30. Misja.

Minęło kilka dni.

Młodzi rodzice, przez namowę blondwłosej zostali w domku Salamandra. Nie bardzo go to cieszyło, ale czego się nie robi dla ukochanej? W końcu, gdy już Kobieta Deszczu czuła się na siłach, opuściła wraz z mężem i dziećmi przytulną chatkę, dziękując serdecznie za pomoc.

- Lucy, idziemy do gildii? – Zapytał różowowłosy dziewczyny, która właśnie wyszła z łazienki i wycierała mokre włosy.

- No w sumie to czemu nie? Ciekawa jestem co się tam dzieje. – Uśmiechnęła się pod nosem na samo wyobrażenie, co może ich tam spotkać.

- No to w drogę! – Krzyknął wesoło, wstając z krzesła.

- Poczekaj! Nie wyjdę z mokrymi włosami na dwór. Daj mi parę minut i będę gotowa. – Rzuciła szybko i znów zniknęła za drzwiami od łazienki.

- Eh.. Te baby.. – Rzekł do siebie.

- Coś mówiłeś?! – Wrzasnęła z pomieszczenia z lekkim zdenerwowaniem. Ten wzdrygnął się trochę i przełknął ślinkę.

- Tylko, że Cię kocham! – Odkrzyknął przerażony. Ta już mu nic nie odpowiedziała. Odetchnął z ulgą. ‘Uf, chyba uwierzyła’ – tym razem rzekł w myślach.

Tak jak i mówiła, po kilku minutach wyszła gotowa. Chwyciła chłopaka za rękę i pociągnęła w stronę wyjścia. Uśmiechnięci szli uliczkami Magnolii. O tej porze roku było bardzo gorąco. Na ulicach tłum ludzi i dzieci bawiących się.. a no właśnie.. dzieci. Nie umknęły one uwadze młodej magini. Postanowiła wypytać podchwytliwie Dragneela, co sądzi na ich temat.

- Natsu? – Odezwała się nagle, patrząc przed siebie.

- Stało się coś? – Spytał, nie przerażony, lecz tak jakby mechanicznie.

- Naszła mnie taka myśl.. Jak byś zareagował, gdyby nagle się okazało, że będziemy mieli dziecko? – Spytała prosto z mostu, bez zbędnych ceregieli.

- Wiesz.. byłbym najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, ale szczerze powiedziawszy nie wiem, czy jestem gotowy by zostać ojcem.

- Rozumiem.. – Uśmiechnęła się lekko pod nosem.

- Co tak nagle Cię wzięło na takie pytanie, co? – Wyszczerzył się szeroko do brązowookiej.

- W końcu to ja, prawda? Lubię czasem coś palnąć. – Zaśmiała się. Już nic nie odpowiedział. Nadal trzymając się za ręce, szli w ciszy do gildii. Gdy już przekroczyli próg gildii, różowowłosy wyrwał swoją rękę z uścisku i pobiegł tam, gdzie dało się słyszeć odgłosy kłótni i sypiących się zębów (xD). – Dzień jak co dzień. – Rzekła do siebie i ruszyła w stronę baru, wcześniej biorąc kilka szybkich wdechów. – Cześć wszystkim! – Przywitała się wesoło z Mirajane, Erzą, Lisanną i Wendy.

- Witaj Lucy! – Odpowiedziały chórkiem.

- Działo się coś ciekawego, gdy nas tu nie było?

- Właściwie to nie, ale zdążyliśmy już opić podwójne szczęście Graya i Juvii. – Odpowiedziała Lisanna.

- Rozumiem. – Zachichotała cicho.

- Lucy, dobrze się czujesz? – Spytała nagle i troskliwie Tytania.

- Tak, dlaczego pytasz?

- Wyglądasz jakoś blado. Nie jest Ci słabo? Albo może masz gorączkę? – Scarlet nagle zaczęła panikować. Skoczyła w kierunku przyjaciółki i zaczęła ją ‘badać’ wzrokiem, a następnie dotykała co poniektóre części jej ciała. Wyglądało to dość komicznie.

- Erza, przestań. Ludzie się na nas gapią. Nic mi nie.. ~ Ałć! – I tu trafiła w miejsce, gdzie przez mocniejszy ucisk szkarłatnowłosej, poczuła ukłucie. Był to brzuch.

- Ha! A jednak coś Ci jest! – Rzuciła uradowana, jakby odkryła największą tajemnicę.

