14. Unieważnienie i gorączka.

Każdy poszedł w swoją stronę w zdobyciu jakiś informacji. W pokoju, gdzie siedział Pan domu, dało się słyszeć pukanie do drzwi.

- Proszę. – Nakazał Heartfillia. Drzwi uchyliły się i osoba weszła do środka. – Ty… - Spojrzał na przybyłego gościa.

- Przepraszam, że nachodzę. Muszę coś wyjaśnić…

Po kwadransie wszyscy zebrali się przed wejściem w celu uzupełnienia niektórych niewiadomych.

- No to czego się dowiedzieliśmy? Gray? – Szkarłatnowłosa spojrzała na przyjaciela.

- Według pokojówki, Nina w dzień zaginięcia udała się do miasta. Sama. – Odpowiedział.

- Rozumiem. Nikt nawet nie poszedł z małą dziewczynką?

- Wygląda na to, że po śmierci Pani domu, wszyscy przestali się nią interesować. A Ty czego się dowiedziałaś?

- Ja przeszukałam jej pokój z nadzieją, że znajdę jakiś pamiętnik, notatki, że chce uciec czy coś. Niestety… nic takiego nie znalazłam. – Spuściła głowę zrezygnowana. – No a Ty, Natsu?

- Ja… - Podrapał się po głowie. – Tak właściwie to byłem w kuchni. Razem z Happy’m byliśmy głodni. A my nie umiemy myśleć na pusty żołądek.

- Wy nawet jak jesteście najedzeni to nie umiecie myśleć. – Rzucił mag lodu.

- Coś powiedział?

- No proszę i w dodatku głuchy.

- Uspokójcie się! – Warknęła Tytania. – Mogliśmy się domyślić, że z Natsu będzie tu najmniejszy pożytek… - Dodała po chwili. – Lucy, co masz? – Spojrzała ciekawie na blondwłosą, która zdawała się być obojętna na to, co się dzieje wokoło. – Lucy? – Spytała ponownie i szturchnęła ją lekko w ramię. – Dobrze się czujesz?

- Tak. – Odpowiedziała cicho.

- Magowie Fairy Tail… - Usłyszeli nagle za sobą. Na schodach stał Pan domu.

- Coś się stało? – Spytała Scarlet.

- Wiem, że natrudziliście się, by tu przyjechać i dowiedzieć się, co się dzieje z moją córką, ale… - Przerwał na chwilę. Magowie spojrzeli na niego wyczekująco. – Chciałbym unieważnić tą misję. – Dokończył.

- Co?! – Krzyknęli.

- Przepraszam za kłopot.

- Jak to unieważnić?! – Spytał podenerwowany Salamander.

- Taka jest moja decyzja. Zdałem sobie z czegoś sprawę. Zapomnijcie o tym.

- No chyba sobie jaja robisz! – Wrzasnął znów różowowłosy. – Nagle przestała Cię interesować własna córka?!

- Natsu, uspokój się trochę. – Nakazała Tytania.

- Jak mam się uspokoić? Przebyliśmy tu tyle drogi na nic?

- Jeszcze raz przepraszam za kłopot… - Powiedział ze smutkiem w głosie i odszedł.

- No to chyba nic tu po nas. – Skwitował mag lodu po chwili ciszy. Reszta przytaknęła i wyszli z posiadłości i udali się na stację.

- Cholera, to jest takie dziwne! – Wrzeszczał niezadowolony różowowłosy do reszty drużyny, gdy Ci już przekroczyli próg gildii.

- I podejrzane. – Dodała Scarlet.

- Już koniec misji? – Spytała białowłosa piękność stojąca za barem.

- Nawet nie zdążyła się porządnie zacząć a już musiała się skończyć. – Odpowiedział Fullbaster, który zaczął paradować w samych bokserkach.

- Co się stało? – Dopytywała się.

