04. Przemyślenia i zmiany.

- Z Wami? Do gildii? Do Fairy Tail? – Analizowała każde słowo wypowiedziane przez różowowłosego. Myślała, że się przesłyszała. Ten posłał jej zabójczy szeroki uśmiech i już wiedziała, że mówił całkiem poważnie. – Nie wiem, czy to dobry pomysł. – Dodała po chwili.

- Niby dlaczego? – Dopytywał się mag lodu. – Nie daj się prosić.

- Bycie z nimi daje mi tyle radości.. nie mogę zostawić Mizuki’ego i Aiko.

- To zabierz tego całego Mizuki’ego ze sobą.

- On nie jest magiem.

- Nawet dla niego coś się znajdzie. Może na przykład pracować jako barman albo nauczymy go posługiwać się jakąś bronią.

- Nie.

- Dlaczego nie?

- Nie narażę go na jakieś niebezpieczeństwo..

- W takim razie chodź z nami sama.

- A co z nimi?

- Nic im nie grozi. Będziesz mogła ich widywać kiedy tylko chcesz. To jak? – Blondwłosa wpatrywała się w każdego z osobna. W ich oczach można było zauważyć nadzieję, a na ustach uśmiechy. Westchnęła ciężko.

- Dajcie mi jeden dzień. – Powiedziała krótko.

- Po c ~ . – Dragneel nie skończył. Tytania zasłoniła mu usta ręką.

- Dobrze. Jeden dzień. – Skwitowała szkarłatnowłosa. – Idziemy. – Zwróciła się do towarzyszy i w ciszy odeszli, zostawiając brązowooką samą ze swoimi myślami.

Powolnym krokiem kierowała się do posiadłości. Teraz to zrobili mi mętlik w głowie. Może to moja szansa? Powinnam się zgodzić? Potrząsnęła energicznie głową. Nie! Nie mogę zostawić Mizuki’ego ani Aiko.. Cholera! Po co oni się tu pojawili? Zatrzymała się przed domem i usiadła na schodach. No i w co ja się wplątałam? Zakryła twarz w dłoniach. Nie płakała. Intensywnie rozmyślała nad tym wszystkim, co powinna uczynić.

- Lucy? – Odezwał się nagle dobrze znany jej głos. Podniosła głowę.

- Mizuki.. – Zaczęła. – Powiedziałam im prawdę. – Rzekła wprost. On tylko wypuścił z siebie powietrze i dosiadł się do przyjaciółki.

- Czułem, że to zrobisz. – Odpowiedział po chwili i uśmiechnął się pod nosem. Nawet na nią nie spojrzał.

- To jeszcze nic.. Zaproponowali mi wstąpienie do ich gildii. – Dodała cicho.

- Mogłem się domyślić..

- Co powinnam zrobić? – Od chwili, gdy się do niej dosiadł nie obdarzył jej swoim spojrzeniem. Zaniepokoiło ją to trochę a zarazem zirytowało. – Mizuki?

- No?

- Spójrz na mnie. Co się dzieje?

- Nic. To jest Twój wybór, co zrobisz.

- W ogóle nie przejmujesz się tym, że mogę odejść?

- Nie jesteś moją własnością. – W dziewczynie coś się zagotowało.

- Możesz mi powiedzieć, o co Ci chodzi?!

- Już powiedziałem, że o nic. Nie musisz krzyczeć. – Blondwłosa chwyciła za policzki chłopka tak, by mógł uraczyć ją swoim spojrzeniem. Ten jednak tego nie zrobił. Błądził oczami gdzie popadnie.

- Cholera! Mizuki, mów o co chodzi!

- Zostaw mnie. – Rzucił. Brązowooka momentalnie zaprzestała tej czynności.

- Dlaczego jesteś taki zimny dla mnie?

