godzina. Mała wskazówka na zegarze wskazywała godzinę szóstą.

- Gajeel. – Zaczęła magini, szturchając chłopaka to w brzuch to w ramię. – Obudź się.

- Co się stało? – Mruknął z zamkniętymi oczami.

- Musisz już iść.

- Jeszcze chwilka. – Przeciągnął się i zamknął znów w uścisku drobną dziewczynę.

- Dusisz mnie. – Skwitowała, szarpiąc się. Czarnowłosy odzyskał zdrowy rozsądek i wypuścił McGarden z objęć. Sam zaś usiadł na skraju łóżka i założył przeschniętą już czarną koszulkę.

- Dzięki Mała za przenocowanie. – Odezwał się nagle.

- Nie ma problemu.

- Dobra, uciekam. Idę poszukać tych nieszczęsnych kluczy. Spotkamy się w gildii. – Wyszczerzył się, ukazując swoje ostre białe kły i nim niebieskowłosa się obejrzała, wyskoczył przez okno. (Typowy Smoczy Zabójca, phi ^^)

Była już godzina osiemnasta. Mimo późnej godziny, słoneczko świeciło w najlepsze i wcale nie miało zamiaru się skryć. W gildii zaś panowała wesoła atmosfera. Ludzie pili (norma), tańczyli, śmiali się i śpiewali. Nikt nawet nie śmiał wszczynać bójki. Powód? Urodziny Mistrza gildii. Chociaż w ten jeden dzień wypadałoby nie przyprawiać go o wyższe ciśnienie i jakieś przykrości. Sam stary Dreyar bawił się rewelacyjnie. Jak to w jego zwyczaju bywało, siedział po turecku na ladzie baru i wesoło popijał wysokoprocentowy trunek, obserwując swoje ‘dzieciaczki’, które to kochał nad życie. Wtem drzwi do gildii otworzyły się, a w nich stanęła osoba w ciemnym płaszczu. Zsunęła kaptur z głowy, a oczy wszystkich zgromadzonych były skierowane w jej stronę. Postać uśmiechnęła się nerwowo, a jej oczy napotkały wesołą twarz staruszka, którego to teraz szukała.

- Wszystkiego najlepszego Mistrzu. – Zaczęła. – Mam nadzieję, że nie przytrafią Ci się więcej tacy kłopotliwi podopieczni jak ja.

- Wcale nie jesteś kłopotem. – Odpowiedział jej, uśmiechając się szeroko.

- Życzę Ci Mistrzu, byś miał więcej cierpliwości i siły do reszty. Byś zawsze był uśmiechnięty i dumny ze swoich dzieci.

- Już jestem dumny. Nic mi więcej do szczęścia niepotrzebne. Mam Was, moje kochane dzieci. – W gildii dało się usłyszeć klaskanie, a z oczu staruszka wypłynęło kilka łez.

- Może to egoistyczne z mojej strony.. – Zaczęła znów. – Jednakże korzystając z okazji, chciałabym coś powiedzieć. Na początek, chcę powiedzieć: przepraszam, że odeszłam bez pożegnania. Nie chciałam byście mieli problemy, ale dzięki komuś, przemyślałam to wszystko.. – Tu spojrzała na młodego Dreyar’a, który uśmiechał się delikatnie pod nosem. – Tak naprawdę pochodzę z bogatej rodziny. Jestem Nina Heartfillia. Uciekłam z domu w wieku dziesięciu lat i zamieszkałam w domu Państwa Chigiri. Przybrałam imię Lucy i zaczęłam nowe życie, jednak ostatnio sprawy bardzo się skomplikowały. Wróciłam do domu, do chorego ojca, który bezzwłocznie potrzebował pomocy. Bałam się Wam to powiedzieć. – Z jej oczu spłynęła pojedyncza łza.

- Głupia! – Wrzasnął różowowłosy i podszedł do dziewczyny ze spuszczoną głową.

- N-natsu.. prze~ - Ramiona Dragneela objęły mocno dziewczynę, wywołując u niej cichy szloch. - ..praszam. – Dokończyła po chwili, wtulając się w przyjaciela.

- Nigdy więcej tego nie rób. – Zagroził, nie wypuszczając jej z objęć. Co więcej, nic nie wskazywało na to, by chciał ją z nich wypuścić. Reszta magów z wielkimi uśmiechami, patrzyli na tę wzruszającą scenę. Heartfillia uśmiechnęła się po chwili.

- Jestem w domu. – Wyszeptała.

Nooo i koniec rozdzialiku ^^

Sama się sobie dziwię, ale chyba wyszedł dobrze, nie? xD

No i oczywiście wątek Gale.. oh, aż wstyd nie dać tutaj dedykacji: oczywiście dla Reneé! No bo dla kogóż innego? Yay, chyba nie znam innej fanki number 1 ^^ Mam nadzieję, że będziesz zadowolona z tego wątku :*

<3