27. Dom.

Mija rok.

O gildii Raven Tail nie pamięta już prawie nikt.. Prawie.. Prócz tych, którzy stoczyli tam bitwę. Niektórzy żyją jeszcze tym dniem. Fairy Tail miało zostać rozwiązane, jednak wstawienie się za wróżkami jednej ważnej osoby z Rady Magów, ta decyzja nie została podjęta. Do tej pory gildia funkcjonuje normalnie. Wracając..

Różowowłosy chłopak jak co dzień siedział przed grobem, tępo patrząc w wyryte tam litery. Nie mógł w to uwierzyć. Nie ona, nie jego Lucy. Jedyna ofiara w Fairy Tail. Od tamtego czasu na jego twarzy nie można było znaleźć uśmiechu. Były za to łzy, smutek. Nie ucieszył się nawet na wieść o tym, iż mistrz Makarov doszedł do siebie, tak samo jak i to, że Wendy dzięki swojej magii przywróciła Erzie to, co straciła, nawet to, że gildia powiększy się o kilka nowych członków. Wszyscy byli szczęśliwi, ale nie on.

- Natsu? Może idziemy do gildii? – Spytał cicho niebieski kot, przelatując nad jego głową.

- Jeśli chcesz to idź. Ja przyjdę później. – Odpowiedział bez większych uczuć, nie patrząc nawet na przyjaciela.

- Nie możesz ciągle tu siedzieć.

- A co mi pozostało? Chociaż tu posiedzę, porozmawiam z nią. A gdy przyjdę do gildii to od razu zostaję zasypany słowami otuchy. Wolę posiedzieć tu i pocierpieć w samotności.

- Natsu..

- Leć Happy, nie przejmuj się mną. – Nie miał już siły się przegadywać z chłopakiem. Zrobił tak jak powiedział. Odleciał do gildii. Jemu też było przykro, że tak to się skończyło, że jej już nie ma przy nich. Po jego niebieskich policzkach spłynęło kilka łez. A Dragneel? Nie zmienił pozycji już od dobrych dwóch godzin. W głowie pojawiały się mu wszystkie wspomnienia związane z blondwłosą. Ostatni był najgorszy, gdy znika. Więcej już jej nie zobaczył. – Cholera! – Krzyknął nagle i zakrył twarz w dłoniach.

W gildii.

- To już rok, prawda? – Odezwała się cicho Mirajane do siedzących przed nią na krzesłach Lisanny i Erzy.

- Tak. Nie ma jej z nami już rok.. – Potwierdziła smutno szkarłatnowłosa i spojrzała na swoją rękę, która została jej przywrócona. – Gdyby nie to.. mnie powinno tu teraz nie być.

- Nie mów tak Erza. – Skarciła ją delikatnie starsza Strauss. – Czasu nie cofniemy.

- Siostrzyczka ma rację. Mimo tego, że nie ma jej tutaj osobiście, to jest w naszych sercach. – Młodsza białowłosa dotknęła ręką swojej klatki piersiowej i się delikatnie uśmiechnęła.

- Pięknie to ujęłaś.

- Cześć wszystkim. – Odezwał się mało entuzjastycznie niebieski kot, który właśnie wleciał do gildii.

- Witaj Happy. – Odezwały się naraz.

- Natsu pewnie jest tam gdzie zawsze, prawda? – Spytała Mirajane. Happy pokiwał twierdząco głową.

- On cierpi najbardziej. – Rzekła cicho Tytania.

- Ej, nie możemy tak ciągle się dołować. Lucy na pewno by tego nie chciała. – Młodsza Strauss próbowała jakoś sprowadzić do pionu przyjaciół, którzy za każdym wspomnieniem o niej smutnieli.