- Chcesz wiedzieć dlaczego? – Dziewczyna przełknęła głośno ślinę i czekała na jego wypowiedź. – Dlatego, że jestem zazdrosny. Cholernie zazdrosny.. o nich. Ledwo się pojawili, a Ty im ot tak zaufałaś. Wiedzą kim jesteś. Nigdy czegoś takiego byś nie zrobiła przed innymi ludźmi.. więc dlaczego? Dlaczego to musieli być oni? – Te słowa odbijały się echem w głowie dziewczyny. Odwróciła wzrok od chłopaka i schowała twarz między kolanami. – Nie znasz odpowiedzi? Jesteś taka beznadziej~ ..

- Dość tego! – Krzyknęła i w mgnieniu oka zniknęła za głównymi drzwiami domu. Wzięła kilka głębszych wdechów i wbiegła do swojego pokoju, zamykając się na klucz. Idiota! Kretyn! Myślałam, że mnie wesprze, cholera! W przypływie tych negatywnych emocji, podeszła do szafy i wyciągnęła z niej torbę i zaczęła się pakować. Nie patrzyła nawet jak wkłada ubrania. Była zła. W pewnym momencie zaprzestała tej czynności. Co ja robię? Przecież ja.. Przygryzła dolną wargę. Niech go szlag! Opadła bezwładnie na łóżko i spojrzała w sufit. Może jednak to będzie dobre rozwiązanie? I tak w końcu by do tego doszło, bo przecież mam to marzenie.. Na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech. Oparła się na łokciach i spojrzała na wpół spakowaną torbę. Podeszła do niej i wrzuciła jeszcze parę drobiazgów, by później ją zamknąć. Odstawiła ją do szafy i wyszła z pokoju. skierowała się do kuchni. Było już popołudnie, więc zaczęła przygotowywać obiad. Po godzinie wszystko było gotowe. Podała do stołu, gdzie siedziała już rodzina Chigiri. Kątem oka spojrzała na bruneta. Wydawał się być nieobecny, smutny. Za to jego młodsza siostra tryskała energią. Po podanym posiłku przystanęła w progu i spojrzała na wszystkich. Wzięła głęboki wdech. – Chciałabym coś ogłosić. Ja.. odchodzę. Dziękuję za wszystko. Za opiekę nade mną, za dach nad głową. – I wypuściła z siebie głośno powietrze. W pewnym sensie poczuła ulgę. Nie było jej łatwo to powiedzieć, w końcu żyła tu tak długo. Byli dla niej jak rodzina. Każdy z nich był wyjątkowy na swój własny sposób. Spojrzała na każdego z osobna. Na twarzy Pana Chigiri malowało się zdziwienie, na twarzy Aiko smutek, a na twarzy Mizuki’ego? Obojętność. Ścisnęła mocniej fartuszek kuchenny i spuściła głowę.

- Rozumiem. – Odezwał się Pan Chigiri i wstał. – To Twoja decyzja. Nie mogę Cię tu zatrzymać. Jesteś dorosła. – Teraz już sama nie wiedziała, czy się jej zdawało, czy nie, ale zauważyła na twarzy Pana Chigiri uśmiech. Prawdziwy, szczery uśmiech. Nie widziała go odkąd zmarła jego żona. Mimowolnie odwzajemniła go delikatnie.

- Lu? Naprawdę nas opuścisz? – Spytała smutno mała dziewczynka, podbiegając do blondwłosej.

- Tak zdecydowałam kochanie, ale nie martw się, jeśli Twój tata się zgodzi, będę Cię odwiedzać. – Młodsza Chigiri spojrzała na ojca, na co ten potaknął głową, dając do zrozumienia, że przystanie na taki układ. Znów spojrzała na Lucy.

- Będę tęsknić. Masz mnie często odwiedzać. – Mała rzuciła się dziewczynie na szyję, mocząc przy tym jej ubranie. Pogłaskała ją po głowie.

- Też będę tęsknić. Już nie mogę się doczekać naszego spotkania, ale spokojnie. Zanim to nastąpi, chcę jeszcze spędzić tutaj ostatnią noc, więc jestem do Twojej dyspozycji. – Uśmiechnęła się do dziewczynki, odsuwając ją delikatnie od siebie. – Jestem już tak właściwie spakowana, więc jeśli chcesz to możemy gdzieś pójść razem, o ile Twój tata się zgodzi.

