26. Przyjaźń i niewiedza.

Któryś z kolei kieliszek wina. Kolejny toast.

- Too.. ja pójdę do Jude’a. Mogę, prawda? – Starszy Nishimori spojrzał na blondwłosą.

- Oczywiście. Bardzo się ucieszy. – Odpowiedziała z uśmiechem. Po chwili zniknął i udał się w stronę pokoju chorego. – Wyjdziemy na dwór? – Posłała pytanie młodzieńcowi.

- Jasne. – Odpowiedział krótko i wyszli na świeże powietrze. – Nie mogę w to uwierzyć.. – Zaczął.

- Ale w co? W to, że jestem córką najbogatszego biznesmena?

- Czemu nie powiedziałaś wtedy? Na misji, kiedy przyszłaś mnie uratować? – Usiedli na drewnianej ławce w ogrodzie.

- Wtedy byłam tylko Lucy. To trochę skomplikowane..

- Mamy czas. Jak dwójka biznesmenów się spotka to mogą rozmawiać godzinami. – Zaśmiał się zielonooki.

- Racja. – Westchnęła.

- No to jak? Opowiadaj mi tu wszystko.

- Widzisz.. Dziesięć lat temu, gdy zmarła moja matka po prostu uciekłam. Czułam się zaniedbana i niekochana przez ojca. Mimo, że miałam tylko dziesięć lat, dobrze wiedziałam, czego chcę. Chciałam znaleźć miejsce, w którym będę szczęśliwa..

- Znalazłaś je?

- Tak. – Uśmiechnęła się pod nosem. – Spotkałam Mizuki’ego Chigiri. Wprowadził mnie do swojej rodziny i opiekował się mną. Zmieniłam imię, kolor włosów.. z czasem zaczęłam tam pracować. I tak mijały lata. Gdy pojawili się magowie Fairy Tail, poczułam, że czas uwolnić się spod skrzydeł tych ludzi, więc udałam się do gildii, gdzie znów poczułam, że jestem kochana. Moje życie znów się zmieniło. Na lepsze.

- To dlaczego wróciłaś tutaj?

- Mój ojciec zachorował.. nie mogłam tego tak zostawić i jeszcze stracić tego domu, tych wspomnień.

- A Ci magowie? Jak zareagowali, gdy się dowiedzieli, że jesteś córką Jude’a Heartfilli? – Brązowooka wzdrygnęła się lekko, co nie uszło uwadze chłopakowi.

- Nie wiedzą kim jestem. – Ścisnęła ręce na kolanach. - Odeszłam z gildii bez słowa wyjaśnienia.

- Na pewno się martwią. – Stwierdził.

- Wiem.. nie umiałam jednak inaczej postąpić. Boję się o nich. Boję się, że mogą mieć kłopoty, że zaprosili do gildii zaginioną dziedziczkę.

- No przecież nie wiedzą o tym. Nic im nie grozi.

- I tak może wybuchnąć skandal Makki. Nie chcę by cierpieli przez moje egoistyczne zachowanie.

- I tak cierpią. – Rzucił, a Heartfillia obdarzyła go zdziwionym spojrzeniem. – Cierpią, bo nie wiedzą gdzie podziewa się ich członek.

- Zapomną. – Rzekła po chwili i wstała.

- Czekaj! – Krzyknął i chwycił ją za rękę. – Wiesz.. od czasu, kiedy skończyłaś u nas misję.. myślałem o Tobie. – Uśmiechnął się zadziornie.

- N-n-n-o wiesz? – Zająknęła się.

- Ty o mnie nie? Wiesz, że teraz moglibyśmy się pobrać? Oboje pochodzimy z bogatych rodzin. To byłoby..

- .. korzystne dla naszych rodzin, tak? – Dokończyła za niego z nutką złości w głosie. – Wybacz, że Cię rozczaruję, ale nie wyjdę za mąż za kogoś, kto oczekuje tylko korzyści materialnych z takiego związku.

- Źle mnie zrozumiałaś. – Rzekł zdenerwowany.

- Oh? Doprawdy? Z tego co powiedziałeś, właśnie to wynikało, że na tym Ci zależy.

- Ale nie o to mi chodziło tak naprawdę. Pamiętasz, co powiedziałem wtedy? – Nishimori przybliżył się do dziewczyny i chwycił ja za drugą rękę. Ta kiwnęła twierdząco głową. – Moje uczucia się nie zmieniły. Ja Cię nadal ~ ..

- Mam już kogoś wyjątkowego Makki. – Przerwała mu. Mimo tego on nadal nie zwolnił uścisku na jej dłoniach.

