51. Szkarłat i sens.

Ochronne płaszcze, które na sobie mieli, działały jak trzeba. Krople deszczu odbijały się od materiału. Będąc już w ‘ciemnej’ strefie, natknęli się na ruiny domów. Przemierzali wzdłuż uliczki. Scarlet jako pierwsza ogarniała każdy kąt tej strefy. Jej serce ściskało się z bólu, widząc ten obraz. Na końcu uliczki znaleźli ocalały jeden, w dość dobrym stanie, dom. Wokoło było cicho. Byli pewni, iż oprócz nich, nie ma tu już nikogo. Gdy tylko szkarłatnowłosa przekroczyła próg domu, napotkała tuż przed nosem ostrze. Przyjaciele stojący za nią zamarli. Tuż przed nimi stało kilkoro ludzi, a na czele ich stała kobieta. Dużo starsza od nich. Miała średniej długości włosy. Przez ciemność jaka tam panowała, nie mogli odgadnąć prawdziwego koloru jej włosów. Kobieta końcówką ostrza, zsunęła kaptur z głowy Tytanii, a po chwili, opuściła broń. W pomieszczeniu rozbłysnęło światło, a Scarlet poczuła mocny uścisk i nieznane dla niej ciepło. Przyjaciele stojąc z tyłu byli zaskoczeni wyczynem nieznanej kobiety. Chociaż jakby uważnej się przyjrzeć, można było dostrzec kilka podobnych cech. Między innymi włosy. Szkarłat. Czy to możliwe? – Przeszło przez myśl blondynce, która ściągnęła kaptur, tak samo jak reszta towarzyszy.

- Moja córeczka.. – Usłyszeli szczęśliwy głos kobiety. Zamarli. Gdy ta odsunęła się od dziewczyny, napotkała jej zaskoczone spojrzenie. Była blada niczym ściana, a jej wargi drgały. – Wszędzie Cię poznam. – Dodała kobieta z uśmiechem. Jej głos był delikatny jak aksamit. (No wiem.. dziwne porównanie, ale niech będzie xD) Można byłoby słuchać jej godzinami. Miała lekko zaróżowione policzki, po których płynęły łzy. Łzy szczęścia. Jej szkarłatne włosy opadały kaskadą za ramiona, a grzywka była zaczesana na lewą stronę. Heartfillia patrząc na nią, uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Ile by dała, żeby znowu zobaczyć swoją matkę.

- Mama? – Wyszeptała po długiej ciszy szkarłatnowłosa i sama po chwili rzuciła się na szyję rodzicielki, płacząc ze szczęścia.

Po uściskach, starsza Scarlet z uśmiechem przywitała przyjaciół swojej córki i ugościła ich w prowizorycznym salonie.

- Skąd się tu wzięliście? – Spytała.

- Wykonywaliśmy misję. Mieliśmy pokonać harpie i karkinosa. Voila’, udało się nam. – Wytłumaczyła blondwłosa.

- Podobno jakaś organizacja poprosiła nas o pomoc.. – Dopowiedział Fullbaster.

- To my jesteśmy tą organizacją. – Odpowiedziała Scarlet. Źrenice magów powiększyły się dwukrotnie, oprócz Tytanii. Ta siedziała z założonymi na piersiach rękoma i patrzyła na swoją matkę poważnie. – Czemu się mi tak przyglądasz? – Uśmiechnęła się do niej czule.

- Myślałam, że nie żyjecie.. – Zaczęła niepewnie. – Dlaczego nie daliście przez te wszystkie lata żadnego znaku życia? – Kontynuowała już z wyrzutami.

- Wybacz nam Erzo.. my dużo słyszeliśmy o Najsilniejszej Kobiecie zwanej Tytanią. Dobrze wiedzieliśmy, że to Ty.. zdobyłaś przyjaciół, wstąpiłaś do gildii. My nie chcieliśmy tego niszczyć. – Odpowiedziała ze smutkiem. Magini milczała. Przypatrywała się matce – Reinie, oraz młodszemu bratu Letowi, który ma dopiero siedemnaście lat, ale jego męskie rysy, nie wskazują na to iż ma tyle. Miał kruczo-czarne włosy i brązowe oczy. (Ciacho! ^^) Jak się dowiedziała, ojciec zmarł kilka lat temu, a jej matka jest przywódcą organizacji ‘Tytani’. (Nie kojarzcie tej nazwy czasem z popularnym anime, tylko z tym, że to wzięło się od przydomku Erzy ;D)

- To była chyba najgłupsza rzecz jaką Pani zrobiła! – Odezwała się lekko zdenerwowana Heartfillia. – Erza przez te wszystkie lata myślała o swojej rodzinie. Myślała, że nie żyjecie!

- Lucy, nie wtrącaj się. – Uspokoił ją Fullbaster. – To nie nasza sprawa..

- No właśnie, że nasza! – Warknęła na niego. – Erza to nasza przyjaciółka do jasnej cholery!

