50. Harpie i karkinos.

- Erza, wszystko w porządku? – Blondwłosa podeszła do przyjaciółki i pomogła jej wstać. Z domów niepewnie zaczęli wychodzić ludzie, którzy ucieszyli się na widok magów. Podeszła do nich kobieta i z serdecznym uśmiechem, zaprosiła magów do siebie. Dom, w którym mieszkała był mały, ale przytulny. Opatrzyła rany Tytanii i nakazała jej przez jakiś czas leżeć.

- Tak się cieszymy, że ktoś pomoże nam w końcu z tymi potworami. – Kobieta podała każdemu z magów kubek z gorącym napojem, a sama usiadła w jednym z foteli. – Tym razem obyło się bez porwań. – Kobieta westchnęła.

- Bez porwań? – Powtórzyła blondwłosa.

- Harpie porywają nasz dzieci. – Odpowiedziała jej.

- Czy Pani dzieci również porwano? – Dopytywała się.

- Niestety tak. W sumie to i tak dzisiaj było wiele szczęścia. Na ogół jest ich o wiele więcej.

- Niech się Pani nie martwi. Uratujemy dzieci. – Rzekł optymistycznie Dragneel, uśmiechając się szeroko.

- Jesteście z Fairy Tail. Wierzę Wam. – Uśmiechnęła się ciepło do magów. – Jestem Mairu. Samotnie wychowuję siedmioletniego syna, który został niedawno porwany.

- Dobrze Pani to znosi. – Zauważył mag lodu.

- Mówcie mi po imieniu. – Poprosiła. – Ryousuke jest silnym chłopcem. Dużo mi pomaga w domu. Martwię się o niego, jednak wiem, że potrafi o siebie zadbać i nic mu się nie stanie.

- Dobrze jest mieć takiego syna. – Skwitowała blondwłosa.

- Oczywiście. Jestem z niego bardzo dumna.

- Ciekawe kiedy wrócą? – Zastanawiał się Salamander.

- Cierpliwości. – Uspokoiła go Scarlet.

- Zostańcie tutaj jak długo tylko będzie trzeba. – Rzekła kobieta. – Zrobię coś do jedzenia. – Zakomunikowała i udała się do innego pomieszczenia, zostawiając magów samych.

- Zgłodniałem.. – Westchnął Salamander łapiąc się za brzuch, z którego to wydobył się charakterystyczny odgłos.

- Natsu, opanuj się.. – Skarciła go blondwłosa.

- Ale ja jestem głodny. – Rozpaczał. Heartfillia chwyciła się za skroń i ciężko westchnęła. Po kilkunastu minutach na stole pojawił się poczęstunek dla magów. Różowowłosy jako pierwszy wraz z Happym rzucili się łapczywie w stronę stołu.

- Czy harpie wrócą? – Spytał po chwili Fullbaster.

- Z pewnością. Wiedzą, że mają teraz wrogów, więc na pewno przybędą w większym gronie. – Odpowiedziała Mairu. – Podporządkowały sobie karkinosa, a on wcale nie jest taki słaby.

- Damy radę. Jesteśmy Fairy Tail. – Rzucił dumnie i pewnie różowowłosy.

- Aye! – Zawtórował mu Exceed.

Pół godziny później, gdy najsilniejsza drużyna odpoczywała, usłyszeli przeraźliwy chichot latających stworzeń oraz coraz bardziej to nasilające się trzęsienie ziemi. Magowie bez zastanowienia wybiegli z domku i stanęli przed wrogiem w pozycji bojowej. Tym razem ilość harpii przekraczała setkę. Jasne jak do tej pory niebo zostało zasłonięte przez kobiety-ptaki. Na czele nich stanęła jedna, wyróżniająca się tylko kolorem skrzydeł, harpia.

- Zbroja Niebiańskiego Koła! – Tytania zmieniła wystrój. W rękach dzierżyła dwa miecze.

- Ej, Erza! W tej zbroi odbierzesz nam całą zabawę! – Zbulwersował się Dragneel. Ta tylko uśmiechnęła się pod nosem.

- Dobra.. to ja zgarniam trzydzieści. – Zakomunikowała. Przed Scarlet pojawiło się dwadzieścia osiem mieczy, skierowane w stronę wroga.

- To rozumiem.. to ja też biorę trzydzieści. – Rzekł uśmiechnięty Salamander.

- Ja też! – Dołączył się szybko mag lodu.

- Ej! To nie fair! – Wtrąciła blondynka. Czemu ja mam mniej? – Spojrzała z wyrzutem na przyjaciół. A oni zdziwieni jej zachowaniem, spojrzeli po sobie.

- Zróbmy tak: my zajmiemy się harpiami a Ty karkinosem. – Zaproponowała Tytania.

- Okej.. niech Wam będzie. – Skapitulowała. – Happy, podrzucisz mnie do niego? – Spojrzała błagalnie na kotka, a ten zaś spojrzał na różowowłosego przyjaciela.