- Jesteście razem?

- Co? To pytanie jest niestosowne.. – Wykręcała się. Widząc jednak jego srogi wzrok, westchnęła. – Nie jesteśmy razem. – W oczach chłopaka pojawił się niebezpieczny błysk.

- No to mam jeszcze szansę.

- Proszę, przestań. – Delikatnie uwolniła się z uścisku i obróciła się do niego tyłem.

- Nosisz kolczyki, które Ci podarowałem.

- Tak, noszę. Nie mogłam ich oddać ani sprzedać. Dlatego je noszę i robię to z przyjemnością. – Odeszła kilka kroków i odwróciła się z szerokim uśmiechem do chłopaka, któremu aż z wrażenia serce zaczęło szybciej bić. – Bardzo je lubię i za żadne skarby nikomu ich nie oddam.

- Cieszę się. – Wyrzucił tylko z siebie i popatrzył na odchodzącą blondwłosą.

- No co tak stoisz jak kołek? Zaraz będzie padać. – Rzuciła przez ramię i weszła do środka. – Mam nadzieję, że przyjmiesz do wiadomości informację taką, iż nie będziemy razem. Prawda? – Spojrzała na niego błagalnie.

- Moja odpowiedź na to brzmi: ja i tak będę czekał.

- Rany.. ale jesteś uparty.. – Westchnęła i wraz z zielonookim udały się na piętro do swoich ojców. Bez pukania weszli do pokoju chorego Heartfilli.

- Jak się cieszę, że się znacie. – Rzucił od razu Jude.

- Tato.. – Spojrzała na niego spod byka. – Nic więcej w tym temacie. My się tylko P R Z Y J A Ź N I M Y. Prawda? – Tu zerknęła na Makki’ego i widząc jak się waha z odpowiedzią, szturchnęła go łokciem w brzuch.

- T-tak. Prawda. – Odpowiedział, łapiąc oddech. Staruszkowie spojrzeli po sobie zdziwieni.

Godzinę później, rodzina Nishimori opuściła posiadłość. Lucy zmęczona dniem, udała się do łazienki i wzięła gorącą kąpiel, po której od razu pognała do swojego ukochanego łóżka. Przytuliła się do jednej z poduszek i z uśmiechem zasnęła.

Rano obudziło ją pukanie do drzwi. Lekko zdenerwowana faktem, że ktoś przeszkadza jej z samego rana, krzyknęła krótkie ‘proszę’. Do pokoju weszła Pani Spetto.

- Bardzo przepraszam, że budzę.. – Zaczęła zdenerwowana. W głowie blondwłosej pojawiło kilka czarnych myśli. Jedna z nich dotyczyła jej ojca, że jego stan mógł się pogorszyć. Szybko zrzuciła z siebie kołdrę i wyskoczyła z łóżka o mało co nie wybijając sobie wszystkich zębów i stanęła w pionie.

- Coś z tatą? – Rzuciła przerażona.

- Nie.. Pan Jude jeszcze śpi.. chodzi o to, że ma Panienka gościa. – Czuła jak kamień spada jej z serca. I to dosłownie.

- Gość? – Nagle oprzytomniała. – Tak wcześnie? Przedstawił się?

- Nie. Nie znam, ale powiedział tylko, że Panienka zna.

- Rozumiem. Proszę mu przekazać, że za chwilę będę. – Mówiąc to, podeszła do szafy i wyciągnęła pierwszy lepszy z brzegu zestaw elegantszych ubrań. Cholera wie, kto tu przylazł. – Pomyślała. Po kwadransie zeszła na dół i od razu skierowała swoje kroki do salonu. Od razu rozpoznała te blond włosy, które wystawały znad oparcia sofy. (Ciekawa jestem o kim pomyśleliście.. xD 3.. 2.. 1.. iii..) – Laxus..

- Siemka Lucy. – Wstał, słysząc swoje imię i uśmiechnął się delikatnie. Heartfillia przez dłuższą chwilę nie mogła uwierzyć w to wszystko.

- J-jak? – Wyszeptała i spojrzała na niego zaskoczona. Nie odezwał się nic. Po chwili ją olśniło. – Mizuki. – Skwitowała. Ten twierdząco pokiwał głową. – Ale jak on.. upiłeś go, prawda? – Skrzyżowała ręce na piersiach i obdarzyła go srogim spojrzeniem.

- Ależ ma słabą głowę. – Stwierdził. – I na serio kiedyś się kąpaliście razem? – Wymawiając to zdanie, blondwłosa przybrała buraczkowy kolor, co wywołało śmiech u młodego Dreyar’a,

- Dość! Po co tu przyjechałeś? – Szybko zmieniła temat i przeszła do sedna.