- Tatusiu? Mogę? – Spojrzała na ojca z nadzieją.

- Idź. Tylko nie wróćcie zbyt późno.

- Dobrze. – Odpowiedziały równocześnie. Blondwłosa złapała za rękę Aiko i wyszły z posiadłości, zostawiając dwóch mężczyzn samych.

- Nie zamierzasz nic powiedzieć? – Spytał starszy.

- Ona już zdecydowała. – Odburknął.

- Puścisz ją?

- Nie jest moją własnością.

- Ale jest dla Ciebie ważna, prawda?

- Dość. Co Ty możesz wiedzieć?

- Może nie wiem za wiele, ale widzę. Nie jest Ci obojętna.

- Nie będę jej zatrzymywał.

- Aleś Ty uparty.. Ale tak nawiasem.. Może za późno zauważyłem, ale to wspaniała dziewczyna. W dodatku mądra, piękna, silna.. nie bez powodu nazwali ją ‘Gwiezdnym Rycerzem’. – Brunet zamarł.

- Skąd wiesz?

- Od początku wiedziałem. Nie musieliście nic mówić. – Uśmiechnął się do syna.

- A-ale..

- Teraz to już chyba nie ma znaczenia, prawda?

- Racja.. Powiedziała, że z tym skończy.. A oni poznali prawdę.

- Oni?

- Ci z Fairy Tail. Nie rozumiem dlaczego im powiedziała, dlaczego ich uratowała..

- Może poczuła tę silną więź jaka jest między nimi, a między nami jej nie ma?

- Nie rozumie też dlaczego ja z Tobą rozmawiam.. To jest..

- Dziwne, wiem. – Uśmiechnął się pod nosem.

Tymczasem w gildii Fairy Tail.

- Wróciliśmy! – Krzyknął zadowolony różowowłosy przekraczając próg wraz ze swoimi towarzyszami.

- Witajcie z powrotem. – Odpowiedziała im jak zawsze uśmiechnięta Mirajane. – Nie było Was dłużej niż sądziłam.

- Mieliśmy mały problem.. – Rzucił mag lodu.

- Problem?

- Nie ważne. Już po wszystkim. Ważniejsze, że prawdopodobnie będziemy mieli nowego członka. – Uśmiechnął się.

- Naprawdę? Kogo?

- Poznaliśmy ją na misji. Pracuje w domu u tego zleceniodawcy, u którego mieliśmy misję. Okazało się, że jest magiem. I to nie byle jakim.

- Mianowicie?

- Słyszałaś kiedyś o ‘Gwiezdnym Rycerzu’?

- Hmm.. Słyszałam pogłoski. To ta osoba?

- Tak. W dodatku do dziewczyna.

- Doprawdy? A jak ma na imię.

- Lucy.

- Dlaczego jej nie przyprowadziliście dzisiaj?

- Chce to jeszcze przemyśleć. Powiedziała, abyśmy dali jej jeden dzień.

- Rozumiem. Nie mogę się doczekać, aż ją poznam. – Uśmiechnęła się przyjaźnie starsza Strauss.

Ciaossu!

Przepraszam, przepraszam, przepraszam… !

Nie dość, że tak późno piszę notkę to jeszcze taką krótką i Hmm byle jaką :P

Wybaczcie, nie mam jakoś czasu? Taa najlepiej się tak usprawiedliwić.. xD

Ale powiadamiam i uspokajam niektórych (albo i nie) że nie zawieszam bloga czy coś, o nie ;D

Notki będą, nie ma bata. To opowiadanie będzie kontynuowane, aczkolwiek nie tak często jak kiedyś, ale będzie, więc cierpliwie czekajcie ;)

Dzięki za wszystko Cukiereczki. Trzymajcie się, do usłyszenia :* :* :*