- Nie mogę już tego słuchać! – Krzyknęła nagle Alberona. Stanęła na stole i rozejrzała się dookoła. - Jej ostatnie słowa brzmiały przecież, żebyśmy ‘Żyli’. Nie możemy spędzić całego życia smucąc się. Dla każdego z nas była kimś ważnym. Była jedną z nas. Zróbmy dla niej coś nowego. Uśmiechajmy się. Czasu nie cofniemy, trudno. Osobiście teraz radzę uśmiechnąć się dla niej, w ten jeden dzień i wznieśmy też toast za jej duszę. – Brunetka podniosła beczkę z winem. Czekała aż reszta magów złapie za kufle i zrobi to co ona. Przez dłuższy czas wyczekiwała tego gestu. – No co jest z Wami? Wypijmy za Lucy, uśmiechnijmy się! – W końcu ktoś podniósł kufel do góry. Był to Gray. Na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- Cana dobrze mówi. – Skwitował tylko. Juvia zrobiła to samo. Podniosła szklankę z napojem pomarańczowym, gdyż niestety w tym momencie nie dane jej było pić alkoholu. Drugą ręką chwyciła za dość pokaźny już brzuch i uśmiechnęła się.

- Za Lucy! – Krzyknęła. W końcu i reszta magów się dołączyła.

- ZA LUCY! – Krzyknęli naraz i dało się słyszeć stukanie kufli. Na twarzach reszty magów pojawiły się uśmiechy.

Wracając do Natsu.

Nadal siedział przed grobem i ręką gładził pomnik. Poczuł nagle czyjąś rękę na ramieniu. Odwrócił się gwałtownie.

- Levy? Co tu robisz?

- Ja też przychodzę tu codziennie. Co prawda nie siedzę tak długo jak Ty, ale również z nią rozmawiam. Dzisiaj chciałam jej podziękować.

- Za co?

- Rok temu, dzięki niej o mało nie straciłam Gajeel’a. Nie dość, że pozbyła się wroga to na dodatek poprosiła Wendy, by uleczyła Gajeel’a.

- Rozumiem..

- Gdyby żyła, na pewno zostałaby matką chrzestną mojej małej Ami. Codziennie, gdy ją usypiam, opowiadam jej o dziewczynie, która się poświęciła dla gildii Fairy Tail. – Na twarzy chłopaka ni stąd ni zowąd pojawił się delikatny uśmiech. Po raz pierwszy od tamtego wydarzenia.

- To nasza bohaterka. – Rzekł pod nosem, ale i tak niebieskowłosa go usłyszała.

- Masz rację. Chodźmy do gildii. Za chwilę zacznie padać. – Levy podała mu dłoń, by ten mógł wstać. W myślach pożegnał się z ukochaną. Tak samo zrobiła niebieskowłosa. Udali się do gildii. Na ich szczęście udało im się dojść do budynku zanim nastąpiła ogromna ulewa. Fairy Tail wydawało się być dla nich inne. Wszyscy się uśmiechali i popijali alkoholowy trunek. Zdezorientowany Salamander podszedł do baru, gdzie stała Mirajane i tak jak reszta również się uśmiechała.

- Mira, co się tutaj dzieje? – Spytał wprost.

- Świętujemy.

- Chyba Wam się daty pomyliły. Wiecie jaki dziś dzień?

- Wiemy Natsu. Doskonale wiemy. – Spojrzała mu w jego oczy i dotknęła jego dłoni, którą zaczął nerwowo stukać w blat. – Robimy to dla Lucy. W ten jeden dzień, uśmiechamy się, wznosimy za nią toast. – Oczy Dragneela powiększyły się dwukrotnie. – Ty również to zrób. Dla niej. – Dodała po chwili. Chłopak uwolnił rękę z uścisku i wszedł na piętro. Oparł się poręcz i z góry obserwował całe to widowisko. Sam nawet lekko uśmiechnął się pod nosem.

- Lucy.. – Wyszeptał.

W innej części Fiore.

Nagły błysk i jeden z domów został pozbawiony dachu. Kilkuosobowa rodzina przytuliła się do siebie w akcie zaskoczenia i strachu. Gdy zobaczyli kobietę na środku pokoju, zwolnili swoje uściski.

- Czy to jest gildia Raven Tail? – Spytała postać. Kurz opadł i teraz całkowitej odsłonie widzieli postać, która jakby dosłownie ‘spadła im z nieba’.