- Pogadać? Zobaczyć Cię? (Tylko błagam.. bez żadnych westchnień mi tutaj.. :P)

- Okej.. pogadaliśmy, zobaczyłeś mnie, a teraz pa.

- Coś taka podenerwowana?

- Ja? Skądże znowu. – Prychnęła. Zapanowała między nimi kilkuminutowa cisza, dzięki której Lucy udało się trochę ochłonąć i uspokoić. – Gildia już wie? – Spytała po chwili, wymijając maga i siadając na fotelu.

- Tylko dziadek no i ja. Nikt więcej. – Odpowiedział, siadając z powrotem na sofie. – Wszyscy się martwią o Ciebie. Czemu tak nagle odeszłaś?

- By pomóc ojcu.. i nie chce by gildia miała problemy przeze mnie.

- Ty to jesteś głupia. Tym się martwisz? Kłopoty to nasze drugie imię. – Mimowolnie brązowooka, uśmiechnęła się. – Mam nadzieję, że wrócisz?

- Nie teraz. Muszę tu zostać z tatą.

- Fairy Tail to też Twoja rodzina. Natsu wariuje odkąd wyjechałaś bez słowa. Musisz wrócić i z nim pogadać. Jutro są urodziny dziadka. Musisz przyjść.

- Jestem tylko problemem.

- Powtórzę się: jesteś głupia. – Wstał z sofy i ruszył w kierunku wyjścia. – Wszyscy za Tobą tęsknią i chcą Cię zobaczyć. Mam nadzieję, że ich nie zawiedziesz. – Heartfillia już nic nie odpowiedziała. Nawet nie zdążyła. Dreyar z hukiem zamknął drzwi i tyle go widziała. Ze spuszczoną głową ruszyła w stronę schodów.

- Zrobiłam śniadanie. – Z kuchni wyłoniła się starsza Pani Spetto.

- Dziękuję, ale nie jestem głodna. Idę się położyć. – Rzuciła tylko i leniwie pognała do pokoju. Rzuciła się na łóżko i zaczęła łkać w poduszkę. Lucy! Ty idiotko! – Zaczęła rzucać w myślach na siebie wyzwiska.

Ciągle płakała. Łez nie było końca. Dochodziło już po południe, a ona nie wyszła z pokoju. Gapiła się to w okno to w sufit i za chwilę na nowo wylewała łzy. Poczuła nagle, jak ktoś siada na skraju łóżka. Szybko otarła mokre policzki i odchyliła się do tyłu.

- Tato.. co Ty tu robisz? Nie powinieneś jeszcze wstawać. – Zaczęła szybko.

- Martwiłem się.. nie przyszłaś do mnie dzisiaj. Pomyślałem.. że znowu uciekłaś.

- Jakbym mogła. – Uśmiechnęła się delikatnie.

- Co się stało? Dlaczego siedzisz tutaj sama i płaczesz?

- To nic takiego.. chyba alergia.

- Nie okłamuj mnie. – Rzucił zdenerwowany. Jej usta zadrżały, a w kącikach oczu pojawiły się łzy. Wtuliła się w pierś ojca i na nowo zaczęła płakać, mocząc przy tym jego satynowy płaszcz. Ojciec, jak to zwykle bywa, objął ją ramieniem i mocno przytulił. Ucałował czoło i zaczął się z nią kołysać, jakby chciał ją uśpić. – Już cii.. Jestem przy Tobie. – Szeptał do jej ucha, a płacz ustał. Odsunęła się delikatnie od niego i spuściła głowę.

- Wybacz, że Cię zaniepokoiłam. J-ja.. po raz pierwszy w życiu, chyba nie wiem, czego chcę. – Wyjąkała.

- Słuchaj swego serca. – Odpowiedział krótko. Podniosła głowę i spojrzała w jego poważne i przepełnione troską oczy. To zdanie jej wystarczyło.

- Masz rację tato. – Ponownie się do niego przytuliła. – Dziękuję, że jesteś. – Dodała po chwili. Czuła jak serce ojca zaczęło szybciej bić po wypowiedzeniu tych słów.

- Zawsze będę.

No to.. eeee.. ten tego.. hmmm.. jak rozdział? xD

Troszkę mnie nie było, ale cóż.. no.. eeem.. nie mam wytłumaczenia ^^

Hyyyyyy.. wieczorem nadrobię Wasze blogi, tak że oczekujcie komentarzy ;P

Nie no, nawet notatka pod rozdziałem coś mi się nie klei ;/

Do usłyszenia ;*