73. Oddalenie i straty.

Mijały dni. Gildia jak zawsze była pełna życia. Erza z Jellalem postanowili zostać w Magnolii na pewien czas. Najlepiej im było wśród przyjaciół z gildii. Lucy po skończonych próbach wróciła do normalnego trybu życia. Jednakże według niektórych osób, zmieniła się. Oddaliła się od Smoczego Zabójcy. Mało przebywała w gildii.

- Chcę nadrobić stracony czas z dzieciakami z Domu Dziecka. – Wytłumaczyła barmance, która niepokoiła się o przyjaciółkę. – Przez te próby, nie odwiedzałam ich. Czuję się z tym źle, bo w pewnym sensie byłam za nich odpowiedzialna.

- Teraz rozumiem. Jednakże Lucy.. – Zawahała się Mirajane. – Co z Natsu?

- A co ma być?

- Oddaliliście się od siebie.

- Nie Mira, to nie tak.. – Westchnęła głęboko i oddaliła się od baru.

- Hej Lucy! – Usłyszała dobrze znany jej głos. – Idziemy na jakąś misję? – Chłopak uśmiechnął się od ucha do ucha, podniecony na samą myśl.

- Pójdziemy, ale następnym razem. Wybacz, muszę iść do Domu Dziecka. Obiecałam to dzieciom.

- A-ale.. – Jąkał się chłopak. Było mu przykro. (No chodź Skarbie, przytulę Cię >.<)

- Pa Natsu. – Ucałowała delikatnie jego policzek i wybiegła z gildii. Zauważył, że Mira woła go do siebie. Niechętnie podszedł do niej.

- Co się dzieje? – Spytała prosto z mostu.

- Sam chciałbym to wiedzieć. Unika mnie.

- Walcz o nią, bo inaczej na zawsze ją stracisz.

- Nie ma takiej opcji. Nie pozwolę jej odejść.

- To wiesz co masz robić? – Natsu uśmiechnął się chytrze pod nosem i kiwnął twierdząco głową.

- Ale się napaliłem! – Wrzasnął po chwili na cały głos, zwracając uwagę wszystkich zgromadzonych, po czym wybiegł z gildii.

Była w Domu Dziecka. Cieszyła się każdą sekundą spędzoną z tymi istotami, które potrzebują ciepła i miłości. Shiro, z którym to zaprzyjaźniła się pierwszego dnia jak dostała tam pracę, znacznie podrósł i zmężniał. Wziął na siebie odpowiedzialność jako jednego z najstarszych wychowanków i pomaga w zabawianiu tych młodszych. Kouta i Shouta – najmłodsze bliźniaki, mieszkające w Domu Dziecka zmienili się nie do poznania. Jak na te parę tygodni nieobecności Heartfilli stali się niezwykłymi łobuzami.

- Kouta! Nie ciągnij Yuulin za włosy! Shouta, przeproś Ryuu za złamanie jego ulubionej kredki! – Blondwłosa miała ręce pełne roboty z tymi dwoma. Gdy jednego złapie na ‘gorącym uczynku’, to drugi ucieka. – Nie wytrzymam zaraz z wami.. – Szepnęła pod nosem na skraju wytrzymałości. – Pani Takase.. niech Pani szybko wraca.. – Usłyszała otwierające się drzwi. Pełna nadziei spojrzała w tamtą stronę, iż jej prośba zostanie wysłuchana. Jednakże pomyliła się. – Natsu? Co Ty tu robisz? – Zdziwiła się dziewczyna.

- Zabieram Cię stąd. Jedziemy na wycieczkę. – Rzekł tajemniczo i z uśmiechem.

- Wycieczka? Nie no, nie mogę teraz. Pani Takase wyszła, a ja zostałam sama.

- To w takim razie poczekam jak wróci ta Pani Sakase i wtedy pójdziemy.

- Takase! – Poprawiła chłopaka.

- Mniejsza.. może Ci w czymś pomóc? – Zaskoczyło ją to pytanie.

- Cóż.. mam mały sajgon z nimi.. możesz przypilnować najbardziej tych oto bliźniaków? – Wskazała palcem na ową dwójkę, która zainteresowała się przybyłym gościem, a raczej jego szalikiem.

- Spoko. – Odparł z uśmiechem, choć tak do końca nie była przekonana czy da sobie radę.

Godzinę później.

Ku zdziwieniu Lucy, Natsu dawał z siebie naprawdę wszystko przy zabawianiu dzieci. Starał się, to było widać. Każde z dzieci z zaciekawieniem dotykało jego różowych, kolczastych włosów oraz łuskowatego szalika. Z uśmiechem na ustach opowiadał im bajkę o dziecku wychowanym przez smoka. Zachwycone i szczęśliwe dzieci były dla Lucy bardzo rozczulającym widokiem. Cieszyła się widząc takiego Natsu. Tylko ona widziała tę stronę. Opiekuńczego, pełnego uwagi i poważnego niekiedy narwańca.

- Myliłam się. – Podeszła do niego z delikatnym uśmiechem. – W przyszłości będziesz wspaniałym ojcem. – Dodała. Nim jednak zdała sobie sprawę z wcześniej wypowiedzianych słów, odwróciła się do niego tyłem, ukrywając tym samym zaróżowione policzki.