- Ten cały Heartfillia to strasznie dziwny gość. Najpierw chciał, by odszukać jego córkę, a potem powiedział, że unieważnia tą misję. Nic z tego nie rozumiem. – Rzekł naburmuszony Salamander. Większość gildii uważnie się przysłuchiwała sytuacji, która się im wydarzyła.

- Bo trzeba zacząć od tego, że Ty w ogóle nie myślisz. – Odgryzł mu się mag lodu.

- Powtórz to jeszcze raz ekshibicjonisto!

- Z przyjemnością ogniomóżdźku! – I po tej wymianie zdań, zaczęli się tłuc. Tym razem nawet Tytania nie interweniowała. Usiadła przy barze i zamówiła ciasto truskawkowe.

- Lucy, a co Ty o tym myślisz? – Spytała po chwili. Od początku misji, mało co się odzywało. Trochę ją to niepokoiło.

- Może sam wpadł na jakiś trop i chce ją odnaleźć na własną rękę? – Spytała bez większego przekonania.

- Szkoda, że uświadomił sobie to dopiero po tym, gdy już mieliśmy się zabrać za tą misję.

- Taa.. szkoda. – Odpowiedziała. – Wiesz, ja chyba pójdę do domu. Nie czuję się najlepiej. – Dodała pospiesznie. Nie kłamała. Była cała blada. Czuła jak kręci się jej w głowie.

- Lucy, poczekaj. – Ktoś ją zatrzymał. To młody Chigiri. Dotknął jej czoła. – Jesteś rozpalona. Bezpieczniej będzie, jeśli Cię zaniosę do mieszkania. – Dodał po chwili i wziął dziewczynę na ręce.

- Nie musisz. – Rzekła szeptem.

- Dla bezpieczeństwa, żebyś się nie przewróciła. – I wyszli z gildii. – To co się stało? – Spytał, gdy już byli w bezpieczniej odległości od budynku.

- Nie wiem. Może to przez to, że za dużo wypiłam ostatniego wieczoru z dziewczynami?

- Nie o tym mówię Lucy. Co się stało na misji? – Blondwłosa mocniej ścisnęła rękę na koszuli przyjaciela.

- Zwykły niewypał z tą misją. Po prostu.

- Nie oszukuj mnie Lucy.

- Daj mi spokój. – Burknęła i resztę drogi przeszli w milczeniu. Gdy już dotarli do mieszkania dziewczyny, ten położył ją w łóżku i opatulił kołdrą. Przyniósł mokry ręcznik i ułożył go na rozgrzanym czole przyjaciółki. Po chwili zasnęła.

- Lucy, no co ja z Tobą mam… - Rzekł do siebie i usiadł na kanapie, nie spuszczając wzroku z dziewczyny.

W gildii.

Wieczny pojedynek między dwoma magami trwał już kilka godzin. Na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy. Większość magów udała się już do domów.

- Erza, gdzie Lucy? – Spytał różowowłosy, który zasapany podszedł do baru.

- Mizuki zaniósł ją do domu.

- Że co?!

- Źle się czuła. Była blada i miała gorączkę.

- Może trzeba zaprowadzić do niej Wendy?

- Myślę, że jest pod dobrą opieką. – Uśmiechnęła się pod nosem, ale Salamandrowi nie było do śmiechu. Na jego twarzy pojawił się grymas.

- Idę ją odwiedzić. – Zakomunikował po chwili i zszedł z krzesła i już miał udać się do wyjścia, gdy nagle został zatrzymany przez Tytanię, która trzymała jego szalik.

- Ani mi się waż. Będziesz tylko przeszkadzał, a ona musi odpocząć. – Puściła jego wyłuskany szalik, ten naburmuszył się.

- Tak swoją drogą… Nie uważacie, że Lucy była dzisiaj taka nieobecna? – Do baru dosiadł się Fullbaster.

- Masz rację. Zdawało się jakby w ogóle nie chciała wychodzić dzisiaj nigdzie, a już zwłaszcza na misję. – Poparła go szkarłatnowłosa.

- Może już wtedy źle się czuła?

- Wszystko możliwe.