- Leć z Lucy. Dam sobie radę. – Uśmiechnął się szeroko do Exceeda i po chwili jego ogonek owinął się wokół ciała blondynki i ruszyli w przeciwnym kierunku, w stronę wielkiego kraba. – Zaczynamy zabawę. – Dodał z uśmiechem. W stronę Smoczego Zabójcy ruszyła horda kilkudziestu harpii. – Szkarłatny Lotos: Pięść Ognistego Smoka! – Pięści zapaliły się, a grad ciosów został celnie wymierzony w kreatury. Padały jedna po drugiej. Gdy już myślał, że pokonał swoją ‘część’, stworzenia na nowo powstały i z uśmiechem przypatrywały się mu. Wszystkie naraz zaatakowały różowowłosego, śmiejąc się szaleńczo.

- Natsu! – Krzyknął mag lodu, widząc przyjaciela w tarapatach. Sam nie był w najlepszej sytuacji. Lodowym toporem starał się zranić harpie, które to atakowały go pojedynczo. Z marnym skutkiem. – Lodowe Tworzenie: Lodowy Gejzer! – Wrzasnął, a kilka ostrych kolców przebiło wroga. – Lodowe Tworzenie: Działo! – W ręce pojawiło się duże ręczne działo. Wymierzył nim w latające harpie i strzelił lodowymi kulami armatnimi. Gdy ostatecznie pokonał harpie, spojrzał na Salamandra, który to zniknął pod skrzydłami bestii.

- Aaaaaaaa! – Krzyknął zły, zapalony Dragneel, który to odrzucił od siebie kobieto-ptaki. – Teraz to się napaliłem! – Dodał. – Ryk Ognistego Smoka! – Kula ognia ruszyła w stronę przeciwnika, parząc tym samym ich ciała. Zanim jednak jeszcze ogień całkowicie znikł, ten użył dodatkowo Stalowych Pięści Ognistego Smoka, kończąc przy tym walkę.

Tytania dzięki swojej zbroi i mieczom, jakie się pojawiły, nie miała najmniejszych problemów z pokonaniem wroga. Każdy z nich został dosłownie poćwiartowany na małe kawałeczki, a z nieba zlatywały ostre pióra harpii.

- Udało się im! – Krzyknął ktoś po chwili ciszy. Wiwatom nie było końca. Mieszkańcy podchodzili do magów i ze łzami w oczach gratulowali im i dziękowali za pokonanie wrogów.

- Eee.. – Zaczął zmieszany mag lodu. – To nic wielkiego. Teraz możecie uratować swoje dzieci.

- A karkinos? – Rzucił ktoś nagle. Magowie jakby ocknęli się i spojrzeli po sobie porozumiewawczo.

- Lucy! – Krzyknęli naraz i pobiegli do miejsca, gdzie blondwłosa toczyła walkę ze swoim przeciwnikiem.

Heartfillia okładała przeciwnika Fleuve d'étoiles. Ten jednak pozostawał niewzruszony i swoimi szczypcami starał się złapać broń magini. W końcu udało jej się owinąć odnóże olbrzyma i już miała pociągnąć za Fleuve d'étoiles, gdy ten uciął jej broń. Zaskoczona blondynka, wyciągnęła jeden ze swoich złotych kluczy.

- Otwórz się Bramo Koziorożca: Capricorn! – Tuż przed nią pojawił się duch ubrany w elegancki garnitur.

- Do usług, mee Panienko Lucy.

- Pomóż mi, zniszczył mój Fleuve d'étoiles.

- Oczywiście, mee Panienko Lucy. – W ekspresowym tempie, ruszył na przeciwnika i zaczął okładać go pięściami, łokciami, a nawet kopytami (xD). Żadne ataki nie skutkowały. Blondwłosa zaciskała ręce ze złości, widząc jak nie może sobie poradzić z jednym wrogiem. Odpięła z paska jeden ze srebrnych kluczy i zapatrzyła się na niego przez chwilę. (Pewnie teraz się wszyscy zastanawiacie, co to za klucz ^^ ojj w życiu byście się nie domyślili ;P) – Otwórz się Bramo Miecza Światła: Excalibur! – W jej ręce pojawił się wielki, legendarny miecz, który mienił się złotem i srebrem. Magom, którzy wygrali pojedynek z harpiami, zabrakło słów na widok, który właśnie zastali. Dragneel chciał dołączyć do walki, jednak Tytania go powstrzymała.

- Obserwuj. Ona również dużo walczyła przez te miesiące. – Rzekła z powagą, obserwując przyjaciółkę. Heartfillia odesłała Ducha z powrotem do swojego świata, a sama ruszyła na przeciwnika. W jakiś sposób, dzięki temu, że dzierżyła ten miecz, wzrosła również jej szybkość. Jednym zamachnięciem, pozbawiła wroga odnóża, a potem kolejnego i następnego, aż w końcu pozostał sam odwłok ze szczypcami. Olbrzym wydał z siebie przeraźliwy dźwięk, aż dziewczyna wraz z przyjaciółmi stojącymi nieopodal niej, musieli zasłonić uszy. Krab pozbył się szczypcami jej broni i odrzucił ją gdzieś za siebie.