- Dziękuję. – Usłyszała tuż przy uchu i poczuła ciepłe ramiona przytulające ją. – Miło mi to słyszeć z twoich ust po tym wszystkim. Byłem okropny, przepraszam za wszystko. – Lucy odwróciła się do niego przodem i spojrzała mu głęboko z czułością w oczy.

- Nie chcę, by moje nowe zdolności nas oddaliły od siebie. Potrzebowałam cię, potrzebuję i będę potrzebować. Nie zmieniajmy się Natsu.

- Obiecuję, że zawsze będę przy tobie i zamierzam ci to udowodnić.

- W jaki sposób?

- Pobierzmy się i wprowadź się do mnie. – Nie spodziewała się takich słów. Zaskoczona, nie potrafiła nawet wypowiedzieć żadnego słowa. – Chyba, że nie chcesz, to póki co możesz ze mną zamieszkać. – Dodał szybko, widząc ją w takim stanie.

- Naprawdę chcesz, abym została twoją żoną? – Tylko tyle zdołała z siebie wyrzucić.

- To moje marzenie. – Odpowiedział jej wprost. – Kocham cię. W ten sposób chcę być zawsze przy tobie.

- Tak. – Przerwała mu. Nie musiał się długo zastanawiać, o co chodzi. W jego oczach zaczęły tańczyć wesoło iskierki. Ona również była szczęśliwa i lekko zawstydzona, gdyż całe to zdarzenie odbyło się przed dziećmi z domu dziecka oraz ledwo co przybyłą panią Takase.

- No pocałujcie się wreszcie! – Krzyknął Shiro ze schodów z chytrym uśmieszkiem, a reszta dzieci zaczęła ochoczo powtarzać: ‘Całuj ją! Całuj ją!’ (Kochane dzieciaki! Pokochałam tą scenę ^^)

- Ej! Uspo~... – Lucy miała zamiar ich skarcić, jednakże nie dokończyła. Na swoich ustach poczuła ciepłe wargi chłopaka. W momencie zapomniała o krępującej ją publiczności i z równą namiętnością, zaczęła oddawać pocałunki.

- Dobra, dobra dzieciaki, uciekać mi stąd. Lucy, na dziś masz już wolne. – Uśmiechnęła się pani Takase.

- Dziękuję. – Odezwała się dziewczyna. – Do widzenia. – Pożegnała się z dyrektorką, a dzieciakom pomachała obiecując, że za niedługo ich odwiedzi. Wraz z Natsu ruszyli przed siebie w nieznanym jej kierunku. Minęli katedrę, dom Natsu aż w końcu zatrzymali się na stacji. – Co planujesz? – Zdziwiła się. Co jak co, ale on omijał szerokim łukiem tego typu miejsca.

- Niespodzianka.

- Nie za dużo tego?

- Chcę prosić o twoją rękę tak jak należy. – Zrozumiała o co mu chodziło i cieszyła się, że bierze to na poważnie. – Twój ojciec ucieszy się, gdy cię zobaczy.

- Na twój widok również. Jestem tego pewna. Natsu?

- No?

- Dziękuję.

Gildia. Tydzień później.

- Eh, no gdzie oni się podziewają? – Zamartwiał się Makarov.

- Może poszli na jakąś misję? – Podłapała temat Erza.

- Nie. Gdyby tak było, wiedziałaby o tym chociaż Mira.

- Na pewno nic im nie jest Mistrzu, są silni. – Tytania starała się go uspokoić, jak i resztę magów, jednakże to nie pomogło.

- I tak mam złe przeczucia. – Szepnął staruszek, tak by tylko Erza mogła go usłyszeć.

- Puk, puk, puk. – Drzwi otwarły się na oścież, a do wnętrza wszedł mężczyzna. Wysoki starszy brunet z czarnymi oczami. – Witam. – Jego uśmiech niby nie specjalny, a jednak miał w sobie coś niepokojącego. Koszulę miał rozpiętą, odsłaniając tym samym bliznę znajdującą się na połowie jego klatki piersiowej.

- Kim jesteś i co cię sprowadza? – Spytał spokojnie Mistrz.

- Jestem zniszczeniem. – Rzekł i uśmiechnął się szerzej. – Niech rozpocznie się cierpienie! – Po tych słowach w całej Magnolii dało się słyszeć głośny wybuch a potem ciszę oznaczającą najgorsze...

‘A los tak figlarny,

Dopiero kiedy pogodziłeś się już ze stratą,

Dał szansę na odzyskanie.’

Oł yeaa!

Wielki powrót, bejbe!

Albo może jednak nie wielki.. >.< jestem mega nieobliczalna, więc nic nie obiecuję kiedy kolejny rozdział, bo aż mi głupio niekiedy jak myślę ile musieliście czekać na ten..

Prawda jest taka, że tak trochę wyszłam z wprawy pisania bloga, ale to już zauważyliście..

No i jeszcze taki krótki rozdział po tak dłuuuugiej nieobecności. Wybaczcie, postaram się następnym razem ^^

Motyw oświadczyn.. a to wszystko dlatego, że mój brat wczoraj się zaręczył i mnie tak wzięło hy hy hy xD Czuję się też troszkę zazdrosna, ale okej to nie to miejsce by się użalać ;P

Coś jeszcze miałam napisać, ale zjadłam..

Tak że miłego czytania i komentowania xD

Drogie Panie – nasze zdrowie! (spóźnione, ale na picie zawsze jest pora) ;*

<3