- Lucy.. – Odezwała się cicho Tytania. Ta jednak jej nie usłyszała, bo nadal robiła wyrzuty jej rodzicielce. – Lucy. – Rzekła już pewniej i dotknęła jej ramienia. Uspokoiła się i spojrzała na przyjaciółkę. – Dziękuję, że się martwisz, ale Gray ma racje, to moja sprawa, mój problem. – Uśmiechnęła się delikatnie do blondynki. A ta zaś raźnym krokiem ruszyła w kierunku drzwi, zabierając ze sobą płaszcz. Drzwi trzasnęły.

- Przepraszamy za nią.. – Zaczął mag lodu.

- Nic się nie stało. – Odpowiedziała Reina z uśmiechem.

- Lucy jest bardzo uczulona na temat rodziny.. Jej matka zmarła, gdy była mała. Była do niej bardzo przywiązana.

- Rozumiem.. – Westchnęła.

- Pójdę do niej. – Odezwał się Salamander po raz pierwszy odkąd weszli do domu. Ze zmartwieniem, ruszył za Heartfillią. Zastał ją niedaleko za budynkiem. Opierała się o drzewo wiśni i patrzyła ze smutkiem w niebo. Nie przeszkadzały jej nawet krople deszczu, które przedzierały się przez gałęzie drzew. W ciszy stanął obok niej i również oparł się o drzewo.

- Dziękuję. – Szepnęła.

- Za co? – Spytał, nie urzekając ją spojrzeniem.

- Za to, że o nic nie pytasz, nie prawisz morałów i w ogóle.

- Nie muszę. Milczenie jest dużo lepsze.

- Prawda.. – Blondwłosa usiadła na trawie (miała płaszcz, więc żeby nie było, tyłek będzie miała suchy ;P). Dragneel uczynił to samo.

Wieczorem wszyscy zasiedli wspólnie do kolacji. W ciszy spożywali posiłek. Atmosfera była napięta.

- Przepraszam za moje wcześniejsze zachowanie. – Odezwała się po chwili blondwłosa.

- Rozumiem, nie mam żalu. – Uśmiechnęła się starsza Scarlet. – Bardzo Wam dziękuję, że wykonaliście tą misję i pokonaliście potwory. Mimo, iż my też jesteśmy magami, powinniśmy chronić tę wioskę, ale nie daliśmy rady.

- Pani Reino, to dla nas żaden problem. Z gorszymi stworzeniami sobie radziliśmy. – Rzekł Fullbaster.

- Proszę, mówcie mi po prostu Reina. Nasza organizacja posiada tylko pięciu członków, na której czele jestem ja. Po mojej śmierci odziedziczy ją Let. – Uśmiecha się do syna, który od czasu przybycia magów z Fairy Tail, nic nie powiedział, ani nawet nie uśmiechnął się. Nawet w tej chwili, nie odwzajemnia gestu matki. – Cieszę się, że Erza znalazła takich przyjaciół.

- Aye! – Wtóruje Happy i Natsu z uśmiechem.

- Powinniśmy się zbierać. – Komunikuje mag lodu. Wróżki wstają od stołu i zakładają płaszcze. Gdy jednak już zbliżają się do drzwi, Tytania zatrzymuje się.

- Co jest Erza? – Pyta Salamander. Scarlet odwraca się do rodziny i patrzy na nich poważnie, po czym znów odwraca wzrok w stronę przyjaciół.

- Nie mogę. – Szepcze. – Nie mogę ich opuścić. – Kontynuuje. Po policzkach płyną pierwsze łzy. Przygryza dolną wargę i wyczekująco patrzy na drużynę.

- Co Ty mówisz?! – Krzyczą wspólnie Dragneel, Fullbaster i Happy.

- Zostaję tutaj. Z nimi. – Chlipie.

- Rozumiem. – Odzywa się magini Gwiezdnej Energii.

- Erza, nie możesz zostawić swoich przyjaciół! – Wtrąca się matka.

- Wiem, że to nie jest w stylu maga Fairy Tail, ale chcę nacieszyć się moją rodziną. – Tłumaczy przyjaciołom.

- Erza, nie możesz! – Krzyczy Salamander.

- Natsu, dość. – Uspokaja go Heartfillia i chwyta go za rękę. – Wyruszamy. – Dodaje i wyciąga z domu Smoczego Zabójcę oraz maga lodu. Happy własnymi siłami wylatuje za nimi. – Nie zapomnij o nas i wpadaj do nas czasami. – Uśmiecha się, nim zatrzaskuje za sobą drzwi oraz na odchodne żegna się słynnym gestem Fairy Tail. – Dziękujemy za wszystko. – Dodaje i po chwili drzwi zamykają się. Magini puszcza zdezorientowanych chłopaków i rusza w stronę stacji.

- Co miało być?! – Denerwuje się Dragneel, gdy już prawie docierają do gildii Fairy Tail w Magnolii. Blondwłosa całą drogę pociągiem patrzyła przez okno, nie odzywała się. W sumie żadne z magów nie wymieniło między sobą żadnego słowa. – Mogliśmy ją siłą stamtąd wziąć! – Kontynuował zbulwersowany. Nawet teraz Heartfillia szła cicho z przodu.