- Pani Lucy, wszystko gra? – Blondwłosa usiadła na krześle i chwyciła się za brzuch. – Może chodźmy na górę do pokoju medycznego? – Zaproponowała. Brązowooka pokiwała twierdząco głową i jako pierwsza ruszyła na piętro. Za nią ruszyły wszystkie wcześniej wymienione dziewczyny. Po kilku minutowych oględzinach, dało się słyszeć piski radości w medycznym pokoju.

- Dziewczyny, ciszej! – Skarciła ich blondwłosa.

- Czemu ciszej? To przecież wspaniała wiadomość! – Rzekła podekscytowana starsza Strauss.

- To będzie naszą tajemnicą. – Rzuciła do przyjaciółek i ruszyła w stronę drzwi. – Ani słowa Natsu czy komukolwiek innemu. – Dorzuciła przez ramię i wyszła z pokoju. Dziewczyny spojrzały po sobie zdziwione jej zachowaniem. Heartfillia wzięła kilka głębszych oddechów i zaczęła schodzić po schodach. W progu zauważyła jak Salamander rozmawia z jednym z najsilniejszych magów Fairy Tail – Gildarts’em. Mina różowowłosego wskazywała na to, iż dostaje jakieś bardzo dobre wieści. Po chwili Clive odszedł, a Dragneel podbiegł do dziewczyny, chwycił w pasie i obrócili się kilka razy.

- Nie uwierzysz, co właśnie mi Gildarts powiedział! – Jego entuzjastyczna barwa głosu spowodowała uśmiech na twarzy blondwłosej.

- Nie mogę się doczekać, aż mi powiesz. Co się stało? – Spytała wyraźnie zaciekawiona zachowaniem chłopaka. Usiadła wygodnie na krześle przy barze i czekała na tą ‘wspaniałą wiadomość’.

- Gildarts powiedział, że za kilka tygodni zabiera mnie ze sobą na misję rangi S! – Wrzasnął uradowany. W dziewczynie coś pękło. Poczuła ukłucie w sercu. Na jej twarzy wymalowało się zaskoczenie. Zamyśliła się. – Mogę iść, prawda? – Wyrwał ją z transu.

- Dlaczego mnie pytasz o pozwolenie? Jesteś przecież dorosły. – Odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem.

- Ale teraz jesteśmy ze sobą. Powiedz tylko słowo a zostanę. – Przyjrzała się mu dokładnie. Usta mówiły jedno, ale oczy, te iskierki w oczach mówiły coś innego.

- Idź. – Odpowiedziała cicho.

- No wiedziałem, że się nie zgodzisz. Lucy, dla~.. Zaraz, co?

- Powiedziałam, że możesz iść. – Powtórzyła głośniej i uśmiechnęła się do chłopaka.

- Naprawdę? – Tym razem to i na twarzy chłopaka wymalował się wielki uśmiech. – Lucy! Jesteś kocham Cię! – Podniósł dziewczynę i mocno ją przytulił.

- Nie ma sprawy. Widzę jak bardzo tego chcesz.

- To moje marzenie od dłuższego czasu! – I znów poczuła kolejne ukłucie w sercu. Całej tej sytuacji przyglądały się dziewczyny. Na ich twarzach nadal malowało się zdziwienie.

- Hej dziewczyny, na co tak patrzycie? – Odezwał się nagle jakiś męski głos, który wyrwał je z transu.

- Gray? Co tu robisz? – Spytała zaskoczona Tytania.

- Przyszedłem odwiedzić gildię. – Odpowiedział z uśmiechem. – No to, na co się tak gapicie?

- Na tych dwóch kretynów, którzy niszczą sobie życie. – Odpowiedziała młodsza Strauss.

- Dlaczego kretynów?

- Natsu idzie na misję rangi S z Gildart’sem..

- To świetnie!

- Lucy jest w ciąży.

- To tym bardziej świetnie!

- Ale on tego nie wie i Lucy się zgodziła, by Natsu szedł na tą misję.

- Co?! Już ja sobie z nimi porozmawiam. – Rzekł z poważną miną i zszedł po schodach. Heartfillia siedziała sama przy barze. – Hej Lucy.

- Gray? – Spytała zaskoczona widokiem przyjaciela.

- Mogę wiedzieć, co Ty wyprawiasz? – Rzucił zezłoszczony.

- Eee no.. siedzę sobie przy barze? – Kompletnie nie wiedziała o co mu chodziło.