- Gildii Raven Tail nie ma tu już od roku. Na jej miejsce zostały zbudowane tu domy. – Odpowiedział starszy mężczyzna, trzymając kurczowo za rękę swoją żonę.

- Rozumiem. – Uśmiechnęła się postać. – Czyli minął rok? – Spytała samą siebie. Zrobiła kilka kroków naprzód i wyszła.

- Hej, dokąd się wybierasz? Jesteś cała poobijana! – Krzyknęła za nią kobieta.

- Nic mi nie jest. Wracam do domu. – Odpowiedziała. – Ah, i przepraszam za szkody. – Dodała przez ramię i odeszła. Cała rodzina spojrzała po sobie znacząco.

- Jakaś wariatka czy co? – Spytała kobieta, krzyżując ręce na piersi.

Postać zmierzała właśnie przez puste już ulice Magnolii. Gdzieś dorwała jakiś płaszcz i się nim nakryła. Pech chciał, że złapał ją deszcz. Najprostszą drogą by dojść do Fairy Tail było przejście przez cmentarz. Wolnym krokiem, snując się jak cień, mijała groby tych, których już tu nie ma. Jej uwagę przykuła tablica z wyrytym napisem ‘Lucy Heartfillia’ pod nim, data urodzin i śmierci. Uklękła przed pomnikiem i ręką przejechała po płycie. Uśmiechnęła się lekko pod nosem. Wstała i ruszyła przed siebie. Deszcz przestał padać, ale dało się słyszeć potężne grzmoty. Zakapturzona postać stanęła przed dużymi drewnianymi drzwiami. Opuszkami palców przejechała po twardym materiale i dotknęła klamki. Pchnęła drzwi do środka i stanęła w progu. Wszystkie oczy skierowane były w stronę nowo przybyłej postaci. Zapanowała cisza. Prócz nierównego oddechu postaci dało się słyszeć jeszcze opadające krople na posadzkę z jej nakrycia. Uniosła ręce do góry i zdjęła kaptur. Wszyscy zamarli. Większość magów upuściło kufle z zaskoczenia. Gdy ujrzeli tę uśmiechniętą twarz, te wesołe oczy i złote włosy, zapłakali z radości. Salamander nie wierząc własnym oczom, zszedł wolno po schodach, nie odrywając wzroku od ów osoby.

- Wróciłam do domu. – Rzekła. Jej głos nic się nie zmienił. Nagle poczuła mocny uścisk na swoim ciele. Te różowe włosy. W jej oczach pojawiły się łzy. – Natsu. – Przytuliła chłopaka delikatnie.

- Nie wierzę.. To naprawdę Ty. Ty żyjesz, Lucy.. – Rzekł chłopak. Brązowooka pogłaskała go po czuprynie.

- Oczywiście, że to ja. Sama się sobie dziwię, że żyję. – Rzuciła z uśmiechem, odklejając się od chłopaka. Ten przetarł mokre od łez policzki i spojrzał na blondwłosą.

- Nic się nie zmieniłaś, choć minął rok. Gdzie byłaś tyle czasu? Czemu nie dawałaś żadnej wieści, że żyjesz? – Dopytywał się nagle. W gildii zrobił się niesamowity gwar. Każdy też był ciekaw, co się z nią działo.

- Spokojnie. Wszystko Wam opowiem. – Uspokajała ich dziewczyna. – To co się stało rok temu.. Wtedy, gdy zniknęłam wraz z mistrzem Raven Tail.. To ja wtedy byłam w Świecie Gwiezdnych Duchów. – Oczy wszystkich magów powiększyły się dwukrotnie.

- J-jak to w Świecie Gwiezdnych Duchów? – Pytał Dragneel, niedowierzając.

- Ciężko mi jest to teraz wytłumaczyć. Zrobię to następnym razem. Szczerze powiedziawszy, to myślałam, że jeśli się tam udam, to już nie wrócę, dlatego się pożegnałam. W Świecie Gwiezdnych Duchów odbyłam z nim walkę. Wygrałam. Trwała ona jeden dzień. Moja magiczna moc była na wyczerpaniu, więc Król Gwiezdnych Duchów kazał mi zostać i zregenerować siły. Trwało to 3 dni.