- Daj już spokój Natsu. – Odzywa się Fullbaster z rękoma w kieszeniach. – Lucy również to przeżywa. – Dodaje ciszej.

- No jakoś mnie się nie wydaje! Gdyby tak było, nie pozwoliłaby jej tam zostać! – Wydziera się.

- Już za późno. Stało się. – Mówi mag lodu. Nagle Heartfillia zatrzymuje się, a męska część drużyny robi to samo.

- Jesteście egoistami. – Rzuca, nie odwracając się do nich. – Gdybyśmy zaczęli robić scenę, by z nami wracała, jak myślicie, by się poczuła? Gdyby zostawiła teraz rodzinę, która okazało się, że żyje, bylibyście w stanie oglądać jej smutną twarz każdego dnia? – Dodała. – To była jej decyzja, uszanujcie to. W końcu to.. Wasza przyjaciółka, prawda? – Odwróciła się do nich i dopiero teraz byli w stanie zauważyć mokre od łez policzki i zaczerwienione oczy. Ona cierpi najbardziej. – Przeszło magom przez myśl, widząc stan blondwłosej. Powolnym krokiem podeszli do niej i objęli ją. (Awwww *.*) Heartfillia rozkleiła się na nowo. Nawet po policzkach Natsu i Graya, popłynęły łzy. Happy zaś wylewał z siebie łzy strumieniami. Kwadrans zajęło im dochodzenie do siebie.

- Co powiemy w gildii? – Spytał po chwili mag lodu, gdy już byli przed budynkiem.

- Powiemy, że Erza znalazła sens swojego życia i tam została. – Odpowiedziała magini. – Nie zdradzajmy im, gdzie teraz jest. A zwłaszcza Jellal’owi. Ona.. nie chciałaby tego. – Dodała i weszli pewnie do środka.

- Witajcie! – Krzyknęła uśmiechnięta Mirajane w ich stronę. Reszta magów również się przywitała.

- Gdzie zgubiliście Erzę? – Spytał młody Dreyar, który jak praktycznie większość magów, sączył wysokoprocentowy trunek. Szepty ustały. Teraz kilkadziesiąt par oczu wpatrywały się wyczekująco w przybyłych magów. Do niepełnej drużyny podszedł zmartwiony Fernandes. Ehh.. no gorzej być nie mogło. – Pomyślała blondwłosa i delikatnym uśmiechem starała się uspokoić resztę, a zwłaszcza niebieskowłosego.

- Gdzie Ona jest? – Wyszeptał z lekkim zdenerwowaniem. Znał ją dobrze i wiedział, że nic nie się jej nie stało, jednak jej nieobecność napełniła go strachem i smutkiem. Cisza panująca między nimi była nie do zniesienia. – Gdzie jest Erza? – Powtórzył i chwycił Heartfillię za ramiona. – Proszę, powiedz że nic jej się nie stało. – Dodał ciszej. Magini dobrze wiedziała, co chciała powiedzieć, więc dlaczego nie mogło jej to przejść przez gardło? Nie zapowiadało się też, że reszta drużyną ją w tym wyręczy.

- Nic jej nie jest. – Wykrztusiła wreszcie. Zauważyła ulgę malującą się na twarzy niebieskowłosego. Jednak widziała, że to nadal za mało. – Erza znalazła coś, czego jej przez wiele lat brakowało. Została tam, gdzie znalazła sens życia. – Dodała.

- Tam? – Ciągnął Fernandes. – To znaczy, gdzie? Gdzie Ona jest? – Niecierpliwił się. – Na litość Boską! Powiedz! – Zaczął szarpać maginię, aż ta syknęła. Różowowłosy zainterweniował.

- Wystarczy. – Rzucił Smoczy Zabójca, tuląc do siebie blondynkę. Niebieskowłosy posłał im spojrzenie pełne niezrozumienia i smutku, po czym minął ich bez słowa, wyszedł z gildii, trzaskając mocno drzwiami i ruszył w nieznanym nikomu kierunku.

No i proszę bardzo Mordeczki moje!

Upragniony rozdział jest skończony. To dziwne, bo mimo iż jest popołudnie, wróciłam wcześniej z pracy, czuję się mega senna, ale napisałam notkę.

Jestem z siebie dumna ^^

Mam nadzieję, że się Wam podoba, bo mówiłam że będzie zaskoczenie i kilka niespodziewanych obrotów spraw ;)

No przynajmniej coś się dzieje i nie wieje nudą xD bo nie chcę stracić moich kochanych czytelników przez denne i nic nie dziejące się rozdziały..

No to wyczekujcie kolejnego rozdziału! Może pojawi się on jeszcze jutro lub w niedzielę.. się okaże jak to będzie z czasem ^^

W każdym razie, bardzo chcę Wam podziękować za przemiłe komentarze pod postem ‘Zawieszam!’.. Rany.. no nawet gdy pracuję po 13 godzin i czytając Wasze komentarze, od razu mam siły i motywację, by coś dla Was napisać, nawet wtedy gdy jest mega zmęczona i czuję się jak zmięta stówka ;*

Bóg Wam zapłać za wsparcie! ;3

Kocham Was wszystkich! <3 ;*