- Walczysz do samego końca, co nie? – Wysapała z uśmiechem blondwłosa i stanęła przed nim. Wiatr uspokoił się, serca wszystkich tam zgromadzonych zatrzymały się na chwilę. Jej tak samo. Zamknęła oczy i wyciągnęła jedną rękę do przodu. – Osąd 7 Gwiazd! -  Kula złotego światła uderzyła w wroga i odrzuciła go do tyłu. Korzystając z chwili, podbiegła do miecza i znów trzymała go w dłoni. Oślepiony krab nie miał już szans z maginią. Ta zamachnęła się i przecięła go na pół. Excalibur zniknął, a ona z uśmiechem na twarzy upadła na kolana ciężko dysząc.

- Lucy! – Usłyszała głosy przyjaciół. W momencie znaleźli się przy niej. Teraz wiedziała, że może sobie odpocząć. Położyła się na plecach i spojrzała w niebieskie niebo.

- To było niesamowite! – Zachwycał się mag lodu. – Skąd to ostatnie zaklęcie i jak posiadłaś klucz do Excalibura? – Usiadł obok niej, tak samo jak i reszta drużyny.

- Tego ostatniego zaklęcia nauczyłam się sama, podczas trzymiesięcznego szlabanu. Nie mogłam przecież siedzieć i nic nie robić, więc praktykowałam. Ma moc mniejszą od Uranometrii, ale jest tak samo skuteczne i mogę go używać kilkukrotnie. A co do klucza.. to kupiłam go jakiś czas temu, ale nie miałam okazji go wykorzystać.

- Byłaś świetna. – Pochwaliła ją Scarlet.

- Dzięki.

- Stałaś się bardzo silna. – Rzucił nagle Dragneel.

- Musiałam. – Odpowiedziała mu tylko. – Wracajmy. – Dodała, podnosząc się na łokciach. Cała drużyna udała się w stronę domku Mairu, która to czekała na nich wraz z uratowanym synem i posiłkiem.

- Dziękujemy za wszystko. Proszę, częstujcie się. – Rzekła z uśmiechem. Chłopiec, który stał obok niej, posłał magom pełne podziwu spojrzenie, po czym sam się uśmiechnął.

- Bardzo dziękuję! – Ukłonił się nisko. – Jesteście najlepsi! – Dodał po chwili z iskierkami w oczach. Magowie zaśmiali się.

- Wiemy! – Rzekł Salamander i jako pierwszy z Happym, dosiedli się do stołu, a zaraz za nimi reszta drużyny. Po skończonym posiłku, wyszli z domku. Tam czekali na nich mieszkańcy wraz z uwolnionymi dziećmi.

- Bardzo Wam wszystkim dziękujemy. Teraz będziemy mogli dokończyć odbudowywać naszą wioskę. – Zaczął wysoki, posiwiały już mężczyzna.

- Teraz już nic Wam nie zagraża. – Odpowiedziała Scarlet. – Ta wioska również jest mi bliska. Wychowywałam się w niej, ale nie byłam w stanie jej kiedyś obronić. Teraz jestem silniejsza i jestem szczęśliwa, że tym razem mogłam coś zrobić dla jej mieszkańców. – Dodała z delikatnym uśmiechem na ustach.

- Zawsze jesteście tu mile widziani, zwłaszcza Ty. – Dopowiedział mężczyzna. Nim wyruszyli w drogę powrotną, postanowili udać się jeszcze do tak zwanej ‘ciemnej’ strefy. W tej strefie mieszkała niegdyś Scarlet. Czuła jak emocje szargają ją od środka. Na pożegnanie obdarowano magów zapasem żywności, ochronnymi płaszczami oraz nagrodą. Odeszli, a gdy tylko weszli w ‘ciemną’ strefę, z nieba zaczął padać deszcz.

50! 50! 50! 50! 50!

Sama w to nie wierzę, że napisałam w tym opowiadaniu tyle rozdziałów!

Jeeeeeny, jestem taka podekscytowana i szczęśliwa, że sobie sprawy nie zdajecie! xD

A to wszystko dzięki Wam Mordki moje! No kto by pomyślał, że dzięki komentarzom typu żebym nie kończyła jeszcze tego opowiadania, albo że to dopiero wstęp do tego, co może się dziać, to jeszcze coś faktycznie napiszę ^^

Nie wiem jak dziękować, na serio nie wiem.. Gdybyście mieszkali gdzieś niedaleko mnie to aż zaprosiłabym Was na pizzę i piwo, ale jesteście porozrzucani cholera wie gdzie i się nie da ;P

Znów kończę w takim momencie, wybaczcie mi to, ale musiałam tak zrobić, bo nie byłoby tych emocji ^^ a w kolejnym rozdziale czeka Was duże zaskoczenie.. Aerix – tylko wiesz.. bądź cicho ;*

Kooooocham Was niemiłosiernie! Ciaoo <3