- No dobrze, a więc co robiłaś przez resztę miesięcy?

- Natsu, w Świecie Gwiezdnych Duchów, czas płynie inaczej. Jeden dzień spędzony tam, odpowiada trzem miesiącom spędzonym tu, na Ziemi. Więc spędzając tam cztery dni, przegapiłam rok życia tutaj. – Wytłumaczyła.

- Coś niesamowitego.. – Odezwał się nagle jakiś głos. Tuż przed jej oczyma pokazał się mistrz Makarov, drapiący się po brodzie. – Cieszę się, że jesteś cała i zdrowa Lucy. Witaj z powrotem. – Rzekł, uśmiechając się szeroko do Heartfilli.

- Mistrzu! – Krzyknęła z radości i przytuliła to mocno. – Ja również się cieszę, że jesteś cały i zdrowy! – Po chwili, puściła go. Wokół niej zaczął robić się tłum. W końcu podeszła do niej uśmiechnięta Tytania. – Erza! – Rzuciła się w jej kierunku. Kątem oka zauważyła, że ręka przyjaciółki jest cała i zdrowa. – Twoja ręka.. – Wskazała palcem.

- Tak, odzyskałam ją.

- Ale jak?

- Dzięki Wendy.

- Tak się cieszę! – Uśmiechnęła się szeroko. – Levuś! – Ujrzała w tłumie swoją niebieskowłosą przyjaciółkę, która płakała. Szybko ją przytuliła.

- Lucuś, jestem taka szczęśliwa. – Wyszeptała.

- Gdzie Gajeel?

- Jest w domu. Opiekuje się naszą córką.

- Córką?! Zaraz! Co? Jesteście małżeństwem? Macie dziecko?

- Tak Lucuś. Ami ma dwa miesiące. Wykapany Gajeel. – Zachichotała cicho.

- Rozumiem. – Jej wzrok sięgnął dalej. Zauważyła Gray’a i Juvię. Gray nic się nie zmienił, ale Juvia? Wydawała się być jakaś pulchniejsza. Zaraz, moment.. – Matko.. Trochę przegapiłam. Widzę, że nieźle się tu działo, gdy mnie nie było. – Rzekła do siebie. Nagle poczuła mocny uścisk od tyłu.

- Już nigdy więcej mnie nie zostawiaj. – Wyszeptał do jej ucha, a następnie odwrócił ją w swoją stronę tak, że stykali się czołami.

- Nie zostawię Cię już.

- Tęskniłem za Tobą, tak bardzo. Kocham Cię. – Powiedział szybko a na jego ustach można było dostrzec prawdziwy, szczery uśmiech.

- Ja Ciebie też Natsu. – Nie zwracając uwagi na tłum, jaki wokół nich się zrobił, Dragneel pocałował namiętnie swoją ukochaną. Dało się słyszeć głośne gwizdanie i gromkie brawa. Radości nie było końca.

- IMPREZKA Z OKAZJI POWROTU LUCY! – Krzyknął ktoś z tłumu.

- AYE! – Zawtórowali wszyscy. Tak zaczął się pijacki, pełen radości wieczór w Fairy Tail.

Ciaossu!

Oto i jest.. ah ^^

Zadowoleni? Lucy cała, Erza też w jednym kawałku, a więc i ja od śmierci jestem uratowana xD

No sama się tego po sobie nie spodziewałam, ale napisałam taki długi rozdział *.* hy hy hy jestem z siebie dumna! ^^

Rozdział dedykuję tym, którzy tak bardzo przeżywali ten wczorajszy.. Serio.. przepraszam, nie sądziłam, że ten rozdział wywoła takie cuda bajery u Was ;P

Czekajcie na kolejny rozdział, który pewnie pojawi się do kilku dni :D

Buziaki Cukiereczki :*:*:*