Kolejny dzień. Słoneczny. Blondwłosa czuła promienie słońca, które bezkarnie raziły ją w oczy. Odwróciła się tyłem do okna i rozglądnęła dookoła. Na kanapie leżał brunet. Ah no tak. W końcu mnie tu wczoraj przyniósł. Podniosła się na łóżku i czuła ucisk w skroniach. Syknęła z bólu. Dotknęła czoła. Gorące. Nie mogę tak tu cały dzień leżeć. Muszę się jakoś rozerwać. Wstała z łóżka. Cicho i powoli udała się do łazienki, by wziąć odprężającą i regenerującą kąpiel. Gdy tylko weszła do wanny, czuła się o wiele lepiej. Tego jej było trzeba. Po pół godzinie czuła się jak nowonarodzona, ale ból głowy nadal ją męczył. Na jej nieszczęście, gdy wychodziła, poślizgnęła się na mydle i jej ciało, nieuniknioną siłą grawitacji, leżało na posadzce. Mizuki słysząc huk, dochodzący z łazienki, zerwał się na ‘równe nogi’, sam przy tym lądując twarzą na ziemi. Szybko się zebrał i podbiegł do drzwi.

- Lucy, wszystko gra? – Krzyknął przestraszony, trzymając kurczowo gałkę.

- Taa… - Odpowiedziała cicho.

- Nie brzmiało to dość przekonująco.

- Poślizgnęłam się tylko. Zaraz dojdę do siebie.

- Pomóc Ci?

- Oszalałeś? Jestem naga.

- Na pewno sobie poradzisz?

- Weź idź lepiej przygotuj śniadanie! – Wrzasnęła zirytowana. Rany, ja to mam pecha. – Pomyślała. Zaczęła masować obolałe miejsca i powoli wstała. Okryła się szlafrokiem i wyszła z łazienki. – Widzisz, jestem cała. – Skwitowała, gdy przekroczyła próg kuchni. Brunet spojrzał na nią zmartwiony. – No co?

- Nie udawaj twardej. Nadal masz gorączkę.

- Skąd to wiesz?

- Masz zaróżowione policzki.

- Przejdzie mi. – Usiadła na krześle i podparła głowę ręką.

- Coś Cię jeszcze boli?

- Głowa.

- Może wezwiemy Wendy?

- Dzięki za troskę. Samo przejdzie. – Widząc, że przyjaciel otwiera usta, pogroziła mu palcem. – Ani słowa. – Dodała groźnie. Nic już nie powiedział. Po kilku minutach podał jej śniadanie przed nos i sam się dosiadł do stołu. Po zjedzonym posiłku, blondwłosa się przebrała i doprowadziła do stanu ‘używalności’ z zamiarem pójścia do gildii.

- Jesteś pewna, że to dobry pomysł, wychodząc dzisiaj z domu z gorączką?

- Czuję się lepiej. Muszę iść na jakąś misję. Musze się czymś zająć.

- No nie wiem…

- Mizuki, nie traktuj mnie jak małego dziecka. Potrafię o siebie zadbać. Sam wiesz.

- Czemu jesteś taka uparta?

- I tak mnie kochasz. – Rzuciła mijającą odpowiedzią i wyszła z mieszkania, a tuż za nią przyjaciel.

Miał być rozdział w święta, tak więc voila’!  ^^

No, Kasiek ma od czwartku okulary, to tryska ‘mądrością’ :P

Wybaczcie, że zakończyłam tak tą misję, ale to było zamierzone od początku xD

Ale zero zmartwień.. w następnym będzie kolejna, która już dojdzie do skutku ^^

Będzie hmmm.. tajemniczo ;]

Do następnego Mordeczki!

Co więcej.. Życzę Wam dużo dużo zdrówka na te święta!

Dużo miłości, życzliwości.. nie objedzcie się za dużo ^^

O i żeby Wam dziewczyny jedzenie poszło w cycki haha >.< 

Buziaki Kochani :* <3