- Nie o tym mówię.. Czemu puściłaś Natsu na tą misję i czemu nie powiedziałaś mu, że jesteś w ciąży? – Blondwłosa instynktownie spojrzała w górę, gdzie nadal stały jej przyjaciółki. Posłała im gniewne spojrzenie. – Bo to jego marzenie. Jak myślisz, co zrobi, gdy się dowie że jestem w ciąży? Nie pójdzie na misję i to z mojego powodu.

- Ale Lucy..

- Gray, to moja sprawa, tak? Nie wtrącaj się. – Rzuciła szybko i opuściła budynek.

Kilka tygodni później.

Salamander odliczał dni do swojej pierwszej misji rangi S i to w dodatku z Gildarts’em. Nadal żył w nieświadomości, że zostanie ojcem. Cała gildia o tym wiedziała, a on nie. Jednak zmieniło się coś w ciągu tych kilku tygodni. Podjął bardzo ważną decyzję w swoim życiu i nim wyruszy na misję, ożenił się z Lucy. Tak teraz już łączyło ich nie tylko dziecko ale i wspólne nazwisko. Nastał właśnie dzień, w którym jego marzenie miało się ziścić. Wszyscy magowie Fairy Tail stało przed gildią i odprowadzali wzrokiem dwóch towarzyszy z gildii. Blondwłosa mierzyła wzrokiem szczęśliwego chłopaka, który już w najlepsze gadał o czymś z najsilniejszym magiem. Pożegnali się już wcześniej, więc nie było potrzebne kolejne ‘przedstawienie’. Gdy Ci już prawie zniknęli za horyzontem, brązowooka chwyciła się za brzuch.

- Będziemy na Ciebie czekać. – Rzekła do siebie i uśmiechnęła się delikatnie. Wszystko słyszał Fullbaster i objął przyjaciółkę ramieniem.

- Możesz jeszcze mu to powiedzieć. Wiesz, że takie misje mogą trwać wiele lat.

- Nie.

- Pomóc Ci jakoś?

- Gdy będzie trzeba to się do Ciebie zgłoszę.

- Wiesz gdzie mnie szukać. – Ucałował ją w czoło i ruszył przed siebie. Tak samo uczyniła blondwłosa. Wolnym krokiem szła w stronę domku, gdzie mieszkała. Po chwili tuż obok niej, doleciał niebieski kot.

- Szkoda, że Natsu nie wziął mnie ze sobą.. – Rzekł smutno. – Będziesz mnie karmić rybkami?

- No jasne.. – Rzuciła. Jej wzrok był nieobecny, co przykuło uwagę latającego stworzenia.

- Lucy?

- Słucham?

- Czemu mu nie powiedziałaś?

- Bo nie chcę mu rujnować marzenia. Poradzimy sobie. Chodź, idziemy zjeść jakąś rybkę. – Szybko zmieniła temat, jak i wyraz twarzy.

- Aye sir! – Krzyknął uradowany.

15 lat później.

- Mamo, idę potrenować! – Rzekła różowowłosa nastolatka do swojej pięknej, blondwłosej rodzicielki. Gdyby nie te włosy, można by było stwierdzić, że są siostrami.

- Po kim Ty odziedziczyłaś taki zapał, co Natsume? – W sumie to już sama sobie odpowiedziała na to pytanie. – Dobra, ale nie przesadź. Za godzinę będzie obiad.

- Dobrze mamo. Będę przed domem. – Lucy uśmiechnęła się do wychodzącej córki i zajęła się gotowaniem. Z ciekawości spojrzała przez okno salonu. Młoda Dragneel koncentrowała się. Było widać jak równomiernie oddycha, ma zamknięte oczy. Po chwili je otwiera a w jej rękach pojawia się różowy ogień. – We wszystkim go przypominasz. – Rzekła do siebie z uśmiechem.

Ciaossu!

Uff jak mnie tu dłuuuuuugo nie było.. ;/ Wybaczcie…

Myślałam, że to będzie ostatni rozdział, jednak nie.. to jest PRZEDOSTATNI! Za kilka godzin może pojawi się ostatni, a jeśli się tak nie stanie, to pewnie pojawi się on jutro xD

Nie wiem, dostałam nagłego przypływu weny na zakończenie tego opowiadania.. ah!

Mam nadzieję, że będzie się Wam podobać ^^

Liczba rozdziałów tego opowiadania nie będzie ładna, ale dobre i to =]

No nic.. BARDZO PRZEPRASZAM ZA DŁUGĄ NIEOBECNOŚĆ, ale to nadrobię xD

Buziaki Cukiereczki :*:*